Oude Vlaemsche liederen

Jonc Gherrit ende moi Aeltje.

Wel op, wel op, mijn cnaepjes goet,
en sadelt mi mijn paert!
naer Cronenburch wille wi riden,
den wech is wel ridens waert.

Als si wel over der heide quamen,
beneven het groene velt,
daer quam hem ontmoeten een ridder,
het was er een jonghen helt.

Och ridder, och ridder, hoe vaerje toch,
wat isser de vaert van jou?
en gaeje misschien opt jaghen,
en latet alleen uw schoon vrou? -

[p. 34]

 

Willecom, willecom, mijn vremdeline!

 

mijn vrou die isser so trou.

 

daer staet er mijn slot, daer woont mijn vrou,

 

gaet, haelt er den lone van jou! -

 

 

 

Jonc Gherrit die ghine er uut jaghen,

 

uut jaghen den helen dach;

 

hi keerder hem wel weder omme,

 

den vremdeline wast dat hi sach.

 

 

 

En kenje ooc wel den gouden rinc

 

en den rine van roden gou?

 

jonc Gherrit, kenje den gouden rinc

 

en daer op dat bloemtje so blou? -

 

 

 

Mijn ridder, bilo! dat en is niet waer,

 

dat en isser gheen rinc van mijn vrou!

 

en ic sweer het al op mijn ridderwoort,

 

daer toe is mijn wijfje te trou! -

 

 

 

Jonc Gherrit, kenje den gouden rinc,

 

en daer op dat bloemtje so blon?

 

en daer op met rode gheschreven

 

den name al van uw schoon vrou? -

 

 

 

Jonc Gherrit warp hem den hantschoen voor.

 

jonc Gherrit street er te paert;

 

hi sloech wel den vreemden riddersman,

 

dat hi nederseech ter aert.

[p. 35]

 

Jonc Gherrit reet opt hoghe slot,

 

wel vlieghende op het slot;

 

bi en clopte niet lanc met den poortenrinc,

 

bi ranner de poorte op.

 

 

 

Och moeder seidese, moeder,

 

jonc Gherrit comt er so fel:

 

hoe brenghen wi hem wel te vrede?

 

och moeder, wat raeje mi wel? -

 

 

 

Haer moeder nam uter wieghen,

 

dat kintje so cleine si nam,

 

si droech het so bli op haer armen,

 

den vader teghen si quam.

 

 

 

Mevrou, wat salder het kindekijn?

 

ten isser bi God niet mijn!

 

mevrou, het en is niet mijn soontje,

 

het moet er een bastaert sijn. -

 

 

 

Hi liep van trappe tot trappe

 

en hi deder wel menighen ganc,

 

tot dat hi op hogher tinnen

 

moi Aeltje sijn huusvrou vant.

 

 

 

Moi Aeltje quam hem groeten,

 

gheen woordeken hi haer boot.

 

hi troc het swaert uter scheiden (scheede),

 

moi Aeltje sal sterven die doot.

[p. 36]

 

Wat sagh hi aen haer handen?

 

den vingherlinc root van gou.

 

bilo, dat wasser den selven rinc,

 

dien hi wilen (weleer) ontfine ter trou.

 

 

 

Hi namse wel in sijn armen,

 

hi custe haer roder mont;

 

si dancten God van hemel,

 

si dancten hem dusentstont.