Onze sporthelden. Deel 2

[p. 191]

Zwemkampioen Ewald Meyer

Ewald Percy Meijer werd geboren te Paramaribo op 18 februari 1930. Hij heeft een onbezorgde jeugd gehad, hoewel zijn ouders het niet erg breed hadden. Zijn zwemaanleg kon hij ruimschoots ontwikkelen, omdat hij tot zijn achtste jaar aan het Saramaccakanaal bij Saron woonde, en daarna dichtbij de sluis te Beekhuizen. Op Saron onderging hij onderricht in het droogzwemmen, dat daar door instrukteurs aan militaire recruten werd aangegeven. In deze periode waren zijn broers Jules, Ludwig en Max ook bekende ‘kanaal’ zwemmers.

Bij de sluis van Beekhuizen maakte hij kennis met het zoute water van de Surinamerivier en met het verschijnsel eb en vloed. Hij kwam in een omgeving terecht waar de jongens ook al erg veel van zwemmen hielden en na school was het dus wachten op de vloed, om daarna in het afwateringskanaal van het Land van Dijk de rest van de middag door te brengen. In de jaren '40 was het de gewoonte geworden om naast de botenwedstrijd op Koninginnedag ook een zwemwedstrijd te organiseren. Meester Campagne was daar de grote organisator van en de route lag tussen Marinetrap en de KNSM-steiger. Een boot voer vanaf de Marinetrap een eindje de Surinamerivier op en tussen boot en trap werd er een touw gespannen, waaraan zwemmers hingen in afwachting van een schot uit een dienstpistool, ten teken dat de wedstrijd was begonnen. Bij deze wedstrijden golden geen condities. Men moest er alleen maar voor zorgen dat men zo snel mogelijk de KNSM steiger bereikte en men moest zelf uitmaken welke slag men wilde zwemmen. Meestal was het de borstcrawl, toen bekend als matrozenslag. Vier jaar ach-

[p. 192]

tereen behaalde Ewald Meijer het kampioenschap op de tweede plaats gevolgd door zijn jongere broer Armand Meijer.

Intussen was meester Campagne een campagne begonnen om aan grote groepen kinderen de zwemkunst te leren, onder de naam ‘Wij zwemmen’. Voorts ijverde hij voor de bouw naar een volkszwembad, daarin o.a. gesteund door Ewald Meijer, die later ook zitting nam in het eerste bestuur van het Zwembad Parima.

De ontwikkeling van de zwemsport ging gestadig voort en de zwemkampioenschappen, werden verplaatst van de rivier naar de zwembaden. Er kwam daardoor ook meer verscheidenheid in de nummers. Schoolslag en rugslag werden geïntroduceerd en de trainingen werden serieus aangepakt.

Een handicap hierbij was dat er voor de volksjongen toen geen kansen meer waren, omdat de zwembaden particulier bezit waren. Daarin zou met het gereedkomen van Parima verandering komen. In 1954 behaalde Ewald Meijer voor het laatst het kampioenschap 50m borstcrawl heren in zwembad ‘De Dolfijn’.

In dat jaar werd hij benoemd tot schoolhoofd van de E.B.G. school te Hamilton Coronie en de zwemsport raakte op de achtergrond wegens het ontbreken van trainingsmogelijkheden in dat distrikt. In 1956 vertrok hij voor verdere studie naar Nederland, waar hij voor Suriname eenmaal uitkwam bij de jaarlijkse wedstrijden van de Foreign Student Service. Suriname eindigde toen, wat zwemmen betreft op de 3e plaats en de Antillen op de 4e en laatste plaats. Nederland werd eerste en Amerika tweede. Maar grote liefhebber van de zwemsport als hij was, sloot Ewals Meijer zich aan bij de Haagsche Vereniging tot het redden van Drenkelingen, een organisatie door de Nederlandse Staat gesubsidieerd, vanwege het menslievend karakter.

