Christelijck vermaeck

bestaende in verscheyden stichtelijcke rijmen en gesangen

Op 'et selve.

Die gheduerich met de tochten

Van een al te keurich net

Wordt seer dapper aenghevochten,

Hoe dit doeckje dient gheset,

Hoe dat ploytje, hoe dat pluysje,

Hoe dit boordtje, hoe die mouw',

Hoe dit kantje, hoe dit fluysje,

Hoe die sluy'er passen souw',

[p. 157]

 

Hoe dat rockje, hoe die slipjes,

 

Hoe die bouwens, hoe dit kleedt,

 

Of die hoeckjes, of die tipjes,

 

Of'et niet en is te breedt,

 

Of'et niet en is verkurven

 

Dat'et is soo langh van lijf,

 

Of'et niet en is bedurven

 

Dan den rugghe staet soo stijf:

 

En meer ander seven saecken,

 

Van verwaende knoeyery,

 

Maeckn dat de gheesten raecken

 

Heel verwart in hoovaerdy:

 

Sulcke konnen heur ghedachten

 

Niet doen staren op'et goedt,

 

Dat men noodich moet betrachten,

 

Wijl't ghedacht de ziele voedt,

[p. 158]

 

Soete Maeghden, laet u sinnen

 

Door de pronck en ydle schijn

 

Doch soo dapper niet verwinnen,

 

Godt moet staegh de liefste zijn.

     Liever.