|
| |
| |
| |
[Het lust me in deeze kou, zo lang als streng van aert]
Het lust me in deeze kou, zo lang als streng van aert,
Het vuur myns Amtgenoots, zyn liefdevuur, te maelen;
Dat liefdevuur, waer door hy zulk een warmte baert
In 't hart van KATHARYN, dat ook dees bruyloftzaelen
Getuigen van de vlam, die beider harten rooft,
Terwyl de Bruit, zo lief, uit eerbre schaemte bloost.
Zo heeft, Du PON, uw min dan entlyk velt gewonnen;
Zo praelt ge met zeeg, ja met KATRYNES hart,
Dat hart, waerom de stryt, met zo veel vuur begonnen,
Met zulk een'dappren moet, die de onverfaegheit tart,
Stantvastigh is gevoert: wie zou geen kranssen vlechten,
En aen Uw lauwerkroon de groende mirt niet hechten?
Siert U de Dapperheit met haeren lauwertak,
En zou de Liefde U met geen mirtebladen kroonen?
O! die met zulk een kracht dat weigrend hart verbrak,
En daer in liefde en trouw zo gloriryk deed woonen,
Verdient de schoonste krans aen dees triomf gewydt;
Triomf, myn Vrient, die U van zo veel zorg bevrydt.
| |
| |
De zorg is nu door rust, de vrees door vreugt verdweenen;
De hoop bezit haer goet, nu ge al en meer geniet,
Dam 't hoopen had verbeeldt. Wanneer zaegt ge U bescheenen
met zulk een straelend licht, als uw KATRYNE schiet
Uit zuivere oogen, die uw minnend hart eerst wondden,
Maar nu haer tedre liefde op 't liefelykst verkonden?
Gelukkigh Bruigom, dien zo lieve en frische Bruit,
Uit wier gezight ge ziet een bron van zoetigheden
Ontspringen, viel te beurt; een Maegt, die 't snaergeluit
Van 't heiligh citerspel bemint, en haere zeden,
Van zulk een' heuschen aert, ook naer die klanken richt,
Hebt Gy door uwe min tot wedermin verplicht.
En Gy, ô SNIPJE! door de kracht der liefdewoorden
Van uwen Abraham tot in het hart geraekt,
Spreidt thans geen wieken uit om zyne minnekoorden
Te ontvliegen, daerge vast van wederliefde blaekt:
Met recht, Katryn, met recht, wie boog niet lief en teder
Met zulk een' priester voor het echtaltaer zigh neder?
| |
| |
Bedankt de Bruigom zigh van uw bevalligheên;
Wat vergenoegen moet myn vrient aen U dan geeven?
Hy, die zo dierbaar gout en zilver op dien Steen
Der Kerke bouwt, en bei, door hooger geeft gedreeven,
Zo klaer, zo juist, ontdekt uit wet en profecy,
En dus 't geheim ontvouwt der schaduwschildery.
Vol waeren ernst weet hy den zondaer te verbaezen,
Als hy op Ebal klimt, en dondert met de wet;
Vol Evangelivuur doet hy Godts kudde graezen
In Sions klaverwie; hy steekt de troosttrompet
Voor treurigen; hy tracht den yver op te wekken;
En weet den huichelaer in zyn gewaet te ontdekken.
't Gaet wel Du PON, 't gaet wel, dit past Gods trouwen knecht;
Vaervoort, en help de Kerk voor 't wolvenheïr bewaeren.
Wat zegt het Bruitje nu? Wat zegtze van haer echt?
O'k zie het leliwit met roozeverven paeren!
'tGenoegen van het hart wordt met haer oog gespelt.
Zpp krygt de min haer' loon, zo wint de liefde velt.
| |
| |
Gezegent zy dees echt, door liefde en trouw geheiligt!
't Genoegen neem' niet af, maer groeië met den tyt!
Voor onvreê zy uw huis door vrede en trouw beveilight,
En door geloof en liefde aen uwen Godt gewydt!
Ook fluit' de zilvre Maen geen twaelfmael haere kringen;
Of 't Bruitje heb' vermeêrt den hoop der Stervelingen!
|
|
Auteursrechtvrij