In de winter werden in het Haagse Zuiderpark roei- en andere oefeningen gehouden en werd de theoretische vorming verzorgd. In de zomer, als de temperatuur van het zeewater bij Kijkduin en Scheveningen gestegen was en de badgasten zich bij duizenden naar het strand begaven, werd het werkterrein van de vereniging verplaatst en konden de ervaringen in de winter opgedaan aan de praktijk worden getoetst.

Wachtposten werden in de strandtorentjes betrokken en met roei-

[p. 193]

boten togen de redders de zee in om argeloze badgasten te redden die geen weet hadden van de gevaarlijke stromingen onder de zeeoppervlakte.

In die tijd schreef Ewald Meijer zich ook in op de cursus zweminstrukteur van de Koninklijke Nederlandse Zwembond, een opleiding die hij zonder veel inspanning met succes afrondde.

Teruggekeerd in Suriname wachtte hem een druk bezet leven, waardoor hij er niet aan toe kwam de ervaring en kennis op zwem gebied opgedaan voldoende door te geven, anders dan aan individuele personen en zijn kinderen. Achtereenvolgens was hij leraar aan de Kweekschool, toen direkteur van de Kweekschool A. Vervolgens Minister van Onderwijs en later gedurende 6 jaar Direkteur van Onderwijs.

Vóór zijn vertrek naar Nederland huwde hij met Carla Becker. Uit dit huwelijk zijn 4 kinderen geboren, die allen wel enkele zwemdiploma's hebben behaald, maar niet de voetsporen van hun vader op dit gebied hebben gevolgd.

In vergelijking met vroeger is de zwemsport zeker vooruitgegaan, zegt Ewald Meijer. Er zijn meer zwembaden bijgekomen en de ontspanningsoorden Cola Kreek, Zanderij I, Kraka, Bersaba en Republiek zijn binnen het bereik van veel mensen gekomen. Ook de activering van de zwemlessen op school door de overheid is een grote stimulans.

Het advies van Ewald Meijer vooral aan de ouders is: Laat Uw kinderen heel jong leren zwemmen. Naast het genot van het volkomen één zijn met het element water en de mogelijkheid om het totale lichaam moeiteloos te bewegen, geeft het kunnen zwemmen het kind een gevoel van veiligheid en versterkt zijn zelfbewustzijn, wat weer van invloed is op andere prestatiegebieden. Ouders, wier kinderen niet kunnen zwemmen zullen altijd ongerust zijn als hun kroost met een schoolreisje meegaat of te laat komt. Bovendien is zwemmen een heel gezonde sport, waarbij zowel spieren als ademhalingsorgaan worden ontwikkeld.

Op mijn vraag of hij een advies heeft voor de sportlui van vandaag en wat er gedaan moet worden om de sport op een hoger peil te brengen zegt Ewald Meijer het volgende: ‘Er is in de Surinaamse

[p. 194]

sport in het algemeen geen constante vooruitgang te bespeuren. Dit komt deels doordat de stimulansen en maatregelen die nodig zijn om de sport op een bepaald peil te houden, teveel afhangen van toevallige factoren. En zo'n factor is de rol die opeenvolgende regeringen aan de sport toebedelen. Een andere factor is vaak het ontbreken van een werkelijk bezielende leiding bij de diverse sportorganisaties. Meijer vindt dat wat de zwemsport betreft het de goede kant opgaat, wat evenwel niet van de voetbalsport kan worden gezegd.

Sportlui die van zins zijn topprestaties te leveren, dienen bereid te zijn zich heel wat beperkingen op te leggen. Een belangrijk punt daarbij is de zelfdiscipline gekoppeld aan een grote dosis wilskracht. Het op de voet volgen van de levenswijze van internationale grootheden op sportgebied is in deze een voornaamste hulpmiddel, aldus Ewald Meijer. Verder zegt hij dat de enige waardering die hij van zijn sportprestatie heeft overgehouden, de vriendschap en achting is van sportbroeders uit die tijd. Als hobby's heeft hij jagen en vissen, het luisteren naar goede muziek en het dominospel.

