|
| |
| |
| |
Ulbe van Houten
| |
| |
| |
De Beam
Dat jiers, nei in lette, winige Peaske, kaam de maaitiid sa ûnferhoeds en ier as it de Roarda's sûnt jierren net heuge mocht. In kleare loft spande heech oer de greiden; it wiid en iepen hôf stie fol sinne; it bytsje wyn, dat by de beammen omgie, wie súdlik en soel. Alle twigen tynde it earste, skrutene grien fan knoppen út, mar foar it finster sprong de âld beam yn swiere, wite bloei. Alde Roarda hie der suver syn niget oan. Hy woe net leauwe, dat dy beam ea sa bloeid hie, sa ier en sa oerdiedich; of it moast wêze it jiers, dat Klaas ferstoarn wie; doe hie hy der ek sa foarstien, de deis, dat dy op it tsjerkhôf kaam. Soks ferjit net wer! De jûns foar bêdtiid hiene se doe jit bûten stien, syn frou en hy, ûnder de bloeiende beam. - Sa'n skoandere jonge wie it! En no wie Eke der ek al net iens mear en hy by Dirk-en-har yn. Hy mocht net kleie, hy hie in goed plak hjirre en de oare bern fergeaten him ek net. En wêr soe er ek al better wêze kinne as hjir op it âlde stee en by eigen? Wêr soe er better sitte as hjir yn 'e skadige koken mei de pronkjende beam foar it iene, platte finster? Ja, dy beam hie er in sin by.
En iderkear, de dagen dat de beam yn bloei stie, moast er der wer nei sjen, iderkear, op syn wisse, bedaarde manear, moast er der in goed wurd oer sizze: in skoandere beam - is it gjin wûnder? - en sa ier yn 'e maaitiid al! - of sokssawat. Dirk Roarda moast der bytiden om glimkje; men koe skoan fernimme dat heit âlder waard. Wis, it wie in moai gesicht, mar dat wie in deimennich en oars hie ek gjinien der wat fan. De fruchten, dy't deroan kamen, waarden dochs net ryp: in read en lokjend flues oer in hurde stien, mear wie it net. De jonges mochten se net iens. As it der op oankaam, wist men net ienris hokfoar beam as it wie; in kersebeam hâlde heit fol en dat koe ek wol sa wêze, mar der wie nea net ien nei frege, dy't ferstân fan soks hie. Dat, nut die er net en de koken waard der mar fergees tsjuster fan. Frjemd, dat heit sa mei dy âld beam ophie! Heit wie oars alhiel sa net; altyd evenredich en mei in sûn ferstân.
Dat, de jonge boer, doe't er op 'e pleats kaam, hie ornearre, dy beam koe wol om. In reinich skoft yn 'e ûngetiid soe it wêze; de loft wie sa, men koe jin dochs net fan hûs bejaan; der moast wat útfûn wurde. Heit wenne doe yn 'e buorren, mei in húshâldster, mar krekt
| |
| |
dy moarns, earder as syn wenst wie, kaam er it hiem op. ‘Wat sil dit?’ hie er frege. Dirk hie it útlein. ‘Ik die it net,’ sei er, ‘dû moatst it witte fansels, mar dy beam stiet ommers gjin minske yn 'e wei.’ Allegearre hiene se doe tsjin him ynlein. Dat wisten se noch sa lyk net, dat dy beam net yn 'e wei stie; hoewol, dêr gie it ek net om; hy droech net, der kaam gjin goede frucht oan, dat wie it him! En mei in glimke alhiel sûnder erch, hie Dirk dêroerhinne sein: ‘It is dermei sa't de Skrift seit: ‘Hy beslacht ûnnut syn plak op ierde.’
