Briefwisseling. Deel 1: 1608-1634

[p. 317]

599. P.C. Hooft¹⁾. (A.B.)

Naerdien Alexander een van die peklappen was, die, nae Plutarchus zeggen, bet aen 't onderhout als aen de tafel zelve kleven, zoo weet ick nauwlijx, oft mijn lang zitten over 't gerecht van U E Gestr. geschaft ontschuldighing van doen heeft, ende neem bijnae voor vol aen de ydelheit der hovelingen, die willens een' krommen hals draeghen, om ten minsten hunnen grooten meester in misstal te gelyken. Altijds, U Ed. Gestr. zal mij gaeren vergeven 't lang knauwen over een beetjen, dat met zijn' lekkernij 't breken der vaste wel verdiende. Ende hoe smaeklijk het ook is, en meene niet, dat de fijnste Roomschgezinde op den goeden vrijdagh zelf daer been in vinden zoude. Die ook geen broodt voor vrienden gewoon is te sluiten, en kon niet min als hun mede aen een' kant laten lekken. Dies heb ick [het] zoo haest niet weeten op te neemen, als U Ed. Gestr. moghelijk magh gewenscht hebben. Niettemin de schotel, hoezeer zij hier met lip en tonge gegroet is, niet te ledigher t'huiswaert keerende, zal lichtlijk te welkomer zijn, omdat een lutsken verlangens wel lieven doet. Maer 't is een' bittere naesmaek, dat ick soo goedt een onthael met geen' gelijke siere betalen kan. Doch zoo de wellusten, in een heilzaeme stichtlijkheit gezult, met het grilligh malzoet van quakken te vergelden zijn, U Ed. Gestr. verloove zich elders alzoo den naekenden zoomer niet, oft haer en gelieve eenen dagh Muidens gast te wezen, op een potjen oft twee van de kost, die haer in den Warnar zoo bijster scheen te monden²⁾. Ick zondt ze wellicht over, maer men vindt wijnen, die tegens 't water niet en moghen en op zee uitteeren. Aen 't schenken is ook wat geleghen, ende dient wel van mijn' handt gedaen, zijnde 't Amsterdamsch een' spraek, daer alleman niet in uitgeleert is. Ondertussen bedank U Ed.Gestr., dat wy 'er wel geweest zijn, en hoe langer hoe meer verplicht te blijven ..... Uit Amsterdam, den 21^en Apr. 1631.

1) Uitgegeven door Huydecoper, t.a.p., blz. 214; Van Vloten, t.a.p., II, blz. 141.

2) Het is evenmin duidelijk, waarop Hooft hier doelt.