Het monster van de oorlog

[p. 312]

Volkeren, wees één!

Heel de aard staat in het teken
van ‘nieuw leven’ wijd en zijd
en de mensen zijn beïnvloed
door een soort nerveuziteit.
Naar de nieuwe wereldorde
zien we uit met bang gezicht,
omdat roof en egoïsme
al het uiterste verricht.

Recht en rechtspraak, eer en waarheid
worden in de val gelokt;
ons vertrouwen in de mensheid
werd opnieuw weer zwaar geschokt.
Schone woorden vol beloften
voor meer menselijke wet
worden (past het volk niet op!) in
gruweldaden omgezet.

Ziet ze kwans'len, ziet ze delen,
ziet die nieuwe massamoord
om 't bezit van land en goederen,
wat een ander toebehoort.
Hoor ze konk'len, hoor ze draaien
met het recht en het geloof!
Hoor ze liegen en bedriegen
slechts uit wangunst en uit roof.

Nu na vier jaar bitter lijden
ons de vree verlichting brengt,
wordt de aard opnieuw door stromen
van onschuldig bloed gekrenkt.
't Is één botsing van partijen...
't Is één uitputting van kracht...
't Is één worst'ling van de mensheid
om 't bezit van geld en macht.

[p. 313]

 

Dat kapitalisten vechten,

 

dat verwondert mij het minst:

 

't gaat om hún bezit, de geld-‘God’,

 

en hún vuile woekerwinst.

 

Nee! Maar wat m'n ziel doet lijden,

 

mij vervult met bitt're smart:

 

D'ene werkman steekt de and're

 

ook uit ‘roof’ een dolk in 't hart!

 

 

 

Werkman! Kind'ren van het volk,

 

in ontbering grootgebracht,

 

staak je onderlinge doodstrijd,

 

vorm je samen tot één macht!

 

Gooi geen bommen naar je broeders,

 

schiet ze niet als honden neer,

 

maar reik hun de broederhand en

 

dood geen werkmanskind'ren meer!

 

 

 

Weg met rassenhaat en wangunst

 

die de grond met bloed doorweekt...

 

weg met je partijgeschillen

 

door het kapitaal gekweekt!

 

Zet naast recht, eer en beschaving

 

Broederschap 't eerst in je vaan!

 

Dan pas zul je triomferen

 

in je ideaal bestaan.

 

 

 

Anoniem/Ferry

Dit lied pleit opnieuw voor solidariteit onder de arbeiders, waarvan bij het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog niets terecht was gekomen. Het dateert van rond 1920 en is bewerkt door de ook in rubriek 2 al even besproken tekstschrijver Ferry (= C.J.Th.F. van Delden). De (herspelde) tekst is te vinden in de bloemlezing van Jaap van de Merwe, ‘Gij zijt kanalje! heeft men ons verweten’ (1974). Het bijzondere van deze verzameling is dat die gelegd moet worden náást Wouters' bundel Distributiegijn en -pijn (1940).