Onze sporthelden. Deel 3

[p. 186]

Frank August Moll

Sporter om de sportEr zijn er niet zoveel, die in de sport de begeerde top bereiken; en er zijn er die sport intensief beoefenen, in hoofdzaak alleen maar om de lichamelijke en geestelijke geneugten van de sport. Tot deze laatste moet men Frank August Moll rekenen, die tot op hoge leeftijd is blijven sporten en voor wie dit tot een levensstijl is verheven.

Geboren op 21 maart 1921, ergens aan de Hofstraat in Paramaribo, maakte hij zich reeds in zijn jeugd door zijn innemend karakter gemakkelijk vrienden, die hij zich heel lang weet te herinneren en waarderen: Henri Alberga, Bram Gomperts, Ottie Douglas, Max Nahar en anderen die allen zijn uitgegroeid tot achtenswaardige burgers in onze samenleving.

Van zijn vader mocht Frank om de een of andere reden niet voetballen. Wellicht daarom begon hij in 1942 (tijdens de Tweede Wereldoorlog) met basketballen tegen militairen die hier gelegerd waren in verband met de verdediging van Amerikaanse belangen. Dit gebeurde zeer frequent op het terrein van de Chinese vereniging Chun Fa Foei Kon aan de Keizerstraat, niet ver van het beginstation van onze trein toentertijd. Het ging gesmeerd en Frank wist er veel plezier uit te putten.

Toen - het moet 1943/44 geweest zijn - begonnen werd met het organiseren van de jaarlijkse snelloop over een afstand van 10 km door Paramaribo (in het kader van de feestweek) met als startpunt het toenmalige gouvernementspaleis, voelde Frank zich als ‘individuele sporter’ daartoe sterk aangetrokken. Hij schreef zich in, onderwierp zich aan de medische keuring en mocht meedoen. Hoewel hij hard trainde, viel hij wel binnen de eerste 20 van de 150 deelnemers, maar bleef toch ver achter winnaars als De Barios, Kersenberg, Wolfjager e.a. Naar zijn eigen zeggen moet dit te wijten zijn aan de omstandigheid dat hij te zwaar was. Alle winnaars waren duidelijk en aanmerkelijk lichter van gewicht.

In 1950 werd op initiatief van de Nederlandse militairen de eerste wielerwedstrijd gehouden over de afstand Gemenelandsweg Paranam en terug. De later

[p. 187]

zo befaamde wielrenner Kross won en Moll eindigde als zevende. Geen slecht begin en vanaf dat moment was de fiets zijn grote liefde. Tussen 1950 en 1954 mocht hij zijn land bij evenementen in Guyana vertegenwoordigen, waar hij het niet onverdienstelijk deed. Ook daar bleek Kross de meerdere te zijn en te winnen.

Tocht mocht Moll in zijn wielerloopbaan een hoogtepunt beleven. Op het Bronsplein versloeg hij n.l. ooit de grote Kross. Niemand zo blij!!!!! Moll deed ook aan behendigheidsrijden op de motor. Zijn enige rivaal was hierbij de politieman Weidum.

In 1954 vertrok de man die zijn hart aan de sport verknocht had naar Nederland, waar hij bleef racen. Hij was zo zeer met zijn fiets ‘getrouwd’, dat hij die op zijn reis naar Suriname voor een korte vakantie- in 1990 meenam om al fietsend de afstand van het vliegveld Zanderij naar hotel Torarica af te leggen.

Een echte sporter, nooit jaloers op anderen, maar met gepaste eerbied en bewondering voor hetgeen gepresteerd wordt. Zo kon hij oprecht blij zijn met de staaltjes van Desi Samson, de kundigheden van Hans Nahar en de balcontrole van Nelom. Zijn advies aan sportlui luidt: ‘Je moet niet alleen veel en volhardend trainen, maar ook veel rusten (op tijd naar bed gaan) en de juiste voeding tot je nemen. Maar bovenal grote liefde hebben voor de tak van sport die je beoefent’.

Fietser Moll als eerste over de eindstreep.