‘Krekt as ik ek, mienste?’ wie de âldman útfallen. Suver lilk wie er wurden; hy hie him omdraaid en wie fuortset. Omdôch hiene de manlju him neiroppen, dat is ommers gjin praat, Roarda - sa moatte jo net. Hy wie net weromkommen. Sokke tiden hie er in stiif sin, it wie better him stil gewurde te litten; hy bekaam fansels wer. En Dirk hie him de reed út neisjoen: in swier âldman yn swarte ferklaaiersklean, de rêch wat bûgd, de holle foardel, rimpen en stjitrich yn 'e stiennen. Doe foar it earst wie it him opfallen, dat heit âlder waard.
Fansels koe it doe net trochgean. De ûngetiders wiene it lân útset te stikelstekken en in healoere letter, healtrochwiet, wer thúskomd. De jûns kaam de âldman wer, gewoan, lyk as altyd. ‘Kom, hy stiet der jit, liket my ta? Ja, dy beam haw ik in sin by!’ Mear wie der net fan sein, mar hy wie bleaun te iten.
Sûnt droech de beam elke nije maaitiid syn blommepronk; de sinne, dy't de simmer sa selden bringt, kearde er trou ut 'e koken; de tsjotterjende fûgels joech er it flues fan syn frucht en de bearende bern droech er ferduldich op syn ferwoeksene earms.
Dizze kear lykwols, fan sok in maaitiid oandien, bloeide er as nea tefoaren: alle tûken rûn it wûnder fan syn bluistrich bloeien oer. Of like it allinne mar moaier en kaam it om't dit jier de loft sa blau oer syn blankens bôge, om't de sinne goudener yn syn iepene blommen foel? Roarda wist it net.
En alweroan moast er dernei sjen, de sneintemoarns út 'e djippe leunstoel wei. Wat stie dy beam dêr dochs moai foar it finster, in lust foar de eagen wie it! Fan 'e middei ûnder tsjerktiid woe er wat bûten sitte; it wie al ier yn 'e tiid, mar der wie suver gjin wyn en yn 'e sinne koe it gau. Dat soe him goed dwaan, de sinne oer syn âlde rêch. Net te witten, oft der gau wer sa'n dei kaam; it wie al moai, mar sa koe it
| |
| |
gjin stân hâlde. Hy koe wol húswarje fan 'e middei; it hie suver gjin sin mear dat der ien om him thúsbleau; hy wie no wer flink. En it die jin goed ris wer allinne te wêzen, ien koarte middei jins eigen baas: wat sitte, it hiem in slach om en wat tinke. Safolle dingen, dêr't men wolris oer neitinke wol; der is safolle belibbe, safolle trochmakke. - Wa hie dat fan 'e winter tocht, dat dit him noch barre mocht.
De middeis fuort nei iten, ear't er him nei slûgjen sette, sei er: ‘Der hoecht om my net mear ien thús te bliuwen!’ En beret skode er de stoel by de tafel wei yn 'e hoeke by de skoarstienmantel. Oft dat no samar ynienen koe, frege Klas ferheard. ‘Wêrom net, ik bin no ommers wer flink!’ Hja miende it goed, mar froulju hiene gâns noed en soarch, dat net hoegde. Hy liet him efteroer yn 'e maklike stoel, it tin en silverich hier oan it bûnte kjessen en tearde de sneinske bûsdoek iepen. ‘Ik hie tocht, de bank koe wol bûten stean; it is suver lij yn 'e sinne.’ En nei âlderwenst naam er de bûsdoek oer de holle. Dirk glimke; sa wie heit no krekt: dit wie safolle te sizzen, der hoecht net mear oer praat te wurden. ‘Moatst ris sjen oft it wol kin,’ sei Klas. Hy gie oerein. Hoewol, as heit it yn 'e holle hie, gyng it dochs troch. By de doar seach er jitris om nei de âldman yn 'e stoel. In sinnestriel foel oer syn dûnkere klean, fûnkele yn it goud fan syn keatling, trille oer in hân, dy't breed en brún op 'e leuning lei. De bûsdoek tilde fan syn rêstich amjen; gjin noed lykwols dat heit sliepte, salang't de bank net bûten stie. Ut de syddoar rôp er oan 'e jonges, dy't yn it hôf omsprongen: ‘Bring jim de bank ris foar pake bûten!’ No koe de âldman him dan mar deljaan. Hy gyng sels efkes foar sitten, hy wie ek slûch. Hy hie der trouwens op rekkene, dat er thúsbliuwe soe, mar as heit it net begrepen hie... Yn 'e foarkeamer liet er him sakje yn 'e maklike stoel by it finster. De stillens fan 'e sneinoerdei stie yn it wide hûs; de froulju allinne skaaiden mei itensreau en út en troch kaam bûten wei it lûd fan boartsjende bern.
