Onze sporthelden. Deel 2

[p. 100]

De Sibilo's ware Basketbal - Amabassadeurs van Suriname

Ofschoon de naam Sibilo onlosmakelijk gekoppeld is aan de basketbalhistorie van ons land zou het ons ietwat te ver voeren, hierover uit te weiden; wij kunnen niet stellen dat de basketbalsport in Suriname door deze familie is geïntroduceerd. Minder riskant echter lijkt ons de bewering dat de Sibilo's op basketbalgebied echte ambassadeurs van Suriname zijn.

We kunnen dit met tientallen voorbeelden staven. Vooral de lovende artikelen, die jaren geleden in vrijwel alle Nederlandse dagbladen verschenen over de verrichtingen van Victor Sibilo, vroegere speler van CLD, rechtvaardigen het bovenstaande. Voordat we verder hierop in te gaan, nemen we even een duik in het verleden. Als eersten in de basketbalgeschiedenis van Suriname kunnen de gebroeders Sibilo zich er op beroepen dat zij - in de maand augustus 1960 - een sportvereniging oprichtten met als voornaamste doel het beoefenen van de basketbalsport. De reden hiertoe was dat steeds sterker zich in de familie de behoefte ging gevoelen alle broers in één team te doen uitkomen, vanwege het feit dat tot dan toe gespeeld werd in vereniging als: Independiente, CLD, en Spes Patriae. Verenigingen die elkaar in die dagen fel bekampten, wat in huize Siblio aan de Burenstraat nogal wat spanningen en wrijvingen teweeg bracht.

Ook maakten de jongelui het hun ouders niet gemakkelijk, aangezien partij kiezen door de ouwe-lui, die zeer intens meeleefden met de verrichtingen van hun jongens als een ‘misdaad’ zou kunnen worden gekwalificeerd. In augustus 1960 werd zoals eerder gezegd de knoop doorgehakt en werd besloten dat alle broers hun diverse

[p. 101]

Basketbaltoppers: Gebroeders Sibilo achterste rij l.n.r. Oswald Otmar (Witje) Ernst. Voorste rij l.n.r. Henry. Heve Iwan

[p. 102]

verenigingen vaarwel zouden zeggen en zich verenigen onder de naam SIO Sportvereniging. Uiteraard was de SIO door insiders geen lang leven beschoren, omdat men wist dat de broers zo verschillend van karakter waren dat het nooit een goed team zou worden. Waar men echter aan voorbij ging was dat zij allen iets gemeen hadden en dat was dat zij goed konden basketballen.

De eerste moeilijkheden die de nieuwbakken club kreeg te verwerken was om toestemming van de basketbalbond, onder voorzitterschap van de heer G. Stemerdink, te verkrijgen in de hoofdklasse uit te komen. Niet dat er aan de kwaliteiten van de spelers werd getwijfeld, die stonden voor een ieder vast, maar het was nu eenmaal regel, dat elke nieuwe vereniging eerst in de 2e klasse moest beginne. Anderzijds gaven de statuten het bestuur het recht naar eigen goeddunken te handelen. Dit resulteerde in de beslissing om de SIO tot de hoofdklasse toe te laten.

De eerste competitie waaraan de SIO sportvereniging deelnam logenstrafte tevens alle beweringen dat de club reeds na twee wedstrijden uit elkaar zou vallen.

Buitenlandse trip

Reeds in 1961 vroeg de vereniging toestemming aan de bond om een buitenlandse trip te maken. Hiervoor kwamen de Antillen in aanmerking. Gezien de overtuiging van de bond dat het waardige ambassadeurs van ons land zouden zijn, werd de toestemming grif verleend. De resultaten logen er niet om. Van de elf op de Antillen gespeelde wedstrijden werden alle elf gewonnen, of zo U wilt niet één verloren.

In de loop van het tweede competitiejaar werd de SIO ook toegankelijk voor anderen, omdat het geen eenvoudig karwei was om met 6 man goed partij te blijven geven. Het jaar 1962 was voor de Sibilo's min of meer een pechjaar. Moeilijkheden bleven hen niet gespaard, wat tot gevolg had dat zij een duik maakten naar de 1e klasse. Het pleit echter voor het moreel van de spelers, die door een harde aanpak binnen de kortst mogelijke tijd het verloren terrein herwonnen. Eerst werden zij kampioen van de eerste klasse en

[p. 103]

bij hun terugkeer in de hoofdklasse vormden zij een geduchte tegenstander voor iedere vereniging. Als bekroning op het kampioenschap volgde een trip naar Brazilië en later naar Frans Guyana.

