Claartje

[p. 108]

Hoofdstuk XIII.
Terugkomst.

Zoo ging de tijd voor onze meisjes eigenlijk veel te vlug om, er was zoo veel te zien in den omtrek. Meestal gingen ze wandelen met de geheele familie, soms alleen; en verscheidene keeren hadden ze een grooten rijtoer gemaakt. Nog eenmaal waren ze naar de grot geweest, en een dag met Mijnheer en Mevrouw en Carolien naar Duitschland, wel vlak bij de Hollandsche grens, maar ze konden nu toch, als ze weer op school waren, vertellen dat ze het buitenland hadden gezien. - Het weer had zich gelukkig de geheele vacantie door, nogal goed gehouden, ziekten en ongelukken waren achterwege gebleven, zoodat tegen het eind ieder met voldoening op het verblijf in Valkenheuvel kon terugzien.

Het speet Dé en Claar wel, dat ze bijna weg moesten, maar ten eerste verlangde Claar erg naar Mademoiselle en dan was het toch ook altijd wel

[p. 109]

leuk, om na de vacantie weer naar school te gaan, want dan kwam je in een nieuwe klas, en kreeg je weer van andere menschen les. En nu vooral, zouden ze voor plant- en dierkunde zoo'n typischen man krijgen waar je zoo eenig veel pret bij kon maken. Ook vonden de meisjes het aardig, om al de vriendinnen weer terug te zien, ze hadden elkaar maar geen lange brieven geschreven in de vacantie, dan had je niets te vertellen, als je terugkwam, alleen een paar mooie briefkaarten. Alleen Letje hadden ze volgens belofte een brief gestuurd.

Voor ze vertrokken, gingen ze eerst nog eens hun lievelingsplekjes opzoeken, en een afscheidsbezoek brengen aan den banketbakkerswinkel, waar ze zoo dikwijls gezellig taartjes hadden zitten eten. Dan moesten er nog boodschappen gedaan worden, Claar wilde graag voor Rika wat meebrengen en Mevrouw moest ook wat koopen voor de dienstmeisjes.

Zoo gingen de laatste dagen in drukte voorbij en brak de dag voor het vertrek aan. Nu moest er afscheid genomen worden van de menschen uit het hôtel, en de verschillende kennissen, die ze zoo langzamerhand gemaakt hadden. Ze werden door allen uitgeleide gedaan tot aan het station - de achterblijvenden zongen een vroolijk liedje tot af-

[p. 110]

scheid, Mevrouw kreeg prachtige bloemen mee op reis, en toen de trein wegstoomde, wuifden allen op het perron de familie van Kalmar nog lang na met hun zakdoeken.

In den middag kwamen ze te IJdam aan. Claar werd afgehaald door Mademoiselle die zoo naar haar verlangde, dat ze uit angst van te laat komen, al een half uur lang op het perron had staan wachten. Wat was Claar blij, toen ze haar moedertje weer terug zag; Claar kon maar niet laten haar aan te kijken, de rustkuur had haar goed gedaan, ze was dik geworden en had haar vroegere gezonde kleur weer teruggekregen. - Nu, Mademoiselle was niet minder gelukkig, dat ze Claar weer zoo flink, en vroolijk terug had!

‘Ik geloof heusch, dat je een heel stuk gegroeid bent,’ zei ze, ‘dat is zeker van het goede leven, dat je gehad hebt.’

Zij en Claar bedankten Mijnheer en Mevrouw al vast hartelijk voor alles, wat ze voor Claar gedaan hadden, later zouden ze het nog wel eens overdoen zeiden ze, en stapten toen met hun beiden in de tram naar huis. Dien dag hadden ze het natuurlijk druk met elkaar alles van de vacantie te vertellen.

Mademoiselle had voor Claar een prachtig boek

[p. 111]

en eigen gemaakte lage boezelaartjes meegebracht, wat Claar erg groote-menschen-achtig vond, want ze had tot nu toe altijd hooge schorten gedragen. Ook Mademoiselle was bijzonder verrast door de dingen, die Claar voor haar had gemaakt, n.l. een handschoenendoos, waarop ze zelf wat geschilderd had, en een mooien tafellooper.