De klok begûn al te lieden, doe't Dirk de koken wer ynkaam. Sa as heit dêr no siet te sliepen, sa breed en noflik yn 'e hege stoel, like it noch wat, mar it wie oars gjin deugd, dy swierens. As heit net wekker waard, bleau er dochs mar thús, it wie ek mar heal fertroud. Dokter hie al ris wat útlitten en men soe net graach wolle... De reiden stoel kreake. Efter de bûsdoek wei kaam pake lûd: ‘It wurdt jim tiid ek, tink.’
‘Ja heit, de klok liedt.’ Klas kaam troch de doar. ‘Hat heit oars net
| |
| |
leaver dat Dirk thúsbliuwt?’ Dy liet no nea har ein net slûpe. Dêr hiene jo it al! Rimpen loek de âldman de bûsdoek fan 'e holle, skikte oerein yn 'e stoel: ‘Om my hoecht it net, haw ik al sein, mar fansels, as jimme leaver thúsbliuwe!’
Dirk naam de jas fan 'e stoel en strûpte him oan: ‘Meitsje dy no ree, Klas. Heit rêdt him wol. Wêr bliuwe de jonges?’ Om 'e hoeke fan 'e doar, dy't stadich iepenkreake, kamen twa ljochte jongeskoppen: ‘Oars wolle wy ek wol by pake thúsbliuwe.’
‘Jim nei tsjerke en gau!’ bearde Dirk. ‘En net oangean, ik haw it jim te sizzen!’ Har rêde, jonge stappen dûnsen troch de gong, de foar-doar sloech ticht.
‘Men soe sizze, sokke rakkerts,’ glimke pake. ‘Gjin slimme jonges, alhiel net, mar it bliuwe bern. It wurdt jin te drok op 'en doer. Der is wol wat fan oan, fan dat sechje: Ald by jong, dat kin net.’ Miskien soe it mei him ek net iens sa lang mear duorje.
‘Hat heit no alles? De kranten, sil ik dy ek foar wei helje?’ ‘Nee, ik haw nearne ferlet fan. En lézen sil ik dochs wol net oan ta komme.’ Sok in skoandere middei soe er net mei lêzen ferdwaan. It soe gauwernôch om wêze; de dûmnys preken langer al sa koart! ‘Jim moatte no ek fuort.’ Al mar omwine, der kaam gjin ein fan. No noch yn 'e keamer te skaaien! ‘Wêr is myn taske... O, ja!’ En Dirk al lang klear. ‘Hastû myn psalmboek hân?’ Wêrom soks no net te sykjen as it tiid is! ‘Bliuw mar, ik haw it al!’ Let komme like bysûnder moai te wêzen.
‘No en heit past goed op? Net op 'e wyn sitte!’ Lyk as kaam dat der wat op oan, sa'n dei, dat der suver gjin wyn wie. Yn 'e gong rôpen hja him jitris dei. ‘Bern!’ It soe dan dochs wêze. ‘Jim meie wol oanrinne.’ Hy harke nei har stappen, nei de doar, dy't sloech, nei de stillens dy't sa mar om him stie.
