Verzameld werk. Deel 1

[p. 415]

Grafsteen

Daar is weer die sprekende steen,
waar ik niet mee vertel.
Hij schuift over land, als ik ben alleen:
‘Pardon, dat ik u vergezel.’
Mijn ogen ziet hij vol bomen staan
en mijn oren trillen van lovergeruis.
‘Waarom zwijgt gij steeds? Neem mij toch aan!
Ik ben immers uw toekomstig tehuis.’