Lyk-zang, ter gedagtenisse van den aflyvigen méde-borger Joannes Henricus Matthey
(1796)– J.A.S.–
Auteursrechtvrij
[pagina 2]
| |
Semper honos, nomenque tuum, laudesque manebunt.
'K heb menigmael myn schagt met blyden geest gedreéven
En teffens met vermaek zoo menig vers geschreéven,
't zy voór een'bruylofts-feest of diergelyk geval
Een stof die 't meestendeel den Lézer vlyden zal.
Maer als men deéze konst opheldert doór die versen
Die doór médoogendheyd de traenen d'oog uytperssen,
't Is ongetwyffelt waer dat dit den glans verdooft
En van den eygendom de Poësi berooft.
Thans word ik nu gevergt een treur gezang te zingen,
Mits ik zien groot en kleyn van droefheyd d'handen vringen;
Het ziltig weedoms-vocht berst uyt zyn traenen-vat
Zoo wel by arm als ryk van ons Antwerpsche Stad.
Niet slechts van deez' alleen, maar all' onz' nagebueren,
Gelegen in het rond, ja meer als honderd ueren,
Beweenen zoo als wy dien onverwachten stoot
Van Hem, die menig' mensch behoede voór de dood.
| |
[pagina 3]
| |
Doór zyn' alkundig' hand, de Ziel is hem ontnomen;
'k Hoóp dat zy leéven mag in't prael-hof by de vroómen,
Die zoo veél schamel liên heéft van de dood bevryd
Verdient den loon van God voór in der eeuwigheyd.
Hoe menig snakkend hert, wanhoópig van het léven,
Heeft hy verlengenis van adems-tocht gegeéven,
Voór ongeneésbaer g'acht, het geén' hy heeft gered
Als reeds de bleeke schim haer zeysen had gewed.
't Is noodeloos gezeyd, 't was vrugteloos geschreéven,
Dat ik hier moest den blyk van al zyn daeden geéven
Die hy doór zyne kost bewerkt heéft en betoont;
Zoo dat hy naer zyn' dood met Lauwers dient gekroont.
Daer mogt op zynen Zerk der Graf-plaets staen te leézen,
In letters, goud verguld: ‘Hier is een' Ziel gereézen
Uyt 't nietig aerdsch gevrogt zoo schielyk als 't kan zyn
Nae't eeuwig tot haer vreugd, tot smert van't algemeyn.’
En wel voórnaementlyk voór alle leydenaren,
Voór wie m'hem vroeg noch laet zag zynen iver spaeren,
't Geén hy nog heéft betoont den laetsten lévens-stond,
Wanneer de wreede dood aen hem de schigt toe zond.
| |
[pagina 4]
| |
Hoe menig'kweekeling, als my en myn gezellen,
Heéft hy de duyster vlek van d'oogen willen pellen,
Gegeéven 't konstig licht aen ons benéveld bryn
Op dat wy naer zyn dood zyn volgers zouden zyn.
Rust dan zielloos gevrogt, moet gy het léven derven,
Uw' overeerbaer' Faem zal nooyt op d'aerde sterven,
Zy zal van dag tot dag in luyster neémen aen,
Op't onvergeétbaer boek voór alle d'eeuwen staen.
En uwen eêlsten pand, te vroeg aen ons ontnómen,
Verhoópt men dat alreeds is tot die plaets gekoómen
Daer men den Schepper loóft met een verblyde stem
In d'aller Stede Stad, in 't schoon Jerusalem.
J. A. S. Chirurgyn. |
|