Verzameld werk. Deel 1

[p. 446]

Aan mijn na te laten schoenen

Ik peins: straks, als ik dood ben, staan
mijn lege schoenen niet meer
te wachten op mijn voeten.
En dat zal dan voor altijd blijven duren.
Zij zullen niet meer wandelen gaan
met mijn voeten en hun vereenzaamd leer
en fournituren
zullen dat met een ander moeten.
Ik heb hun altijd over de bloemen verteld,
soms in boter- en pastel-plezier
en over het groen in park en veld.
Doet hij, die ze erft, dat ook, op zijn manier?