Allinne. - Men moast der suver oan wenne. Sa lang wie it al lyn, dat er allinne west hie, alhiel allinne yn it hûs, dat ienris syn eigen wie. En mei in sucht riisde er oerein, de hannen oan 'e leuning klamme. Men koe skoan fernimme, dat men âlder waard. Hy wie ek altyd noch wat nearboarstich sûnt fan 't winter; it wie yn it betterjen, mar alhiel soe it wol net wer oergean.
Stadich trape er de koken troch, de gong lâns en ta de syddoar út. Wat wie it moai, sa myld en alles al sa grien en fris. Yn it hôf wie de sinne suver waarm. Hy nestele him yn 'e hoeke fan 'e brede wite bank en makke it him noflik. Hy hime suver; it fluchste is der wol foargoed
| |
| |
ôf, as men oer de santich is. Hoewol hy mocht net kleie: genôch dy't der net oan ta kamen. En men hie op it lêst neat mear te freegjen, neat iens mear te wachtsjen, it gyng allegearre by jin wei: it wurk, de âlde maten, alles. Klaas wie der net mear. Eke wie wei. - Allinne bleau men oer, âld en krebintich, de bern gyngen har wegen, hiene har eigen soargen en, allinne, hinget men lykwols oan it libben. Wêrom? Men wist it net, mar in dei as dizze is men bliid mei. En men mei sa net! Men wit, dat it sa net bliuwe kin, men soe it net iens altyd sa hâlde wolle, men hat better tegoede, mar lykwols it is moai. De sinne; de soelens! Dy âld beam, wat stie dy der foar en it grien ûntjoech him oan alle kanten. En dit hôf, wat wie it him eigen; gjin beam, gjin blom, dy't er net koe. It is al moai, de natuer om jin hinne. Frjemd, dat er dat nea sa sjoen hie! Hoe is dat dochs, dat alles jin safolle moaier, safolle eigener is, krekt as men it mei gauwens oerjaan moat? Al syn libben hie er bûten ferkeard, alle tiden fan de dei en it jier, by de bisten, yn it haailân, yn 'e miede, wat in moaiens om jin hinne, mar it wurk naam jin yn beslach en men telde it net. Wûnder is dat, te tinken, dat alle jierren de ierde foar jin bloeid en fruchten jûn hat en lykwols slacht men it nea genôch acht.
En sittend yn it knopjend hôf, by de wite beam, wie it him as hie de ierde nea sa moai west as dizze dei, as hie de maaitiid nea sa myld nei de kâlde winter west. As er de simmer jitris belibje mocht, in lêste, lange simmer! En in weak langst nei de gloede en de soelens fan 'e simmer roerde yn syn âld hert.
It winterskoft, mei kjeld en dampens en dize, mei snie en kâlde rein, dat koe er min mear ferneare, mar no wie it dan wer maaitiid en hy waard ommers by de dei lâns flinker. Der soe jit hiel wat komme moatte, it wie jit lang gjin simmer, mar dit wie dochs it begjin. En wie it net tasein: simmer en winter, waarmens en kjeld, droechte en rein, en alles op syn tiid en oere? Ek dizze maaitiid folge wer in simmer op. It mei lang duorje of koart, Gods Wurd bliuwt altyd wier. En mei sok in maaitiid, wat kin men dan net fan 'e simmer ferwachtsje? Alhoewol, dêr hat men gjin sizzen fan!
