Rederijkerskaart 1577

Rederijkerskaart 1577

Wee u, die, (zeyt de Heer) des mergens voor het rizen

Der zunnen, vruuch op zijt; en u tot zuijpen geeft:

Tot dat, de cracht des wyns, in u mit hetten leeft.

Wee u, die helden zijt, um slempende te spizen,

Den maech, mit sterken dranc; en zuuct (o groot af-grizen)

Hoochlic te zyn vereert, als men geydelt heeft,

De grootste bekeren. wee u, die gulzich sneeft,

En rechts oft waer iet guets, zuuct een zoe schantlic prizen,

In twerc zo zeer te izen: daer gi, het ewichwoort

Van hem, die zelf de waerheit es, dic hebt gehoort:

Dat die den wyn heeft lief, van rycdummen zal bloten:

Dat dit, alleen den wortel zi, daer van cumt voort,

De vrucht van alle quaet: Ja dat des Hemels poort,

Voor dien den dranc bemint, zeer vast zal zijn gesloten.

Um deze zunden loten, en zaec van sdoods verziken,

Te nemen wech, van outs, voor menich Junger held,

Verscheiden cortingen des tyts, zijn ingestelt;

En under andere, de cunst der Retoriken:

Die d'eerst wel es geweest, die tclare licht de bliken,

Deur zwarte duisterheit, daer met men was gequelt:

En naer de waerheit naect, de leugen had gevelt,

Zo zach men deze cunst, voortijts niet um verriken;

Rechts als een balling wiken: alwaer zi als veracht,

In eenen diepen slaep, tot noch tue leit versmacht;

Zo zeer ooc, datmen dees, mit t' dunderen noch craken

Van bussen, bassen grof; cortouwen, groot van macht

Van muyrbrekent geschut; noch diergeliken cracht,

Ja alle crychs-gebaer, geensins en const untwaken.

En um daer tue te raken, zo wert van u begaert;

Van u, die, de genuecht est al, steets pleecht te spreken;

Of die, um tfundament der Liefden, waert geweken;

Jn vier vijftienen, cunstelic te zyn verclaert,

Den alderbesten raet: Huemen deez' blueme waert

Best wacker maken zal? en hue zi jaren weken

Alhier vast bljven zal? toont u cunstrike treken;

En dat, spyt d'aerde straf, en basticheyt verjaert,

D'akleikens, zo vermaert, noch crachtich zijn te spruiten.

Elc due zijn best, um haer, die slaept en leit in muiten,

Te wecken, en maec, dat haer tung, weer cunstich sprect.

Jegens d' achtienden Uu[g]st laet elc zijn werxken uiten:

En denc, huewel dat zum, zulc werc zeer gaern beguiten.

Dat d'ou gewoonten guet, wel dienen weer verwect.

Gi die dit best untdect, en antwoort op de vrage;

Jn Nederlantsche spraec, en maet van outs gewoon.

Vint u ten tween naer nuen, in thuys Jans Marcus zoon,

Waert inden cluucken leeu, rechts voor de grote wage

Daer leest u eigen werc, in tspreken zijt niet trage,

Ghi zult, boven grot' eer, untfangen daer te loon,

Een beker, overdect, gewrocht van tin zeer schoon:

Die fraeyst van uytspraec es, zal winnen in dien dage,

Een schael, fraey van behage: en die best scrijft en spelt,

Zal, mit twee schalen schoon, ter eren zyn verzelt.

Twe rechters, in dees cunst ervaren, zult gi vinnen.

Mer twert begeert dat gi, op niemant schimpich schelt:

Dan, denct dat niemant oit, in cunsten creech gewelt,

Hi must, in t'aenbegin, van clein altyts beginnen.

Cumt groot en clein

Jn T' leydsche plein

Ten hier naer gespelden dage

En zegt u mein

mit een Refrein

Opt' aldaer gestelde vrage/