Tussen Maas en Mars

[p. 14]

De eeuwige mens

Er zingt nog iets achter de kimmen,
ver achter verschemerde kimmen...
doch hier, boven mijnen en koren,
branden opnieuw meteoren,
rosse kometen van haat.

Wij zijn toch naar liefde ontloken,
naar juichende liefde ontloken...
Nu sluipen langs alle deuren
weer donkre gestalten, die speuren
naar wraak om geleden kwaad.

Toch wil ik nog immer loven,
wil God en het leven loven...
Maar ik voel, dat zich krachten verzamen,
naar doelen zonder namen
en ducht weer een hooglied van haat.