Onze sporthelden. Deel 3

[p. 128]

‘Meester Tiptip’ Degenaar
Talentvol jongleerder met hoofd en voet

Geboren te Paramaribo op 28 april 1950 bracht Rudolf Wilfred Degenaar een goed deel van zijn zeer plezierige jeugd door in de zo bezongen volkswijk ‘FRIMANGRON’, waar hij met even ondeugende vriendjes als Ewald Kortram, Alex Scholtsberg en anderen het bij die jeugd behorend kattekwaad uithaalde. Hij doorliep de basisschool en ontpopte zich sindsdien als een behendig factotum, dat geen enkel karwei schuwde waarmee op eerlijke wijze het dagelijks brood kan worden gewonnen. Zo kwam hij op bevredigende wijze steeds aan zijn trekken. Door zijn genegenheid en een beetje geestelijk overwicht had hij in zijn groep altijd heel wat in de melk te brokkelen.

Hoe de carrière begon

Zoals bij velen uit die tijd- jongens die zijn uitgegroeid tot topsporters van goede naam en faam - begon ook bij hem het voetballen op straat, uiteraard ongeschoeid; bij de jonge Degenaar in de omgeving van de Wanica en de Arya Dewakerstraat, tot zijn 15e levensjaar. Op 17-jarige leeftijd waagde hij, tezamen met buurtvrienden een doorslaggevende stap of sprong naar het voetbalveld van de toen zo populaire N.G.V.B., die heel veel publiek trok en waar hij aan zijn voetballoopbaan bij de v.v. VELOCITAS vaart en allure begon te geven. Zijn transfer kort daarna naar de roemrijke club CICERONE van de S.V.B. zou zijn sportcarrière verder markeren. Het vermaarde Cicerone, dat grote voetballers er hun glorietijd heeft doen beleven, zou ook een steeds technisch volmaakter Degenaar zeer hoge treden op de voetballadder doen bereiken. Zijn erenaam ‘Meester Tiptip’ kreeg hij uit bewonderende waardering voor zijn behendige jongleerkunsten zowel met het hoofd als met de voeten, waarbij hij steeds de grootste kanshebber bleef.

Cicerone versus Voorwaarts

De geschiedenis van ons voetbal kan niet afdoend worden verteld zonder daarbij de jarenlange rivaliteit tussen de verenigingen Cicerone en Voorwaarts (nu de oudste bestaande voetbalclub) te vermelden; een

[p. 129]

vurige en vaak hartstochtelijke wedijver tussen twee voetbalgrootheden) die vele jaren lang ons topvoetbal hebben gedomineerd. Elke ontmoeting tussen deze twee rivalen- op het hoogste niveau bracht van heinde en verre, uit alle hoeken des lands voetballiefhebbers op de been, richting CUL (SVB-stadion), omdat men er een wissel op kon trekken, dat men zou genieten van voetbal met steeds meesterlijke staaltjes van virtuozen, hoewel meer dan eens het geheel kon verworden tot een onsportief vertoon, zowel bij spelers, bestuursleden als het publiek. Het waren grotendeels de spelers van deze twee ploegen die onze nationale selecties vormden om op veelal waardige wijze ons land te vertegenwoordigen. Toppers van weleer, wiens naam door ouderen onder ons totnogtoe met ontzag en een tikkeltje heimwee in de mond wordt genomen. Vedetten als de gebroeders Henny en Hugo Landkoer, de gebroeders Charles en Cornelis Naloop, Leo Rijzenburg, Harry Nassy, John en Emile Monkou, Hans Nahar, Just Gouvernante, M. Brakke; allen toen reeds legendarisch.

Rudolf in Voorwaarts

Na ongeveer drie jaren in het bauxietstadje Moengo te hebben gewerkt, alwaar hij ook zijn voortreffelijk voetbal-kunnen tot veel genoegen van het publiek ten beste gaf in de ploegen van respektievelijk CONCORDIA en S.D.O., keerde Rudolf terug naarde hoofdstad en deed hij zijn intrede bij de v.v. VOORWAARTS, toen al een der reuzen. Daar vergastte hij jaren achtereen voor- en tegenstanders op perfect en genietbaar voetbal, samen met zijn oudere broer George en zijn neef Paul Degenaar, later ook een beroemdheid. Daar beleefde en maakte hij deel uit van de roem die straalde uit het ongeslagen kampioenschap van Voorwaarts, anno 1952; het formidabele elftal met even geduchte spelers als goalie Cornelis Graanoogst (Ade engel’), Henry Gill, Ludwig Mans, Edwin Wijls, Edhard, Leo Kogeldans, Roël Guicherit, Guno Hoen, Renwich Wolf e.a.

De grote eer, een ideaal waar ieder opkomende voetballer naar streeft, viel hem in 1954 te beurt, toen hij geselecteerd werd om het nationaal elftal te versterken in de strijd tegen MILLIONAIRES, een bundeling van uit Uruguay, Chili, Argentinië en Venezuela geselecteerde topspelers. ‘Een magnifieke en legen-

[p. 130]

darisch geworden wedstrijd’, zegt Meester Tiptip nu nog; een ontmoeting die met Vrouwe Fortuna een beetje aan onze kant door Suriname met 2 - 0 werd gewonnen. In ons nationaal elftal had deze voetbalstèr een vaste plaats verworven als rechtsbuiten, waar hij evenals in Voorwaarts telkens weer een uniekgoede beurt maakte tegen buitenlandse teams als Remo, Paisandu, BoaVista (Zuid-Amerika) en verscheidene Europese clubs die ons land een bezoek brachten.

In Nederland

In 1975, het jaar van Surinames staatkundige onafhankelijkheid, toen velen het zogeheten hier niet meer zagen zitten, vertrok ook Rudolf Degenaar naar het voormalig Moederland om er zich met zijn gezin metterwoon te vestigen. Zijn 45-jarige leeftijd stond



hem niet in de weg om ook daar naar ‘steeds hoger’ te streven. Hij voetbalde er het liefst voor de tweede, hoewel hij meermaals gevraagd werd zich in te delen bij de eerste divisie. Hij studeerde en behaalde het KNVB trainersdiploma, waarmee hij zich verdienstelijk maakte. De technisch volmaakte voetbalkunstenaar Rudolf Degenaar had een zoon die successievelijk, maar met beslistheid in de sporen van zijn vader trad. Hij voetbalde zeer verdienstelijk voor ‘KLEURRIJK’, het Nederlands elftal voor jongens van Surinaamse origine. Helaas is deze begaafde speler reeds in de bloei van zijn leven in een vliegtuigongeluk (1989) aan zijn, menselijker wijs gesproken, voortijdig einde gekomen. Wat het geheim is van het grote voetbalsucces van Meester Tiptip? Zelf denkt hij: ‘Echte liefde voor de sportbeoefening, steeds degelijke voorbereiding en bereid zijn uit fouten lering te trekken.’

Als zijn sportlievelingen noemt hij Desi Samson en ‘Cal’ Nelom, Pele en Didi uit Brazilië en de boksers Joe Louis en Cassius Clay. Komt er ooit een Hall of Fame in ons land, deze held uit ons voetbalverleden zal er zeker vereeuwigd zijn!!! Tenslotte kan nog worden vermeld, dat deze ooit zo serieuze voetballer zich in gezelschappen ook doet kennen en bewonderen als een humoristisch anekdoteverteller; een graag geziene figuur, die zijn hoorders tot een bijna tranend lachen weet te brengen.