|
| |
| |
| |
Boosheyt der Goddeloosen, in't verdrucken der elendigen.
Uytbreyding over Psalm X.
Om te lesen of te singhen, op de Toon: Forghs Galliaerde.
HEere, groot en machtigh Coninck, stercke strijder hoe mach't zijn,
Dat ghy in dees droeve tijden ons laet smoren in de pijn,
Daer de goddeloose guyten 't arm vernederde ghemoedt
Door 'er fel en vinnich heerschen drucken neder onder voet.
O dat u geswinde pijlen en on-misselijcke Speer
Heur de narre-koppen kloofden, en vernielden heel om ve'er,
| |
| |
't Waer'er rechte loon, ô Heere, die den armen hier veracht
Billick dat hy van u handen wordt elendigh omgebracht.
D'eervergeten boosheydt-pleger roemt noch van sen boos[e] daedt
Even of sen schellemstucken niet en waren eenich quaedt:
En den giergert durft noch prijsen selfs sijn goddeloos bedrijf
Gierich yemants goet te stropen, heeft (seyt hy) niet veel om 't lijf:
Met de schatten van sen naesten, die hy door sijn loosheyd blint
Met de rijckdom van een ander, die hy maer met valsheyd wint
Segent hy sijn gierich herte, maer hy lastert onsen Godt,
Om dat vreckheyt is verboden in sijn Goddelijck gebodt.
Oock de groots-verwaende narren barsten in'er tooren uyt
Waerom hoeven wy te vreesen, wy en achten geen geluyt,
| |
| |
Wy ontsien geen menschen handen, en, ô schrick! se zijn so koen,
Datse van den Godt te looch'nen stadig vaste blijcken doen;
[J]a se rekenent voor grillen, watmen maer van Godt en seyt,
[S]'achtent maer voor vise-vasen en verachte malligheyt:
[B]illick ist, almachtigh Heylant, datje haer ter neder smijt,
[E]n daer deur 'er doet gevoelen datj' een machtig Heere zijt.
Den verwoeden groote-spreker ijlt maer na een nederslach,
Na vermoorden, na vernielen, vry so gruw'lick als hy mach,
En hy vreest, noch schrikt, noch aerselt sich niet over uwe straf,
[D]ie wel traeg om hem te plengen, echter haest sal rucken af.
[H]y en wil sen quaedt niet laten, maer spitst sich op meerder quaedt,
[W]ijl hy denct den wegh tot moorden nu op't veylighst open staet;
| |
| |
Hy en laet geen geen oude luymen, maer hy blijft al even boos.
In sen jonckheyt acht hy God niet, in sijn outheyt goddeloos.
Dus so spreect hy van hem selven wat 'er uytten wegen raect,
Wat 'er wort verdruckt, ghedompelt, watter sich aen't soecken maeckt.
Ick en sal niet gaen verloren, ick sal vaste blijven staen,
En op so een vals vertouwen wandelt hy sijn oude pa'en,
Sijn gedachten zijn vol liegen, en vol vloecken is sijn mondt,
Vol bedrog en snode dingen, daer men noyt geen goet in vont,
Hy beloert om yet te stelen, en waer hy yets roven kan,
Toont hy door sen snoode rancken dat hy is een listigh man.
Ach! de arme dood't hy deerlijck, en verschoont den swacken niet,
Hoe onnoosel en Godtvruchtigh, als hy maer gewin en siet,
| |
| |
[H]y verdelgtse sonder omsien, en leyt als een Leeuw en loert,
[T]ot hy d'arm verstovelingen na sen wrede slachtbanck voert:
[D]aer vernielt hy, daer verstoot hy, laes! den armen met geweldt,
[T]ot dat hy met Beule-slagen hem elendigh neder-velt.
[Z]o geen mensch sijn doen besichtigt, acht hy alles wel geklaert
[G]odt, denct hy, heeft het vergeten, daer voor is hy niet vervaert.
[T]oon u machtigh, stercke strijder, stel'et overdadigh leet
[V]an de arm verdrukte menschen niet geheelijck in't vergeet.
[Z]ult ghy door u lange wachten doen gevoelen 'tgodloos zaet,
[D]atje niet en weet te wreecken al 'er overvinnich quaet,
[E]ven ofje niet kond weten wat al boosheyt, smijten, slaen
[D]en d'onnoosele gemeente datse hebben staegh gedaen,
[M]aer nochtans voor uwe oogen niet verborgen zijn en mach,
[Al]le duystre, nare hoecken zijn voor u een lichten dagh.
| |
| |
Roy dan uyt het boos geslachte, met de bosse boosheyt oock
Dat'et voor u hant vervliege als een licht-verschietbren roock:
Op dat quaet, noch quaets-gelijcke niet meer op der aerden woont,
Maer dat heyl en soete vrede onse wegen staegh bekroont:
Daer aen sal dan machtig blijcken dat ghy onse Coninck zijt,
Dat ghy ons van't sondig woelen, van'et boose volck bevrijt,
Dat ghy haestigh doet verstuyven al 'et Heydens boos gheslacht:
Toont beneffens uwe wijsheyt oock u overgroote macht.
En dit is 'et ernstig bidden daer de vroom' sich me bemoeyt,
Dat ghy sonder lang te wachten al der boosen rot uytroeyt;
En sy hopen met vertrouwen, dat 'er bee sal zijn verhoort,
En dit sullense bevinden, als de boose zijn verstoort:
| |
| |
Op dat We'euw en Weesen woonen vreedsaem lustig by malkaer,
Sonder meer met schroom te duchten op sulck vreeselijck ghevaer,
En op dat den brossen menschen, kundich van sen swacke geeft,
Niet so trots hem self beroeme, mae dat hy den Heere vreest.
Liever.
|
|
Auteursrechtvrij