Verzameld werk. Deel 1

[p. 474]

Onwaarschijnlijk

Toen is dat meisje beginnen te lopen
rond dat goudentientje, waar de zon in scheen:
‘Met de zon is zoveel te kopen
en dat alles voor mij alleen.
Waar zullen mijn schoudertjes dragen
dit oranje licht in zulk een overvloed?
Zal ik niet liever dit de bloemen vragen,
die altijd weten, hoe het moet?’

Zo is dat meisje blijven dwalen
rond dat tientje tot zonsondergang.
En zo vond ik haar slapend ademhalen
met dat verdonkerd schijfje onder haar wang.
Het had dus nog altijd niets uitgezocht
en niets gekocht.