Onze sporthelden. Deel 3

[p. 35]

Overlevende voetbalprofessional vecht:
Sigi Lens
Heeft nu een sportmanagementbureau.

In september 1988 werd door het bestuur van SVB-hoofdklasser BOXEL en de Stichting Kleurrijk Voetbal in Nederland o.l.v. voorzitter Sonny Hasnoe overeengekomen dat in de periode van 11 tot 18 juni 1989 in ons land een voetbaltoernooi zou worden georganiseerd, waaraan de verenigingen Boxel, Robinhood en Transvaal, alsmede een Kleurrijk-team zouden deelnemen. Helaas! ........ de uitvoering van dit prachtige, kwam tot een voortijdig einde door de schokkende, fatale vliegtuigramp in de omgeving van onze internationale luchthaven op woensdag 7 juni 1989, waarbij 176 personen het leven lieten, onder wie 18 sporters van de Kleurrijkfamilie.

Er waren slechts drie overlevenden. Eén van hen is Sigi Lens. Geen bedrieglijk voorgevoel

Sigi Lens heeft in de loop der jaren keihard, met onwrikbaar geloof en vast vertrouwen zelf gewerkt aan het herstel van zijn fysiek en de gretigheid waarmee hij aan de slag ging liet niets, maar dan ook niets te wensen over. In mei 1993 vertelde hij aan journalist Harry Willemsen o.m.:

‘Voor het vertrek op Schiphol had ik een naar voorgevoel. We hadden veel vertraging, maar de stemming onder de jongens was uitgelaten: vakantiegevoel, veel lachen, gekheid maken, de typische voetbalhumor. Toen het eindelijk zo ver was, wilde ik liever niet meer instappen. Laten we niet gaan, zei ik tegen de jongens, want dit zit volgens mij niet goed. Wij kunnen toch ook morgen vertrekken. Er werd om gelachen en geschertst met: Typisch Lens, altijd wantrouwend.’

De ramp

De hele nacht heb ik half om half geslapen. ‘We gaan landen,’ hoorde ik zeggen. Ik viel weer in slaap. Het volgende wat ik hoorde was een klap. Iemand schreewde en ik zag hoofden naar voren buigen. Ik dacht dat we waren geland. Op een brancard buiten op een weg werd ik wakker. Ik zag een hoop mensen, hoorde sirenes, maar had helemaal niets in de gaten. Mijn broer die mij van het vliegveld zou ophalen stond naast me. Ik ratelde als een gek tegen hem: ‘Hé Imro,

[p. 36]

ik heb van alles voor je meegenomen; een radio, muziek, drank, post van moeder’. Waarschijnlijk was ik in een shocktoestand. In het ziekenhuis wilde ik opstaan. De zuster zei me mij gedeisd te houden. ‘Je moet niet schrikken’, zei ze, ‘maar je vliegtuig is neergestort en jij bent de enige overlevende’. Ik dacht dat ik gek werd. Veel later werd mij verteld, wat mij mankeerde: mijn heup was uit de kom geschoten. Later bleek dat het achterste deel geheel was verbrijzeld.

Geen stervenstijd

Sigi heeft veel verdriet gehad, ontzettend veel verdriet, dat hij op zijn eigen manier verwerkte. In het VU-Ziekenhuis in Amsterdam kreeg hij rust en tijd om over het ongeluk na te denken. Vele onbeantwoorde, kwellende vragen bleven hangen en evenzovele onzekerheden. ‘Waarom heb ik het overleefd en waarom die andere jongens niet?’ Sommigen zeggen me: ‘Sigi, je hebt geluk gehad’. Zit er dan toch geluk in het ongeluksgetal 13? Ja, 13 was zijn stoelnummer in het vliegtuig. Maar zijn moeder bleef gelovig volhouden: ‘Sigi, dat heeft met God te maken; het was je tijd nog niet om te sterven’. Heus, dat gelooft hij nu ook! Op krukken heeft Lens het ziekenhuis verlaten. Het revalideren ging in eerste instantie zeer goed en na twee maanden kon hij weer alleen lopen. ‘Over 6 à 7 maanden sta je weer op het veld’, had de dokter gezegd en Sigi fixeerde zich daarop. Maar... het kapotte bekken ging opeens te veel kalk aanmaken. Zijn heup werd stijver. Toen wist hij dat hij nooit meer zou voetballen en hij zei tegen zichzelf: ‘Verdorie, ik leef; ik heb een vliegtuigramp overleefd, wie ben ik dan om me te beklagen!’

