|
| |
| |
| |
Oud voetbal international Guno Hoen
Penalty specialist
26 jaar aktief voetbal
Guno Hoen mag zeker terugzien op een geslaagde sportcarrière. Hij voetbalde ruim 26 jaar aktief, zowel voor clubs als voor het Surinaamse Nationale Selectie. In 1934 begon hij als 12 jarige knaap te voetballen in een van de blotevoeterclub van de militair sergeant Roell. Deze sergeant had heel wat voetbalclubjes in diverse wijken van de stad opgericht, om de jongens van de straat te houden. Hoen speelde voor een clubje van buurtjongens van de Gravenstraat. Hij woonde daar tegenover het Leger des Heils, vlak naast een andere knaap die een voetballer van betekenis zou worden, namelijk Desi Samson.
Een voetballer van betekenis werd Hoen pas in 1942 toen hij in de schutterij als dienstplichtige moest. Hij werd ingedeeld in het Eerste Bataljon Infanterie en werd gestationeerd op Albina, waar de militairen regelmatig voetbalden. Dat jaar speelde Hoen ook voor het eerst mee in een interland te St. Laurent. Hij had zelf geen voetbalschoen maar kreeg een oude ter leen van een gepensioneerde soldaat Peters, die onder de naam ‘Alatta’ eens een vermaarde voetballer was. De Surinaamse militairen speelden 1 - 1 gelijk tegen St. Laurent. Aan de zijde van de Frans Guyanezen speelden de befaamde gebroeders van Genderen. Van Albina werd Hoen overgeplaatst naar de Artillerie te Fort Nieuw Amsterdam. Daar diende hij de oorlogsjaren uit en voetbalde voor de militairen, samen met jongens als George Spier en De Meza.
| |
Gloriejaren
Voetbalglorie heeft Guno Hoen gehad bij Voorwaarts en gedu- | |
| |
rende de tijd die hij voor de Surinaamse Nationale Selektie voetbalde. Bij Voorwaarts heeft hij aktief gevoetbald van 1946 tot 1960 en voor het nationale elftal ruim 10 jaar.
Hij heeft in feite maar een club waarvoor hij veel liefde heeft namelijk ‘Vorrie’.
Weliswaar voetbalde hij na afzwaaien uit de schutterij - in 1945 - een jaartje voor Cicerone, een heel sterk team met cracks als Tromp Alberga, Badjoe van Ommeren, Humbert David en Arthur Sandel. Echter stapte hij in 1946 op aandrang van Frits Juda over naar zijn favoriete club - Voorwaarts. In 1947 moest hij vanwege zijn in diensttreden in de politiedienst Voorwaarts verlaten om voor P.V.V. te voetballen.
P.V.V. van toen beschikte over een sterk elftal, met spelers als A. Rack, J. Terborg, E. Graanoogst, Gilly Ellis, L. Koole, Soeters en de gebroeders Cederboom. Tot 1951 voetbalde Guno voor P.V.V.. Na uit de politiedienst te zijn gestapt, heeft hij ongeveer een jaar op Moengo gewerkt en heeft hij aldaar het voetbalspel in T.G.G. en in de selectie van Moengo beoefend. Naar Paramaribo teruggekeerd, sloot hij zich automatisch weer aan in zijn lievelingsdub Voorwaarts. Tot ongeveer 1958 heeft hij zijn krachten blijven geven aan deze vereniging. Op ongeveer 37 jarige leeftijd heeft hij officieel afscheid genomen van de actieve sportbeoefening.
| |
Gevreesde linksbinnen
Alhoewel Guno Hoen op vrijwel alle posten in de voorhoede en de middenlinie heeft gespeeld waren zijn beste posten, de linksbinnen en linksbuiten plaats. Zowel bij Voorwaarts als bij het Nationale elftal was hij door elke tegenstander gevreesde linksbinnen en later linksbuiten. Hij was ook voor beiden de penalty-specialist.
Hoen heeft voor Voorwaarts ruim 150 wedstrijden gespeeld en hij maakte ruim 80 doelpunten in deze periode. Jarenlang maakte hij deel uit van het beroemde ijzenteam van Vorrie bestaande uit Graanoogst in het doel. Achter Gill en Holband. Midden Deira, Esser en Neyhorst. Voor: Stolting, Wijks, Samsi, Kogeldans en Hoen.