It die him dochs goed, hjir sa te sitten, te tinken oan wat west hat, oan wat komt... Hy wie hjir no al wer amperoan seis jier. It foel ek net ta om nei frjemd, mar it hie om him oars net hoegd. Hja hâlden har bêst, Dirk-en-har en men wie by eigen, mar de frijdom wie men kwyt. Men wie yn it âlde hûs, men hie it âlde plakje, deselde stoel by itselde
| |
| |
finster, mar men wie der gjin baas mear. Men moast jin skikke, der wie ek genôch om tankber foar te wêzen, mar bytiden wie it muoilik. In kear, doe't er de jonges ferbea, hiene se bretaalwei sein: ‘Pake is hjir gjin baas!’ Dirk hie it heard en hie se in slach oan 'e earen jûn: ‘Pas op, as ik dat wer fan jim hear.’ Dirk wie net maklik, dy stie de bern net foar, mar lykwols moast men it hearre. En as men der goed ynkaam, dan wie it ommers wier! Gjin baas mear yn it âlde hûs, op it âlde hiem, by it âlde wurk; wat joech it, jin der lilk om te meitsjen? En hy miste Eke. Dat went net mear, as men sa lange jierren mei-elkoar ferkeard hat; it ferslyt en dat kin ek net oars, mar it ferjit net wer! En as men dan net fluch mear is en men moat lizze, lyk as hy fan 't winter, en oaren moatte jin berêde en oare hannen helpe jin. Gjin frjemde hannen, en dêr mei men tankber foar wêze, mar it is dochs oars. As Eke der no jit west hie, en hja wennen tegearre yn 'e buorren tichteby Dirk-en-har, as der al wat kaam, wat hie dan alles oars west. Fan datoangeande hoegde men hjir net wei te soargjen.
Stil siet er yn in hoeke fan 'e bank, breed en dûnker by it wite hout; it gers wie glêd en glânzich, it hôf riste him ta rynske bloei; foar him droech de beam syn maaitiidspronk. De beide wite dowen fan 'e jonges, mei bûgjen en koeren, frijden op 'e goate.
De sinne wie waarm oan syn stramme lea. Hy joech him oerein. As er langer sa siet foel er yn sliep, de middei wie der him te goed ta. Stadich trape er foar de keamersfinsters lâns; it grint kreake ûnder syn swiere stap. Hy soe earst it hôf om, op 'e droege paden rûn it ek better. Wat waard alles grien, it briek út it rûge apelhout, it tynde út de fine twigen fan 'e mantel. En suver elke beam koe er hjir, elke frjemdferwoeksen tûke, elk bochtsjend paad.
Wat hiene se hjir faak tegearre rûn, jûns as it wurk berêden wie. Sa mar stil rûnen se dan en seagen de wide lannen oer en seinen nea net folle. Hja wiene beide gjin tige praters. Wat soe men ek al folle sizze, as men goed mei-elkoar wie. Hoewol hy hie miskien wolris te stil west, tefolle op himsels. ‘Dû seist jûn wer net folle!’ Lyk as hearde er it har sizzen, lyk as wie se hjir by him. Wat skeelde him dochs? En mei de hannen oan in lege apeltûke, dy't skean oer it paad hinne hong, bleau er stean. De tûke trille. En hy stie dêr mar stil, de eagen wiid iepen, de lippen fanelkoar en hy seach har foar him, skerper as ea tefoaren, sûnt hja tegearre stiene yn ditselde hôf, op ditselde paad, syn brede en har smelle hân oan dizze selde beam. In frjemde glim loek
| |
| |
om syn mûle en it wie oft alles by him weifoel, de ljochte lannen, it knopjend hôf, de loft en de wyn en de goudene sinne - fergetten lûden rûzen oan syn ear, hy fielde de klam fan in waarme hân.
As út in dream kaam er wer ta himsels. Hy moast him der net sa ynjaan, hjir net langer stean, mar wer sitte op 'e bank en stil wat dreame yn 'e sinneskyn; dat mocht him noch barre, dat oare wie foar altyd foarby. Hy bûgde ûnder de tûke troch. Frjemd, as wie it him yn 'e fuotten sketten, as woene syn âlde skonken sa goed net mear mei. Hy moast wer nei de bank, skean oer it gers, dat wie it koartst. Hy hime fan it rinnen, op it glêde gers glied er suver út. Dwers oer in paad soe er stroffelje. Hy biet op 'e tosken; dat er dit no net iens mear koe, dat dit him te mânsk wie. Jit ien streek gers, jit ien paad. In swiere wurgens woech yn syn fuotten; it besette him; hy koe net mear tinke. De dowen klapwjukken, in fûgel sjilpe yn in parrebeam, stimmen bearden foar op 'e dyk. Hy koe net mear.
