Briefwisseling. Deel 6: 1663-1687

7039. R. Kinschot⁴⁾. (K.A.)

Speraveram, vir nobilissime, te Thaumantiae precibus aliquid saltem fuisse daturum, sed spe meâ penitus me excidisse comperio. Erat tamen materia decano nostri collegij dignissima, et author, et argumenta Palladij merebantur, ut ibi tu nervos intenderis tuos. Animus itaque est, ad alium me conferre. Clarissimum ergo Heinsium adibo, Thaumantiae nostrae causam, quantâ potero operâ commendaturus, et extorquebo vel ab aegroto patrocinium hactenus indefensae. Si flectere nec illum queo, in auxilium vocabo virnm quendam eruditum, qui degit Amstelodami⁵⁾, cuius non occurrit nomen, sed perplacent in scribendo dotes. Praeter tuum et

4) Uitgegeven in Gedichten, VIII, blz. 153.
Roeland van Kinschot (1621-1701) werd in 1654 lid van den Raad van Brabant en in 1673 van den Hoogen Raad.
De brief behoort bij eene serie Latijnsche verzen, door Huygens en Kinschot gewi-seld over een geval, dat met Kinschot's grootvader had plaats gehad. Deze, Caspar van Kinschot geheeten, raad en thesaurier-generaal van Prins Maurits, was verloofd geweest met Anna Bruinynck, een meisje, dat eerst toegezegd was aan één der zoons van Caspar van Kinschot. Maar Anna was gestorven, voordat het huwelijk met Kinschot was gesloten. Reeds Hugo Grotius had deze zaak besproken in zijn gedicht Epistola Palladii ad Thavmantiam patri svo nvbentem (vgl. Poemata, 1617, blz. 203). Palladius is dus Kinschot Jr., Thaumantia Anna Bruinynck.

5) Waarschijnlijk is Petrus Francius bedoeld; zie beneden.

[p. 385]

illorum stilum, nullius ego quidem novi, cui haec ardua - ut tibi videtur, nec ego multum repugno - provincia digne demendetur. Et ne me pruriginis vel pertinaciae accuses, in Thaumantiae causa avi mei integritas, quae apud omnes saeculi sui bonos, nec solum apud illustrissimos Guilielmum et Mauritium Principes - absit dicto invidia - illibata fuit, versatur, et tantum non patitur, nec ulterius tempora tua morabor. Sed coronidis loco hoc non cuivis Oedipo solvendum opponam, facillime et minimo negotio et nobis et conscijs. Nec verbum amplius addam.

Anna duos viduos, neutri sociata, reliquit;
Viva volens Natum, morte coacta Patrem.
11 Dec. 1676.