Horae Belgicae

[p. 106]

¶ Nr. 43.

Dit is die wise:
Tis al verkeert, dat plach te sijn
in rechter stadigher.....

Och waer ic in mijns vader lant,
so en drufte ic niet meer truren!
den enghen wech heb ic bestaen,
hi wort mi dicwijl sure.

Den enghen wech den moet ic gaen
ende ic moet immer sterven.
ghenoechte, solaes ende alle vroude
die moet ic leren derven.

Ic heb so langhe ghenoechte ghesocht
in minnen der creaturen.
dat heb ic also duur becocht,
haer vroude en mach niet duren.

Si moeten al ghelaten sijn
mit herten ende ooc mit sinnen,
so blivestu vri ende onghevaen
van hare valscher minnen.

O lieflic lief, een heimelic troost,
ic wil mi tot u voeghen
ende minnen onbecant te sijn:
in di is mijn vernoeghen.

Och enich een ende anders gheen,
wanneer wildi mi troosten?
ic doghe so menich hertenwee,
och woudi mi verlosen!

Och edele siele, verweende bruut,
laet staen u weenlike truren!
den ewighen troost is u belooft,
hi comt in corter uren.

[p. 107]

8.

Och herte vri, hoe wel is di!

 

condijt te rechte besinnen,

 

lief ende leit ghetroost te sijn

 

ende god alleen te minnen.

 

 

9.

Der minnen quael is wee ende wael:

 

och mocht ic hem beschouwen,

 

ic worde ghesont in corter stont,

 

in hem is mijn vervrouwen.

 

 

10.

Jerusalem, mijns vader lant,

 

nae di verlanghet mi sere!

 

hier is so menighe bitterheit,

 

dat doet mi dijns begheren.

 

 

11.

Daer is so groten loon bereit

 

nae desen corten arbeit.

 

een blide ghesicht, een claer aenschijn,

 

wat mach den salighen soeter sijn?

 

 

12.

Die borghers sijn so seer verblijt

 

van buten ende ooc van binnen,

 

si drinken uter minnen vloet,

 

si moghen wel vrolic singhen.

 

 

13.

Si loven alle soetelic,

 

ten is niet uut te spreken;

 

haer blischap is so menichfout,

 

den rouwe is al vergheten.

B. 12. - Hs. 1, 4. dickewile - 3, 3. becoft - 7, 3. belauet - 8, 1. hertse.