Verzameld werk. Deel 1

[p. 285]

Rouw om een gestorven dagpauwoog

Ik vond je met een gekneusde wiek,
het bovenoog rechts geschroeid aan de rand.
Ik meende je niet zo ernstig ziek
en zette je met mijn tederste hand
op een uitgelezen helianth.

De volgende morgen, toen ik keek,
zat je er nog en even bewoog
je je, zo meende ik en het leek,
dat mijn hoop nu eens niet mij bedroog
en niet de wind wat leven in je loog.

Later lag je al om in een varenveer,
onze afstand scheen reeds vergroot.
Helpen kon ik je nergens meer, hoe zeer
ik ook leefde mee met je onhoorbare nood.
Vermoedelijk was je al dood.

Nu zal ik je nooit meer zien zonnebaden
in het blauwe vuur van de dag.
Geen vonken van licht in je wieken zien laden
en uitzeilen weer over perken en paden
met in viervoud je pauwogen-vlag.

Ik zie je niet meer nektar schrokken
en genieten sekondenlang,
om dan bij je testen, waar geuren je lokken,
te volgen je route tussen schijven en klokken
in je meandergang.

Ik zie je je niet stug meer weren
tegen een mopperende bij,
grommend: je mag hier niet komen teren
op mijn terrein. Weg zul je je scheren!
Deze asters zijn allen voor mij!

[p. 286]

 

Nu ben je dood. In één van mijn dromen

 

zag ik de gloed van je vleugels nog weer

 

en je ogen vergroot. Tussen bloemen en bomen

 

zullen nog duizenden vlinders komen,

 

maar die ben jij niet meer!