Horae Belgicae

¶ Nr. 62.
Es muss geschieden sein!

Het viel een hemels douwe
voor mijns liefs vensterkijn,
ic en weet gheen schoonder vrouwe,
si staet int herte mijn,
si hout mijn herte bevanghen,
twelc is so seer doorwont,
mocht ic haer troost ontfanghen,
so waer ic gansch ghesont.
Die winter is verganghen,
ic sie des meis virtuit,
ic sie die loverkens hanghen,
die bloemen spruiten int cruit;
in ghenen groenen dale
daer ist ghenoechlic sijn,
daer singhet die nachtegale
ende so menich voghelkijn.

[p. 150]

3.

Ic wil den mei gaen houwen

 

voor mijns liefs veinsterkijn,

 

ende schenken mijn lief trouwe,

 

die alderliefste mijn,

 

ende segghen: ‘lief, wilt comen

 

voor uw clein vensterken staen,

 

ontfaet den mei met bloemen,

 

hi is so schone ghedaen!’

4.

Tmeisken si was beraden,

 

si liet haer liefsten in,

 

heimelijc al stille

 

in een clein camerken.

 

daer laghen si twee verborghen

 

een corte wile ende niet lanc,

 

die wachter opter muren

 

hief op een liet, hi sanc:

5.

‘Och isser iemant inne,

 

die schaf hem balde van daen.

 

ic sie den dach op dringhen,

 

al in dat oosten op gaen.

 

nu schaft u balde van henen

 

tot op een ander tijt!

 

den tijt sal noch wel keren

 

dat ghi sult sijn verblijt.’

6.

‘Swighet, wachter, stille

 

ende laet uw singhen staen!

 

daer is so schonen vrouwe

 

in minen armen bevaen;

 

si heeft mijn herte ghenesen,

 

twelc was so seer doorwont.

 

och wachter goet ghepresen,

 

en makes niemant cont!’

7.

‘Ic sie den dach op dringhen,

 

tscheiden moet immer sijn,

 

ic moet mijn dagheliet singhen,

 

wacht u, edel ruiter fijn,

 

ende maect u rasch van henen

 

tot op een ander tijt!

[p. 151]

 

den tijt sal noch wel keren

 

dat ghi sult sijn verblijt.’

Antw. LB. 1544. Nr. 74. (Uhland Nr. 82. ohne Str. 4-7; so auch Willems Nr. 151.) - Dr. 1, 1. eens - 1, 7. fehlt haer - 4, 2. lief. - 7, 7. comen.

¶ 2, 3. loverkens, Laubwerk - 3, 1. houwen für houden.