LIEDT Op de Standtvasticheyt des achtbaren vermaerden ende hooch-geleerden IVSTI LIPSII.
WAt meynt ghy! zoude een vromer held,
Die tgunt hy eenmael vast ghestelt
Heeft in zijns borsten burch, daer van yet vvillen vvijcken?
Al vvaert, dat lasterlick getist
Op hem vvaer borgherlijcke tvvist,
Iae dat zy vvoedende, met hoopen, quamen strijcken
Naer hem, elcx handen vvel ghevveert
Met kuijssen? O neen, onverveert
Blijft thart; versmadend' al haer dolle razernyen.
Zelfs niet t'vvreede aensicht eens Tyran
Hoe straff t'hem met draex ooghen an
Mocht zien, zijn clip-gemoet en zal tot geenen tyen
Bevveghen. stelt sulck in een buys
Op Zee, en laet hem met ghedruys
Van bixem, storm, en stroom, snee, hagel, overvallen:
Zijn onbevveechlijcker ghemoet
Houd op den root-steen zijnen voet
Verachtende t'ghevaer, t'gebaer acht niet medallen.
Oft mocht ghebeuren dat den cloot
Des Hemels, berste en nederschoot;
Daer ander d'yele locht met zuchten, kermen, clachten,
Vervolden; dees (vvie hads ghelooft)
Zal recht staende, onbeschroomt. opt hooft
Den schrickelijcken slach stantvastelijck
vervvachten
Daer op menich schip (t'vvelck t'snood ghevvin
Langs d'ongebaende baen, de vvinden deden vloten)
Gheperst deur t'vvestelijck gheblas,
Te berst gheslaghen is (eylas)
Zal deur der golven slach die haer geduyrich stooten
Veel eer, ziet, connen zijn bevveecht
Dan zulck een die t'ghemoet zo dreecht.
Deur desen Heer-baen zijn de tvvelingen gestegen
Tot boven naer t'ghesternde hof
Hier latende op der aerden lof,
Die vande bleecke doot bevrijt is, achter vveghen.
Met zulcke consten clam de zoon
Alcmenes naer den gulden troon
Naer hy het aerd-rijck liet van monsters los en ledich.
Deur dese const d'Oraensche Forst
De coeghels moordich in zijn borst
(O boos-daedt) vroom ontfing zo dat hy nu gans
Als s'Hemels borgher sit in t'hooch
En voet staech sijn onsterflijck' ooch
Met Godes heerlicheyt bevrijt van alle ellenden.
Die deze const te leeren geert,
Leze hier de pen-vrucht hooch gheleert
Van Lipsius; vviens naem aen alle s'vverelts
enden
Daer t'al doorsiende ooch rust oft rijst
Of daer het ons den middach vvijst
Bekent is, oock tot ver voorby t'behijseld noorden.
Hy van ons hooghe schole d'eer
De zonne, t'ooch, en vvatmen meer
Als t'beste zeggen const, met constelijcke vvoorden;
Leerde ons zulx in sijn Roomsche spraeck:
En op dat elck mocht hebben zaeck
Zulcx in ons moeders tael te leeren en te lezen,
Heeft Mourentorf de moeyten aen
Ghenomen, oock zulcx af ghedaen
Zo vvel, zo heerlick dat tot gheener tijt volprezen
Mach vverden noch sijn lust noch last.
O Godt, diet al vermoghet, vvast
V vvil zo hier zo daer het vvillen en volbringhen
Te gheuen, gheeft alleenlick niet
Dat t'gheen men hier voor ooghen ziet
By elck mer zoud gesien zijn, mer ooc zonderlingen
Dat yeghelijck, die t'land draecht min,
Stantvastheyt zo drucke in sijn sin
Dat niemand, door den roock des vvaens, hem laet bevvegen:
Oock dat t'land metter daed ghevvaer
Mach vverden, dat voor eenen vaer
Zo deerlic afgemoort, tien vverden vveer vercregen.
|
|
Auteursrechtvrij