Christelijck vermaeck

bestaende in verscheyden stichtelijcke rijmen en gesangen

[p. 149]

Het swaerste moet meest weghen.

Toon: Hoe schoon licht ons den Morghenstond.
Of: Ay, ouden, kouden Klappertant.

1 AL wat in des Wereldt is,

Hoe schoon, hoe rijck, hoe vast en wis,

't Moet ester al versterven:

Gheen ding, hoe treffelijck vermaert,

Al was 'et noch, en noch soo waerdt,

't Moet al-te-mael bederven,

Hoe braef,

Hoe gaef,

[p. 150]

 

Hoe verheven,

 

Hoe gedreven,

 

En gheluystert,

 

't Wordt al door den tijdt verduystert.

 

2 Maer Deucht, verhemelt, en vergoodt,

 

Die duert en draeghtmen in der doodt:

 

Het wereldts moetmen laten;

 

Maer Deucht verseltmen in 'et graf,

 

Wijl sy de ziel het leven gaf:

 

Dies kanmen haer niet haten;

 

Haer kracht,

 

En macht

 

Is soo krachtigh

 

En soo machtigh,

 

Datse 't leven

 

In 'et sterven weet te gheven.

[p. 151]

 

3 't Is billick datmen Deught bemint,

 

En sich aen 't wereldts noyt en bindt,

 

Het swaerste moet meest weghen:

 

De Deught redt sich gheduerigh aen,

 

De Deught sal noyt beteutert staen:

 

Maer 't wereldts laet verleghen:

 

De Deught

 

Verheught

 

Onse sinnen

 

Diep van binnen:

 

Maer de Wereldt

 

Maeckt 'et breyn in leet verdwereldt.

 

4 Wel aen, bejaghers van 'et goedt,

 

Dat u een eeuwigh voordeel doet,

 

Tree toe, grijp aen, wilt poghen.

 

De Deught hersteldt een doffe gheest,

[p. 152]

 

En maeckt dat Gode wort gevreest,

 

De Deucht heeft noyt bedroghen,

 

S'is slecht,

 

En recht,

 

Sonder tooysel,

 

Sonder mooysel,

 

Maer nae desen

 

Salse eerst verheerlijckt wesen.

     Liever.