Verzameld werk. Deel 1

[p. 473]

Onproductieve

Ik schilder sterren op de ruggen van mijn boeken.
Dat is natuurlijk Duizend-en-Een-Nacht.
De gaafste bloesems der ligusters ga ik zoeken
en vind nog gavere dan ik verwacht.

Ik hoor de winden met de bomen spreken,
bepeinzend het verschil: hun ja is haast hun neen.
In alles zoek ik het begeerde teken,
dat ik ben bij mij en dus niet alleen.

Ik zit de ondergaande zon te kammen,
filosoferend over een aparte krul
strijk ik haar haren uit tot horizon van vlammen,
waarmee 'k de diepte van het westen vul.

Ik sta te kijken door de ruitjes der libellen,
die zeilen naar hun prooien en zo word ik moe.
Hoe kunnen de ondichterlijken dan vertellen,
dat ik mijn tijd verbeuzel en niets doe?