Verzameld werk. Deel 1

[p. 493]

Roodkapje's ware gedaante
1959

[p. 495]

I Moeder-modiste

Zo zingt natuur in al haar daden
van man- en vrouwelijk beleid
en neemt een scherp gehoor het waar:
hoe in een huisje naast de laatste bomen
poppenlievende moeder, rood van haar,
met vermiljoene lint
garneert het kapje voor haar rossig kind
om op de festivals van zon te komen.
Zij zingt er wiegeliedjes bij
van madeliefjes pas bevallen
of neuriet ze voor hun duizendtallen
maattippend met haar moedervoeten.
Niet dat de zon zal slapen moeten.
De Zon is vrij en zij blijft vrij!
Zij houdt te veel van het Grote Licht
en knikt alleen om Dat te groeten
met héél haar moeder-speels gezicht.

Roodkapje, toen ik je uit Vader heb gewild,
wat spitste ons vermogen,
verdraaiend onze ogen
en hoe werd dit gestild?
Wat voerde in spel van been en hand
ons zo ver van ons verstand?
Van héél die tere, zere tijd
sta jij nog beeldje voor de zon
in bloeiende werkelijkheid
of ik die nog eens willen kon.
Dat is niet meer, mijn lief rood dier.
Dit vermiljoene lint is al wat bleef
om langs scharlakens stro 't plezier
te strikken, waar ik mij nog in geef.
Mond, niet meer zulke dwaze dingen doen!
Vraag nog alleen wat nú is waar
en zeg je kind met een driekante zoen:
Roodkapje, je hoedje is klaar!