Briefwisseling. Deel 2: 1634-1639

1043. Aan C. Barlaeus. (K.A.)

Sic fit, Barlaee amplissime, postquam in silentium actus aut occupationibus, quas ambitiose praetexo, aut torpore quodam vel desidia, quam amoliri a me non semper valeo, cessare semel bona fide coepi, et in piscem, ut aliquando ludebamus, verti, erigor pudore tandem et officij me non languide commoneo. Sed opus arduum, labor novus exsurgentem premit. De colore cogitandum est, qui latissimae culpae cum decore praevertatur. Et ecce alteram silendi causam, cogitationum enim, nisi sileas, vix insomnium connexio est. Isto in conatu parturire me puta quae hactenus non produco, peperisse tamen, antequam ad scribendum redij, quae nunc magnifice editurus sum. Vidisse me nimirum, quanta hodie cum laude de nihilo nihil scribant, qui si ad Aliquid se applicent viri magni, mea quidem opinione, minus insaniant, parcius nugentur; punctum autem invidiâ tanti nominis, hactenus cum illis censeri studuisse, et scripsisse nihil. Si praetextum non admittis et hoc dicendo dicere me dicis nihil, dicis tu quidem nihil, amice, et inique me condemnas paria facientem tecum et ad scriptorem nihili respondentem nihil. Scrupulum ipse unum non

[p. 36]

amoveo, scriptorem utique te nihili, non nihili nuper donatorem fuisse, antiqui aeris nempe praetiosae rubiginis, cuius a nihilo aestimatio recedit, quantum ab incude distat. Sed commentum subito scribenti subit. Quid pro illis opibus exigere a me vel expectare potuisti, nisi vicariam opem? At unde illa mihi suppetere, pertinacissimis vitae vicarijs nihil sedulo curantibus, nisi illud unum, ne fiant nihili? Ergo penes me, quod et hic referrem, nihil fuit et est denique nihil; quoque certus sis in nihilum nil posse reverti, ego nihili manifestum nihil, in nihilum ecce redeo et, ut coepi, reddo nihil quae sunt verba, ago nihil quae sunt gratiae, rogo nihil, quod est frustra, nempe ut me ames, qui porro, an sit nihil quod in me amante tui desideres, apud Caffarellum disputa, amante nimium te ut nihil magis. Hagae Com., 29 Nov. 1634.

Humanissimo Wicquefortio, qui me officijs onerat et beneficijs, nihil a me dici cupio, id est salutem gratiasque verbis aulicis, quae in thesibus et antithesibus nihili ignave omisistis maximi mystae nihilistae.