Oude Vlaemsche liederen

[p. 32]

Mijn hoppelken.

So gheschiede dan wat ic nie gedocht (heb):
och, ons hoppelken, och, het is vercocht!

Gae ic naer den stal, hebbic maer verdriet,
want mijn hoppelken sie en vindic niet.

Gae icdoor het velt, ben ie stil en loor (mismoedig),
dat ict hoppelken niewers sie of hoor.

Twas die beste coe, welc ic ie (ooit) ghesach!
om mijn hoppelken groon (green) ic nacht en dach.

Vrolic wordic nie, nie ter werelt meer,
crijghict hoppelken, crijhic het niet weer!