Onze sporthelden. Deel 3

[p. 121]

Voetbal zijn lust en leven
Humbert Boerleider
Doorzetter met opleiding op hoogste niveau

Geboren op 17 augustus 1935 op de plantage Onverwacht in het district Para, groeide Humbert Ronald Boerleider op aan de Kwattaweg 57, bekend als ‘Boerleider dyari’ waar met de kosoebal naar hartelust gevoetbald werd door de jeugd uit de wijde buurt. Op gegeven tijdstip mocht Hum met grote broer Leendert mee om diens sportverrichtingen te bewonderen en vanaf toen verplaatste zijn voetballeven zich naar idealere locaties als Plein van 12 mei, Bronsplein, Koefroroewee e.d., tot zijn 15e jaar.

Op het Mr. Bronsplein waar hij gespeeld had voor Hopper en Ajax hebben de heren Ludwig Hartman, Tonny Dankoor en Dick de Kom aan zijn vorming een niet te onderschatten bijdrage geleverd. Maar... toch is het ‘de scout op zoek naar voetbaltalent’, de fanatieke Transvaler Emanuel Mac Nack die hem tot de top heeft doen doordringen.

Transvaler tot nu toe

Van huis uit was ‘BOELIE’ een Voorwaartser, maar het is deze ‘oom Mac’ geweest die hem samen met Puck Eliazer, George Burleson e.a. introduceerde bij Transvaal, die in die dagen aan verjonging toe was en derhalve de nieuwkomers welkom heette. Als jongen van zestien mocht Humbert reeds vast in het reserveteam meedoen en af en toe bij de senioren aanzitten als reservespeler, (nota bene: destijds moesten de spelers zelf voor hun attributen zorgdragen; de schoolgaande Boerleider kon dat uiteraard niet, maar geen nood: Oom Mac draaide er met plezier voor op). Vanaf zijn 17e had deze begaafde voetballer een vaste plaats in het hoofdelftal, tot hij in september 1965 naar Nederland vertrok. Reeds in 1956 had hij zijn eerste interland gespeeld tegen een selectie van Frans Guyana. 3-1 voor Suriname; in 1959 pronkte hij in ons nationaal team bij de voorronde der Olympische Spelen. Suriname-Antillen 2-2 en daarna verscheen hij nog ettelijke malen in de ons vertegenwoordigende selectie. Gezegd kan worden dat hij zijn voetbal carrière bij Transvaal begon en deze ook daar afsloot, in welke periode hij diverse trainers meemaakte, onder wie ‘Vossie’ Belgrave, vader Purperhart en

[p. 122]

‘Ampie’ Kamperveen en het was hoofdzakelijk door hun inspiratie, dat Humbert Boerleider definitief koos voor het beroep van sportleraar.

In Nederland

Daartoe in de gelegenheid gesteld door de toenmalige Premier van Suriname, de heer Johan Adolf Pengel, vertrok hij op 28 september 1965 naar Nederland om er opgeleid te worden tot sportleraar. Ingeschreven op het Christelijk Instituut voor de Opleiding van Sportleraren in Sittard rondde hij de twee-jarige opleiding af met als specialisatie voetbal en handbal. Door zijn uitnemende prestaties op voetbalgebied mocht hij eerst assistent-trainer zijn bij de eredivisieploeg Sittardia, waar hij samenwerkte met trainer Wladimir Bheara, ooit een der beste doelverdedigers van de wereld en van wie onze Boelie de kneepjes van het vak geleerd heeft. Op verzoek van het CIOS werd hij door de KNVB in de gelegenheid gesteld om de opleiding tot topvoetbaltrainer te volgen. Bij Sittardia kreeg hij een contract voor 2 jaar en mocht hij als assistent-trainer werken bij het hoofdteam en als trainer bij het B-team. Onder leiding van George Kessler volgde hij de A-cursus met succes. Tot op dit moment is Humbert Boerleider de enige Surinamer met de hoogste Nederlandse voetbalopleiding.

Terug thuis

Terug in zijn ‘Oost, west, thuis best’ profileerde hij zich direct als beroepstrainer. Relevante tijdvakken zijn die waarin hij trainer-coach van Transvaal en Bondscoach was. Met zijn oude club behaalde hij het CONCACAF-kampioenschap, terwijl onder zijn leiding nationaal Transvaal ettelijke malen aan onze voetbaltop pronkte. In deze periode heeft Boerleider zijn goede sportnaam en -faam bestendigd. Jammer, dat hij door de onverbiddelijke ‘struggle for life’ door diverse politieke situaties en maatschappelijke omstandigheden niet kon blijven volstaan met de karige opbrengsten uit zijn eigenlijk trainersberoep en dus noodwendigerwijs naar beter betaalde en rechtszekere baantjes moest omzien om in de kosten van levensonderhoud te voorzien. Daardoor heeft de gemeenschap jarenlang over de sportactiviteiten van deze zeer gekwalificeerde sportleraar niets of niet veel meer vernomen totdat hij voor korte tijd opdook als Directeur van het SVB-buro. Maar nu, na zijn 60e laat hij zich gelden als

[p. 123]

een erudiet sportjournalist en -commentator en hij hoopt ook op deze manier een bijdrage te leveren tot de zo gewenste sportontwikkeling.

Kritiek en commentaar

Sportjournalist Humbert Boerleider neemt geen blad voor zijn mond als hij vindt, dat met sportbelangen wordt gesold. ‘Ons voetbal’, zegt hij, ‘is reeds geruime tijd in een dommel geraakt en als het zo blijft doorgaan komen we er nooit meer uit. Er zijn teveel betweters. Wie bijvoorbeeld ooit gekozen is tot bestuurslid van de moederorganisatie, waant zich automatisch deskundig. Dit is jammer en werkt fnuikend. Onze grootste tak van sport- voetbal- is aan decentralisatie toe. Dr. ir. Frank Essed gaf ooit daartoe de eerste stoot, maar nu moet noodzakelijk daarmee worden voortgegaan. We zijn duidelijk beland in een nieuwe fase, maar wie wil en zal de kat de bel aanbinden?

Boerleider is voorstander van een Paramaribo Voetbal Bond en van een landelijke competitie, waaruit de landskampioen voortkomt. Aanleg van sportvelden en onderhoud daarvan moeten een overheidsaangelegenheid zijn en sportbeoefening het werk van de sportbonden. Etc. Tenslotte pleit hij voor een geleidelijke ontwikkeling van betaald voetbal en hij wil niets liever dan met andere gemotiveerde sportliefhebbers de handen aan de ploeg slaan.

Staand v.l.n.r. Welles, L. Marcet, A. Foe A Man, Satimin, Sanches, L. Mijnals, Beek, H. Graanoogst.
Hurkend: Ormskirk, Mac Nack, H. Boerleider.