Post scriptum:

Intussen is Ewald P. Meijer in september 1988 overleden.

EWALD P. MEYER, meerdere malen zwemkampioen van Suriname ontvangt uit handen van zwempionier Willem Campagne de behaalde zwemprijs.

[p. 195]

De voetbalsport in Suriname heeft tengevolge van de vliegtuigramp van woensdag 7 juni 1989, met het SLM vliegtuig de ‘Anthony Nesty’, een gevoelige klap moeten verwerken.

In september 1988 is tussen de Voorzitter van de SVB, Ing. John L. Wijdenbosch en de heer Sonny Hasnoe, de Voorzitter van de Stichting Kleurrijk voetbal het initiatief ontwikkeld om tot een jaarlijkse sportcontacten te komen.

Door de SV Boxel in Suriname werd dit initiatief overgenomen en werd overeengekomen dat in de periode van 11 juni - 18 juni 1989 in Suriname een voetbaltoernooi zou worden gehouden, waaraan SV Boxel, SV Robinhood en SV Transvaal uit Suriname en een voetbalteam van de Stichting Kleurrijk Voetbal uit Nederland zou deelnemen.

De basisgedachte achter dit initiatief was, dat via het systeem van ‘voorbeeld werking’ Kleurrijk in staat zou worden gesteld Suriname op voetbalgebied weer te motiveren, waarbij Surinamers, Surinaamse voetballers aan het werk zouden zien, die onder strakke discipline en deskundige begeleiding worden gevormd en daarom in staat zijn op te vallen op het internationale voetbalforum.

In dit kader ondernam op dinsdagavond 6 juni 1989, vanuit Schiphol, met het SLM vliegtuig de ‘Anthony Nesty’ een groep voetballers van Surinaamse afkomst, die in de hoogste regio van het Nederlandse en Europese voetbal zeer gerenoveerd zijn, met hun begeleiders, onder auspiciën van de Stichting Kleurrijk Voetbal, een eerste missie naar Suriname, om zoals eerder gesteld Suriname op voetbalgebied beter te motiveren.

Deze eerste missie kwam tot een vroegtijdig en tragisch einde, door de fatale vliegtuigramp van woensdag 7 juni 1989, waarbij 176 personen het leven lieten. Bij die ramp zijn de volgende sporters van

[p. 196]

de Stichting Kleurrijk Voetbaldelegatie omgekomen:

1.	Nick Stienstra (trainer)	RCH
2.	Florian Vyent	TELSTAR
3.	Fred Patrick	PEC ZWOLLE
4.	Frits Goodings	WAGENINGEN
5.	Jerry Haatrecht	RCH
6.	Ruben Kogeldans	WILLEM II
7.	Ortwin Linger	HAARLEM
8.	Virgil Joemankan	C. BRUGGE (België)
9.	Steven van Dorpel	VOLENDAM
10.	Elfried Veldman	DE GRAAFSCHAP
11.	Andy Scharmin	TWENTE
12.	Andro Knel	SPARTA
13.	Wendel Fräser	RBC
14.	Lloyd Doesburg	AJAX
15.	Ruud Degenaar	HERACLES

Bestuursleden die de ramp niet hebben overleefd, zijn:

-	Drs. P. de Ruyter - Secretaris
-	H. Kesser - Commissaris
-	E. Tekranty - elftal leider

Voor ons blijven deze sportieve jongeren van Surinaamse afkomst, die ons zijn voorgegaan, ‘Sportambassadeurs’ die een voorbeeld waren van inzet, saamhorigheid en nationaal bewustzijn.

‘Rust in vrede Sportmakkers’

De Voorzitter van de Surinaamse

Voetbalbond, Ing. John L. Wijdenbosch

[p. 197]

Nick Stienstra was een zeer vakkundige trainer die graag vol enthousiasme over zijn vak sprak. Hij had veel ideeën voor de toekomst en het was een man die zijn woorden waar maakte.

