Claartje

[p. 21]

Hoofdstuk IV.
Vervolg.

‘Maar langzamerhand werd Moeder zwakker en zwakker; ze bleef nu aldoor in bed en lag soms tijden lang stil, zonder te spreken. Dikwijls zat Mademoiselle uren achter elkaar bij haar, met een haakwerkje of enkel Moedertjes hand in de hare houdende. - Al spoedig moest er eene pleegzuster komen, - en Moeder...’ maar hoe Claartje nu ook probeerde, nog een flink te slikken, het hielp niet meer, de tranen kwamen haar in de oogen. Daar voelde ze een paar armen om haar hals geslagen, eene stem fluisterde zachtjes: ‘Arme Claar!’ en Dé troostte haar met een hartelijken kus. ‘Kom sla dat nu maar over; vertel maar verder van Mademoiselle.’

Claar droogde hare tranen af en vervolgde, eerst nog wel met enkele tusschenpoozen, later geregelder achter elkaar: ‘Den dag na Mama's dood was Mademoiselle al dadelijk bij ons; Oom en Tante waren

[p. 22]

al eenige dagen eerder gekomen. Ze waren allen, de zuster ook, erg aardig voor mij, maar ik hield toch het meeste van Mademoiselle. Op een avond vroeg zij, om Oom en Tante alleen te spreken; ik moest daarop de kamer uit en toen Oom mij weer binnengeroepen had, zei hij:

“Clara, we moeten eens even ernstig met je spreken; je bent, hoewel pas negen jaar, toch al een verstandig kind, en je begrijpt wel, dat nu je lieve Moeder er niet meer is, je niet alleen hier kunt blijven. Ik zou je graag mee naar huis nemen, maar met mijn groot gezin heb ik niet veel plaats. Nu zou ik er wel wat op gevonden hebben, maar Mademoiselle heeft Tante en mij toestemming gevraagd om je, als haar dochtertje bij zich in huis te nemen, tenminste, als jij er niets op tegen hebt.”

Voor ik iets antwoorden kon, zei Mademoiselle: “Claartje je moet er nog maar eerst eens goed over denken, en vooral heel eerlijk er voor uitkomen, als je het liever niet doet.”

Eerst kon ik niets zeggen, maar toen zij sprak van er nog eens over denken, riep ik uit: “O neen, ik behoef er niet over te denken; ik weet wel heel zeker, dat ik het liefste bij U ben.”

“Nu dan kind, kom me dan over een paar dagen

[p. 23]

maar eens vertellen, of je nog niet van gedachte veranderd bent,” zei Oom.

Maar jullie begrijpt wel, dat gebeurde niet, en toen Oom en Tante na Ma's begrafenis nog eens van mij gehoord hadden, dat ik het heerlijk zou vinden, om Mademoiselle's dochtertje te zijn, werd er afgesproken, dat ik met Mademoiselle dienzelfden avond Oom en Tante naar den trein zou brengen, en daarna voor het eerst in mijn nieuwe huis zou slapen. O, zoo'n eersten avond in een vreemd huis zonder je Moedertje, lijkt me anders verschrikkelijk, maar Mademoisselle was zóó hartelijk voor me en maakte het me zóó gezellig, dat het me toescheen, alsof ik al tijden bij haar gewoond had. - Ze had eene bijzonder gezellige kamer met een paar prachtige schilderijen aan den muur; een groot beeld in den hoek en veel planten en bloemen.’

‘Ja Claar, antwoorde Mademoiselle, toen ik haar zei, dat ik nog nooit zoo'n mooie kamer gezien had, ‘je hebt wel gelijk dat ik hier heerlijk woon; maar dat mocht ook wel, want vergeet niet, dat ik hier altijd geheel alleen was.’

‘Vond U dat niet vreeselijk ongezellig?’