Doe roerde er mei syn hannen de bank en mei in djippe sucht sakke er dêr op del. Hy hime en taaste nei syn hert. Wat sloech dat! Hy wie sa wurch.
En ynienen gyng it him troch de holle: as er no al ris fallen wie, as er dêr no ris lei, rûngear en yn ûnmacht oan 'e kâlde grûn. As se him sa ris fûnen! It bekaam al wer; hy moast him net wer safier fan honk jaan. Fier! tocht er doe, in slach it hôf om, dat er dat net ienris mear koe. Wat moast dit wurde; en dy wurgens yn syn skonken. As er no ris wer siik waard, as er no wer lizze moast! Lyk as Eke: wat hie se lit, wat hie it wat duorre, wat in pine hie se útstean moatten. Wat skoften hie er by har sitten. Wa soe by him sitte, wa him by de hân nimme, as de pine op 't fûlst wie?
Eke! Wat hie se geduldich west. En noch koe er har net misse doe; noch woe er har hjir hâlde. Men tocht tefolle om jinsels, men woe net oerjaan. Wat in kwea hie er dêr oan dien. As hy no sa lei, wa soe him hjir hâlde wolle? De bern hiene har eigen soargen, hiene in libben foar har. Hy wie net bang om te stjerren. Eke wie him foargien en Gods Wurd is wier. Mar as men sa bitter lije moat, en sa swiere pine útstean, hoe sil men it drage?... Stil siet er op 'e wite bank en stadichoan bekaam syn hymjen. Allinne dy wurgens woech oan al syn lea. En in begearte kaam yn him omheech: dat it sa bliuwe mocht, sa stil, sa rêstich. Dat er nea wer oerein hoegde, dat sa de ein kaam, sûn- | |
| |
der pine, as yn 'e sliep. De holle sakke foaroer. De hannen leine op 'e knibbels. De sinne lei in goudene skyn oer syn grize holle.
Hy slomme.
Ut de lichte sliep waard er wekker fan eat, dat parse op syn boarst. Ferheard sloech er de eagen op. Dreamde er net? Siet er dan noch al yn it hôf, op 'e bank, by it finster, foar de wite beam? En ynienen wist er it wer. Hy wie net goed. It drukte sa swier op syn boarst. Soe er dan al stjerre?
Hy joech him efteroer en wachte en wie net bang.
En lykwols wist er, dat it komme moast. De hannen naam er gear. Der wie safolle dêr't er oer tinke moast: syn libben, al syn sûnden, de bern... mar hy koe net mear tinke. ‘Jo moatte my ferjaan, Heare!’ bea er mar, ‘ik kin it net mear trochtinke...’ De Heare soe it goed mei him meitsje.
En samar ynienen kaam it; in fûle benaudens riisde yn him op, sloech oan syn hert, syn boarst, syn kiel. ‘Heare... ik bin sa raar... sa raar...’ Hâlde dit nea wer op? Koe dit salang duorje?
It sakke ôf. Wat wie dat rom! In weach fan blidens rûn oer syn hert: hjir siet er yn it hôf; de beam dy't bloeide, de sinne sa lij... Hy hime en syn hert gyng rêd, mar hy wie sûnder pine en alles sa rûm, sa rûm. Swit wie oan syn hjitte holle as in koel en damp ferbân. En de dingen om him hinne, kleuren, lûden, roken fan 'e maaitiid, gyngen ta syn iepene sinnen yn. Hy woe net tinke: allinne mar sjen, allinne mar harkje... Mar hy wie al wurch. It wie him noflik sa, mar it gyng net oer. As er wer sa benaud waard! Hy kaam der net wer troch, in twadde kear. Hy moast bidde en naam de hannen gear, yn syn ûnthâld taaste er nei wurden, en koe it net foarelkoar hâlde. Hy koe net mear, hy moast stil wachtsje. Wachtsje!