Met RCH werd hij algeheel zondagkampioen van Nederland. Wij zijn er van overtuigd dat deze trainer veel verder zou zijn gekomen. Zijn vrienden en collega's zullen hem heel erg missen.

Florian Vyent speelde het afgelopen seizoen bij Telstar: als doelman maakte hij een sterke indruk, was zeer geliefd bij het publiek. Hij was een sympathieke doelman, die in het afgelopen seizoen dikwijls door sportjournalisten als doelman van de week werd uitgeroepen.

Fred Patrick, die al in zijn jeugd een talentvolle voetballer was. Diverse toonaangevende betaalde voetbalclubs wilden van zijn diensten gebruik maken maar hij koos voor FC Haarlem waar hij als vaste basisspeler fungeerde.

[p. 198]

Frits Goodings, wiens loopbaan verliep via de FC Utrecht en Wageningen. Dit seizoen is hij niet zoveel in actie geweest omdat hij geteisterd werd door blessures. Daarom betekende de trip naar Suriname voor hem dan ook nog een goedmakertje voor het verloren seizoen.

Jerry Haatrecht, wiens loopbaan begon bij de jeugdafdeling van de welbekende Ajax uit Amsterdam ging als veldspeler een heel goede toekomst tegemoet.

Ruben Kogeldans, de voetballer van Willem II die te boek stond als een zeer nuttige rechtervleugelverdediger. Studeerde ook aan de academie voor Lichamelijke Opvoeding. Voor zijn Willem II carriëre speelde hij bij VVV uit Venlo.

[p. 199]

Ortwin Linger van FC Haarlem behoorde aanvankelijk tot de overlevenden. Hij heeft enkele dagen als het ware gezweefd tussen leven en dood. Tenslotte kwam ook hij helaas te overlijden.

Vergil Joemankan speelde het afgelopen seizoen voor de Belgische C. Brugge.

Eerder voetbalde hij voor het wereldbekende Ajax uit Amsterdam.

Steven van Dorpel, de voetballer die afkomstig is van de FC Bijlmer en die in het betaalde voetbal alleen maar vooruitgang maakte. Hij maakte dit jaar bij Volendam een schitterend seizoen af.

[p. 200]

Elfried Veldman speelde dit seizoen bij de sfeervolle Doetinschemse club De Graafschap dat hem opnieuw een contract had aangeboden. Hij heeft ook een tijdje in het C-team van Ajax gespeeld voor hij naar Doetinchem vertrok. Hij is een broer van PSV-speler John Veldman.

Andy Scharmin voelde zich bij FC Twente thuis in de Achterhoek. Hij behoorde inderdaad tot de meest talentvolle voetballers, die de hele carriëre nog voor zich had. Hoewel hij was geselecteerd voor Jong Oranje verkoos hij toch om met het kleurrijk elftal te gaan spelen in Suriname.

Andro Knel, een voetballer van 21 jaar, bekend om zijn doorzettingsvermogen en snelheid. Hij speelde bij Sparta uit Rotterdam en maakte het afgelopen seizoen deel uit van de selectie van het Bredase NAC.

[p. 201]

Wendel Fräser heeft bij Feyenoord in het jeugdteam gespeeld en vertrok daarna naar RBC. Daar ontwikkelde hij zich tot één van de gevaarlijkste spitsen van de eerste divisie. Het was de bedoeling dat hij dit jaar ging spelen voor SVV uit Rotterdam.

Lloyd Doesburg, de sympathieke tweede doelman van het wereldbekende Ajax uit Amsterdam.

Ruud Degenaar bleef zijn verenining Heracles trouw. Hij heeft er zelfs de aanvoerdersband gedragen. Hij is altijd een betrouwbare voetballer geweest die veel overzicht had en die altijd in dienst van zijn elftal speelde.