Aan al deze reizen bewaren de Sibilo's prachtige herinneringen. Uit een familie-album, dat bol staat van (vergeelde) foto's en krantenknipsels uit een glorierijke periode, vernemen wij hoe succesvol de trips van SIO zijn geweest. In Willemstad werd namelijk met 55-29 van Dragons en met 36-28 van Lightning gewonnen. (Terloops zij vermeld dat dit eindstanden en geen ruststanden zijn). Op Aruba werden de Surinamers als echte helden met kransen omhangen. De schreeuwende koppen boven de artikelen op de sportpagina's van de Antilliaanse kranten gaven een beeld van de ‘Sensacional’ die de Antillen in die dagen beleefde.

Extra vliegtuig

Dat de Sibilo's zelfs ver buiten onze grenzen een begrip waren mag blijken uit het feit, dat voor de trip naar Brazilië zelfs een extra vliegtuig werd ingezet.

Dit toestel stond onder commando van een kolonel van de Braziliaanse luchtmacht. Als men bedenkt dat deze onkosten werden gemaakt voor het spelen van slechts drie wedstrijden tegen onze zuiderburen, dan is hiermee tevens ook gezegd hoe populair de SIO was.

De verrichtingen in Brazilië logen er niet om. Koppen in o.a. Jornal Do Dia, een gezaghebben krant in Belem, deden het Braziliaanse volk rond van het basketbalwonder dat zich in hun land voltrok met de aanwezigheid van Sibilo's Boys. Van Brazilië vertrok het team naar Frans Guyana, waar zij vrijwel over alles liepen dat zij op hun pad tegenkwamen.

Aan deze glorierijke periode kwam echter een eind toen de gebroeders Sibilo wat meer aan hun toekomst gingen denken en dientengevolge wat minder tijd en energie investeerden in basketbal; want de aandachtige lezer zal wel begrepen hebben dat de roem - hoe talentvol zij ook waren - de jongens niet zomaar tegemoet kwam vliegen. Er werd hard getraind en ook was men bereid vele offers te brengen voor de basketbalsport.

[p. 104]

Rudie Sibilo in actie
In Nice - Frankrijk

Ofschoon de gebroeders Sibilo elkaar de loef niet willen afsteken, door te stellen dat ze allemaal even goed waren, staat het buiten kijf dat Otmar de populairste is geweest. Dit zouden wij met een aantal voorbeelden kunnen aantonen. Welke jonge basketballer, zo rond de jaren zestig wilde niet graag met het IDOOL-Witje vergeleken worden? Witje is zondermeer een begrip in de basketbalgeschiedenis van ons land. Reeds op zeer jeugdige leeftijd maakte hij zijn debuut in het eerste team van Spes Patriae, dat uit gerenomeerde sportlui zoals een Wim Echtelt, Ampie Kamperveen en Ludwig de Sanders bestond.

De naam Witje laat aan fantasie niets te wensen over. Deze naam schijnt zo ingeburgerd te zijn - althans dat hen ik mij laten vertellen - dat zelfs in huize Sibilo de naam van Otmar volkomen is verdrongen. Zelfs de echtgenote van deze vroegere top-basketballer hanteert gemakshalve de roepnaam ‘Wit’. En als ik U zeg dat Otmar soms zelfs helemaal niet reageert op zijn eigenlijke naam en zich voorstelt met Witje in plaats van.... dan bent U volledig geinformeerd.

Geen wonder dat de bekende autozaak aan de Burenstraat de naam van Witjes Autocorner draagt. Hier worden tientallen fraaie auto's aan de man gebracht. Maar als een bezoeker te kennen geeft met over auto's, maar even over basketbal te willen praten, dan ligt de hele handel binnen een minimum van tijd stil en wordt je overladen met informaties over een roemrijk verleden.

[p. 105]

Rudie Sibilo in actie
In Nice - Frankrijk