Zedezangen en stigtelyke liederen

Op het zien van eenen schoonen Lust-en Bloemhof.
LXXVIII. Gezang.

Wijze, 's Winters wil ik van liefde spreken
Of Amis partageons notre vie.

Hoe schoon gy my ook komt te voren

ô Schoone lusthof vol sieraad;

Hoe zeer uw lugt elk kan bekoren,

Daar alles even sierlijk staat.

Hoe waardig elk is uitgekozen

Van 't geen hier zoo vol luister groeit,

Hoe schoon uw tulpen en uw rozen

Het oog verlokken onvermoeit.

Hoe lustig alles schijnt te blaken

[p. 116]

 

Met kleur, en geur, die 't hart verquikt,

 

Hoe zeer elk Bloempje kan vermaken,

 

Van vrouw Natuur naar eys geschikt.

Nog zijt gy 't niet, hoe schoon uw linden

En ypen groenen elk om prijz,

Die aan uw schoon ons hart zult binden

Al zweemd gy zelf na 't Paradijz.

Wy hebben wisser schoon verkoren.

Vraagt iemand welke? Daar het al

Uit voortgeteelt is, of geboren

Wat schoon is in het aardse dal.

Al 't schoon vergaat, als 't komt op aarde.

By dit weergadelooze schoon

Zijt gy ô Bloemhof niets van waarde:

Al spand gy hier alom de kroon.

Word hier Narcis, en Roos geprezen

Om 't schoon, dat in haar bladeren speelt!

Wat moet hy niet wel schooner wezen,

Die al dit schoon heeft voortgeteelt.

Verlieven ons de zonnestralen

Wanneer zy met een kroon van Goud

Op Lust-en Bloemhof nederdalen

En 't kruyd opheemlen nat bedauwt.

Wien zal de schoonheit niet bekoren

[p. 117]

 

Waar uit dit al verquikkend ligt

 

Zoo vol van glanssen is geboren,

 

Dat alles voor zijn luister zwigt.

Wat moet het niet een heerlijk wezen,

Wat moet het niet een schoonheit zijn,

Daar ook het schoon komt uitgerezen

Der starren, maan-en zonneschijn.

Dat is de schoonheyt aller dingen.

Het leven dat al 't leven wekt,

Waar door in de aarde, en hemelringén

Elk schepsel zijnen loop voltrekt.

ô Schoonheyt zoo vol liefde, en leven!

Uit wie hier alles is geteelt;

Wy hebben u ons hart gegeven.

Wie kiest de schaduw voor het beeld!