‘En,’ zei Claar, ‘hoe is het met Uw twee vriendinnetjes? Hebt U ze de poppen nog gegeven?’

‘O, dat was zoo leuk, Claar. Ik had ze mee naar huis genomen, en daar eerst getrakteerd op melkchocolade en krentenbroodjes, dat vonden ze heerlijk, maar ze durfden niets te zeggen en keken alleen maar met groote oogen rond en likten hun kopje met hun vinger uit. Daarna gaf ik ze ieder hun pop - ze keken er even naar en liepen toen in eens de gang in naar de voordeur. - ‘Nu,’ vroeg ik hun, ‘hoe vind je dat nu?’ - ‘Mooi, aan moesje laten zien,’ riepen ze allebei, en deden onderdehand wanhopige pogingen, om de voordeur open te krijgen. Ik hielp ze nu maar gauw, want ze hadden geen rust, voor ze bij moeder waren, om die hun schat te vertoonen. 's Middags kwamen ze met vader nog eens heel netjes: ‘Dank je wel, mevrouw,’ zeggen.

‘Wat leuk, als we eens samen in Laarwijk komen,

[p. 112]

moet U ze mij eens wijzen, hè? Gingen ze al op school?’

‘O ja, maar niet elken dag. De kinderen gaan daar haast allemaal naar school; zelfs de heele kleintjes, die gaan naar bewaarschool. Het is zoo leuk, om die kleine ronde broekemannetjes op klompen 's morgens voorbij te zien stappen. De scholen waren daar al lang weer begonnen. - Nu is het ook onze beurt weer gauw, hé? Vind je het prettig, om weer te gaan?’

‘Ja, een nieuwe klas is altijd wel weer gezellig. En vooral, nu we zoo heel in de lucht komen te zitten. Hoeveel trappen moeten we wel op? Ik geloof zes, niet?’

‘Ja juffertje, je moet nu niet alleen zooveel meer trappen loopen, maar je zult ook heel wat meer moeten werken - in deze klas valt er heel wat te doen. Ik hoop, dat je weer zulke rapporten zult krijgen als verleden jaar.’

‘Ik ook,’ zei Claar, ‘ik ga in ieder geval goed mijn best doen; ik vind, dat je altijd na de vacantie zooveel beter leeren kunt.’

Den volgenden morgen ging Claar dan ook met de beste voornemens naar school toe; ze had al haar boeken keurig netjes in orde gebracht en een

[p. 113]

van de mooie, nieuwe boezelaartjes van Mademoiselle meegenomen. - ‘Hè,’ zei ze tegen Dé, ‘het is toch wel weer leuk, om naar school te gaan.’

Zoo nu en dan haalden ze een paar kennisjes in, die zich allen bij hen voegden. Ook Letje kwam met een vroolijk gezichtje naar hen toe; ze was erg dankbaar, dat Claar en Dé haar nog eens geschreven hadden en had gelukkig nog op het laatst van de vacantie eene uitnoodiging gekregen om bij haar tante buiten te komen logeeren. Nu, daar waren Claar en Dé wat blij om.

Op school gingen de meisjes eerst juffrouw van Dichtmar goedendag zeggen. In de gang zagen ze al de vriendinnen; dat was over en weer handen geven en begroetingen: ‘Heb je veel plezier gehad?’ - ‘Ja, dol, jij ook?’ - ‘Waar ben je ook weer naar toe geweest?’ - ‘Dank je wel voor je ansichten,’ enz. enz. Tot eindelijk de bel luidde. Ieder mocht voor den eersten morgen gaan zitten naast wie ze wilde; geen wonder, dat Dé en Claar naast elkaar kropen - later op den dag kregen ze ieder een andere plaats. De morgen ging bijna geheel om met boeken nazien, lessen opgeven en bespreken voor volgende dagen, zoodat die eerste schooldag nog al niet te zwaar was.