‘Och, ik had het gelukkig druk met werken, en ik houd veel van lezen en pianospelen, maar toch

[p. 24]

Claar, voelde ik me soms erg eenzaam en verlangde ik terug naar mijn land en mijne familie, die ik bijna geheel verloren heb, en dan leek het me altijd zoo heerlijk, om een aardig meisje bij me te hebben als mijn dochtertje. Dan dacht ik dikwijls aan jou en ging ik hard werken, om veel geld te verdienen, zoodat ik later, als het eens noodig zou zijn, genoeg zou hebben voor ons beidjes. En die tijd is nu gekomen; nu hoop ik maar, dat mijn Claartje zich hier thuis zal voelen, en dat ze ook een beetje van haar nieuwe Mamaatje zal houden.’

‘Nu, jullie weet, dat was voor mij niet moeilijk; ik hield al zooveel van haar en hoe langer je haar kent, hoe liever je haar gaat vinden. En op school is ze ook zoo aardig en vroolijk; jullie zult toch ook moeten toegeven, dat ze altijd even rechtvaardig is. Nu ja, ze kan soms erg boos worden, maar ook alleen, als ze er reden voor heeft; ik kan me begrijpen, dat ze iedere oneerlijkheid verschrikkelijk vindt, want zelf is ze de eerlijkheid in persoon. Ze zegt altijd: ik zou nog liever hebben, dat een kind haar bank uitvloog en hard door de klas ging loopen, als ze het stilzitten niet langer uit kon houden, dan dat ze me bedroog. - Maar och hé, ik krijg ook wel eens een standje, hoor! het is niet altijd vrede,

[p. 25]

maar ik verzeker je, als je open en eerlijk tegenover haar bent, dan is er geen aardiger mensch op de wereld dan mijn tweede Mamaatje.’

‘Ja, dat is waar!’ ‘Dat geloof ik ook wel!’ beaamden de anderen.

Letje alleen had onder het geheele verhaal, half van de andere meisjes afgewend, het veld overgekeken en ook nu ze begonnen op te halen van: ‘weet je nog wel van dien keer’ en hoe aardig dat was enz., bleef ze verlegen voor zich uit zien, tot Claar opstond en naar haar toeging:

‘Zeg Letje, vind je haar nu eigenlijk niet veel te lief, om verdriet te doen? Jij gelooft misschien niet, dat ze het werkelijk zoo naar vind, als ze je straf moet geven, maar 't is toch heusch waar. Kom, zullen we er maar niet meer over praten? En laten we dan allemaal afspreken, om voortaan zoo goed mogelijk ons best bij haar te doen, wil jullie?’

‘Ja! ja! ja!’ riepen allen, ook Letje, hoewel wat zachter dan de anderen.

‘Maar zeg, hoe laat zou het zijn?’

‘O, nog vroeg, ga mee wat van die groote klavers plukken.’

‘Neen, toe, heeft er niemand een horloge? Jij wel, Dé, hè kijk eens even.’

[p. 26]

‘O hemel! wat denk jullie? Vijf minuten over half zes!’

‘Gauw, gauw! kunnen we er niet op eene andere manier af dan over deze schutting?’

‘Neen, onmogelijk! Gauw maar! We zullen elkaar wel helpen!’

Maar o wee! aan dezen kant was geen paaltje om op te staan; nu ging de klimpartij heel wat moeilijker; met een flinken duw echter kwamen ze er gelukkig over, behalve Joop; die was de laatste en kon zonder hulp de bovenkant van de schutting niet bereiken. Van de andere zij riepen ze maar: ‘Toen dan toch! We zijn al veel te laat; trek je dan op!’ Maar steeds gleed haar voet, als ze een klein steuntje gevonden had, weer terug. O! het was wanhopig! hoe zou ze ooit nog thuis komen? Eindelijk klom Dé van den anderen kant naar boven, boog zich zoo ver mogelijk voorover en trok Joop met alle kracht tegen de schutting op. Goddank, nu kon ze er afspringen en in vliegenden galop ging het nu naar huis.

Geen van allen kwamen ze er bijzonder genadig af; bij Dé en Joop was het eten al bijna afgeloopen, zoodat ze ieder alleen werden gezet in een ander kamertje. Annie, Nel en Hans werden allesbehalve

[p. 27]

vriendelijk ontvangen; Letje kreeg niets van het dessert en Claar moest zich met koud eten tevreden stellen. - Ze hadden allen ergen spijt dat het zoo laat was geworden, maar niemand had ook onder het verhaal aan tijd kunnen denken.