It wie hjir al moai, de wite beam, dy blommen. It wie te moai, te moai foar him, hy wie te wurch. Yn fleagen fan sinnen bea er: ‘Lit my sa stjerre, Heare... meitsje it net te lang... Jo witte myn sûnden... nim Jo my oan...’ De eagen foelen him ticht. Hy mocht net sliepe, en op 'e nij begûn er te bidden. ‘Heare, ik bin sa wurch... lit my no stjerre... Jo witte, dat ik hjir wol wei wol!’ En in fûle skamte fleach him oan. ‘Heare, Jo jouwe my rûmte en ik wol Jo twinge!’
| |
| |
Haw ik dan noch net genôch sûndige? tocht er. Kin it dan goed mei my komme? Mar sa mocht er net. Wie it dan net tasein, yn Kristus tasein? En troch syn mêde holle rûnen de tekstwurden út 'e Skrift, in lange rige wurden út 'e psalmen, út 'e profeten, út 'e evangeeljes. It rûn troch elkoar, mar in grutte wissichheid kaam yn syn hert. ‘Ik driuw Jo net, mar Jo moatte my oannimme!’ En stammerjend, mar yn in grut betrouwen, neamde er Kristus' namme, al wer, al wer...
Doe kaam him de benaudens op 'e nij wer oer. Hy sloech de earmen om 'e leuning, dat er net falle koe. It waard al slimmer. Dit koe net lang sa oanhâlde. Hy wie sa raar. Sloech in klok, of bearde it him sa yn 'e holle? Hoe lang bleauwen de bern!
Oan 'e skodzjende bank gyng syn swier lichem op en del. De holle sakke him foaroer, de eagen stoarren sûnder sjen.
En jitris sakke it ôf. Hy fielde in grutte ferromming.
It ljocht, it gouden sinneljocht rûn foar it lêst ta syn wurge eagen yn; hy seach jit ienkear de ierde oan, de ierde, dy't mei kleur en roken lokket, dy't mei wite blossem bloeit. Wurden fan in tekst gyngen him troch de holle, hy wist net goed mear... in Libbensbeam... en fruchten tolvefâld... Hy glimke tsjin de wite blommen en stammere. ‘Jo beammen, Heare, drage frucht.’ En hy moast jitris glimkje. Sa laket yn 'e jûn in bern, dat nei de moarntiid útsjocht.
Doe fielde er it op 'e nij wer kommen, stadich krûpte it yn him omheech. ‘Heare, meitsje no in ein... dit is de tredde kear. Ik wol wol komme, mar Jo moatte my better oanpakke. Ik sit sa fêst oan 'e ierde!’ En samar wâle it omheech, jage troch syn bloed, baarnde yn syn holle. God, tocht er, Jo binne skriklike barmhertich. Fan binnen bejoech it him; de spanning briek; bloed rûn út syn mûle yn in brede, lije gjalp. Syn tinken stie stil; de sinnen gyngen ta. Tsjusternis foel oer him hinne.
Yn it tsjuster skynde in grut ljocht...
Sa hong er oan 'e wite bank, foar it spegeljend rút; de earmen om 'e leuning klamme, de holle efteroer, de brutsen eagen nei de himel, de deade fuotten oan 'e ierde.
En om him bloeide de maaitiid mei sinne en soelens, mei tsjoen fan knop en blossem. In siichje rûn troch de beammetoppen. De earste wite blêden wynderen del, snijden oer syn bloedberûne klean, oer
| |
| |
syn bleek, dead antlit. In lêste, blanke groet fan de âld beam, dêr't er salang in sin by hân hie. In blêd en noch in blêd en noch ien...
Wat hat de maaitiid mear te jaan oan ien, dy't ta de ivige simmer teach?
|
|
Auteursrechtelijk beschermd