Ook zonder voetbal

Sigi wil mentaal zijn zoals hij altijd is geweest. Door het ongeluk is hij opener geworden, vinden degenen die hem goed kennen en hij praat makkelijker over het ongeluk. Het rouwproces ligt achter hem. Hij beseft, dat het voor iedereen van het ene moment op het andere helemaal kan zijn afgelopen en hij wil daarom elke dag van het leven genieten. Om zo te zeggen: hij leeft bij de dag, met vrouw en lief zoontje, dat de kracht vormt waarop hij drijft en door wie hij vaak vergeet wat hij allemaal heeft meegemaakt.

Zijn werk bij de VVCS (Vereniging van

[p. 37]

Contractspelers) bestond uit getalenteerde jeugdvoetballers erop te wijzen, dat niet voor iedereen zijn droom bewaarheid wordt, dat het verhaal van de roem en de glorie niet altijd opgaat, dat de school eerste prioriteit heeft en het diploma voorop staat, dat altijd iets kan gebeuren waardoor het in één keer is afgelopen. Zo kunnen zijn pupillen een voorbeeld aan hem nemen en zien dat je zonder voetbal ook goed terecht kunt komen.

Heden en toekomst

De vroegere rechterspits uit de Baandert, de uitstekende Fortuna-man, de hometrainer Sigi Lens blijft keihard werken aan het herstel van de natuurlijke gesteldheid van zijn lichaam. Als home-trainer maakt hij overuren. De vroegere voetbalprofessional is ongeduldig, hij wil weer presteren en zijn conditie optimaliseren. Zijn fysiotherapeut moet hem vaak temperen. De gezonde dosis optimisme waarmee Sigi Lens de toekomst inkijkt is hem een extra steun. En elke dag is voor hem een nieuwe uitdaging, die hij blijmoedig aanvaardt. Zijn knie kan weer optimaal gebogen worden. Om de stijfheid van de heup weg te krijgen, oefent Sigi 3x per week en om het been nog niet volledig te belasten, moet hij het nog met krukken doen. Maar voor zijn gevoel is hij al 50% vooruitgegaan ten opzichte van het begin der revalidatie.

‘Ik blijf positief en werk hard aan mezelf. De rest zal de tijd wel leren’, aldus de optimistische vechter.

Anno 1998. Sigi Lens is zaakwaarnemer van toppers als Kluivert en Davids. Hij kriigt een kick als hij een goede deal afsluit voor Van Bronckhorst. Als hij aan één tafel zit met de voorzitters van Manchester United, Barcelona, AC Milan, Clasgow Rangers en Juventus wringen dezen zich in alle bochten op zoek naar zijn gunsten. Ja, met Sigi Lens is het crescendo gegaan. In de burelen van zijn nieuwste bedrijf voelt hij zich volkomen thuis. Het heet Pro Athlete, is een gerenommeerd sportmanagementsburo, gevestigd in een kantorenpark in Hoofddorp. Daar wordt hij omringd door een klein team van medewerkers: Edward Burleson, ex-profvoetballer is manager; Wendy Samuel is office-manager; Paul Nortan, ex-profvoetballer is head of scouting. Hijzelf is de Directeur, in smaakvol maatkostuum achter een imposant bureau. Pro Athlete, een bedrijf met een eigen filosofie, waar Sigi Lens heel

[p. 38]

nauwe, emotionele banden heeft opgebouwd met zijn spelers. Dat kost veel tijd en geduld, maar het is zijn manier van werken. Een hele, persoonlijke werkwijze, waarmee hij zich duidelijk onderscheidt van andere spelmakelaars. Sigi laat zijn spelers zelf beslissingen nemen, waardoor hij bij hen veel respect verdient. Hij pusht niet, neen, de speler staat voorop. En dit is wellicht het geheim van de bloei van zijn carrière en de voornaamste reden waarom zijn pupillen zich ontwikkelden tot topspelers, juist in een periode, dat de commercie het voetbal definitief omarmde en er grote geldstromen vrijkwamen.

Niemand kan het logenstraffen: Sigi Lens is een vechter, die de soms zo grimmige spelingen van het lot als het ware weet te counteren.

Maar het Kleurrijkteam-van-toen leeft voor hem nog steeds. Alk zie ze zo allemaal weer voor me, 7 juni is een dag voor mezelf. Dan moet iedereen me met rust laten. Dan sluit ik me af. Die dag is alleen voor mij. Voor mij en voor mijn team’,...

(Het e.e.a. hierboven is ook ontleend aan een artikel onder de kop ‘Op 7 juni 1989 is het voetbal voor mij gestorven’, verschenen in het Nederlandse weekblad ‘REVU’ van 23/30 sept. '98.)

Sigi Lens is een van de drie overlevenden tijdens de vliegramp van 7 juni 1989