Verzameld werk. Deel 1

[p. 329]

Sepia

Te vloeken loop ik om een vrouwenkop.
Mond en ogen, liegen en lonken.
Wat is een vrouw? Een kegel met een pruik er op
en wat insecten-godsdienst zonder vonken.
Met mondwarm sprookje tussen haar wangen,
berekent zij maar mij te vangen:
Ruik de brief van mijn huid! Altijd modern, thijm en
rozen! Hier langs mijn armen, neus je dat?
Ik laat me door een inktvis niet meer lijmen.
Ik ruik maar sepia en de kat!