Korenbloemen

Tegen- en tegenzin
28 maart 1670

Het zij zo laat als 't wil, ik kan mij niet bepraten
om dood te wezen, en mijn dagwerk te verlaten.
Ik trek de vodden uit die 'k 's ochtends heb gelaân,
maar 't gaat als 't spreekwoord spreekt: ‘Noô doen is ook gedaan.’
Ik ga schoorvoetende waar and'ren naartoe lopen,
en was 't met geld te doen, 'k zocht slapen af te kopen.

't Zij weer zo laat als 't wil, en zoveel dag als 't kan:
ik, die geen rust en zocht, ik, nog dezelfde man,
lig nagelvast aan 't bed. Weg, windas-touw en dreggen:
daar is geen tillen aan. Mooi kon 't de wijze zeggen:
‘Men wentelt als een deur die op haar hengsels draait.’
Van boven schijnt men los, van ond'ren vastgenaaid.

Een weerhaan is te slecht: 't best schijn ik te gelijken
de naalde van stom staal, die w' aan de zeilsteen strijken,
en die we met geweld nu trouwen aan het zuid,
dan huw'lijken aan 't noord. Nu is zij hier de bruid,
dan daar in overspel; en wat ze meest beminde,
is wat ze dan meest haat. Wie kan de reden vinden
waarom de laatste echt haar liefste wezen zou?
En wie verheugt zich ooit in een gedwongen trouw?
Men zoek' het in de steen, het is de moeite waardig.
In mij is 't mensenmal, die, altijd weder-aardig,
in stroom en tegen wind de oorboor tegengaan,
slaan al 't gebodene af en al 't verbodene aan.

[p. 52]

25

‘Op, op dan,’ zeg ik mij. ‘Het is hoog dag, en hoe?

 

Wie niet aan 't leven wil, schijnt, is zijn leven moe.’

 

‘Naar bed ook, 't is lang nacht, en leer het leven derven.

 

Wie daar maar niet aan wil, schijnt nooit te willen sterven.’

 

 

 

Maar 't is gedwongen ernst. 'k Zeg wat ik zeggen moet,

30

en doe noô wat ik zeg. En, gaan we all' op die voet

 

(en allen gaan we erop): hoe zal 't in 't einde wezen,

 

als we, uit de lange slaap ontwakende, verrezen

 

op 't slaan van Gods Bazuin, ons bed uit (uit de aard')

 

geroepen zullen zijn? Zal dan nog mensen-aard

35

Gods wil of wederwil bestaan te wederstreven?

 

Schrik, bozen, voor 't verderf! Wens, vromen, naar het leven!

 

Er zal geen keus zijn van te vroeg of van te laat

 

als ieder, naar verdienst, zal horen: komt, of gaat.