Guno Hoen herinnert zich twee hoogtepunten van zijn Voorwaarts periode. De eerste is het kampioenschap dat Vorrie in 1952 behaalde. De tweede is een kompetitiewedstrijd die Voorwaarts te- | |
| |
gen Bintang Merah speelde. Vorrie won met 18 - 0, een rekord dat nog steeds niet is verbeterd in de voetbalgeschiedenis van de SVB. Hoen nam die middag zes doelpunten voor zijn rekening.
Een ander opmerkelijke feit gebeurde in een vriendschappelijke wedstrijd tegen Robinhood vertelt Hoen: ‘Ik was de penalty specialist. Ik had er nog nooit één gemist. Maar die middag tegen Robinhood, stopte de keeper van de Roodgroenen Stanga Mijnals een penalty van mij.
Ik moet hem de eer geven. In m'n hele voetbalcarriere is hij de enige doelman die een penalty van mij heeft tegen gehouden.’
| |
60 voor Nationale Selektie
Hoen speelde ruim 60 wedstrijden voor de nationale selektie en scoorde zo'n 40 doelpunten. Voornamelijk op aandrang van SVB-scout Frits Juda werd hij in 1946 voor het eerst door de elftalcommissie geselekteerd. Maar hij ging niet mee met de grote trip van de Nationale Selektie naar Curaçao waar een groot voetbalfestijn werd gehouden tussen Curaçao, Aruba, Feyenoord van Nederland, Columbia en Suriname.
Eind 1946 was Hoen er wel bij toen de nationale selektie naar Cayenne ging en daar met 9 - 0 won met de Frans Guyanese nationale selektie. Hoen scoorde twee van de negen doelpunten en verwierf vanaf dat moment een vaste plaats in het nationale elftal.
Met Hoen op de linksbuiten plaats en Kol Nelom als linksbinnen had de nationale selektie een linkervleugel die iedere tegenstander hopen moeilijkheden bezorgde. Hoen maakte deel uit van een van de beste nationale elftallen die Suriname ooit heeft gehad. Dit super elftal bestond uit de volgende spelers: In het doel Cornelis Graanoogst, alias Koprofowroe, of Engel Gabriel. De twee backs waren Gill en Zorgvol. Rechtshalf Deira, Centerhalf Hein Leeuwin en linkshalf Babb. De voorhoede: rechtsbuiten Vossie Belgrave, rechtsbinnen Desi Samson, midden voor Ampie Kamperveen, linksbinnen Kol Nelom. Dit elftal had het zogenaamde magisch vierkant geperfectioneerd. Het magisch vierkant bestond uit de kanthalfs Deira en Babb en de binnenspelers Samson en Nelom, waarbij Deira en Samson, en Babel en Nelom, elk als een twee-eenheid opereerden. Deira had tot taak Desi Samson schietklaar te maken. Dezelfde taak had Babb ten opzichte van
| |
| |
Nelom. Bovendien konden deze vier spelers elkanders taak moeiteloos overnemen. Ze vormden een vloeiend geheel.
Na 10 jaar voor het nationale elftal te hebben gevoetbald, stapte Guno Hoen samen met zijn compai Kol Nelom, eruit. Ze waren eigenlijk een beetje boos op de elftalcommissie. Guno legt uit: ‘Kijk. Nelom en ik beseften dat wij een dagje ouder werden en dat we eens plaats zouden moeten maken voor jongere kerels. Tot zover geen nood. Maar in 1954 toen Kol en ik nog topprestaties leverden kwam het Nederlandse elftal naar Suriname. Nelom en ik mochten niet meedoen, maar bleven als reserves op het bankje. Dat deed een beetje pijn, want wij waren ervan overtuigd dat er voor ons twee nog geen waardige vervangers waren.
Hetzelfde herhaalde zich in 1956 toen wij tegen Curaçao moesten spelen. Weer werden wij naar de reservebank verwezen. Nelom en ik gaven toen de brui eraan en we stelden ons niet meer beschikbaar voor het nationale elftal.’
| |
Trainer, sportverslaggever enz.
Nadat Hoen het aktieve voetbal vaarwel zegde in 1960, is hij de sport blijven dienen. Ondanks drukke werkzaamheden bij de Overheid waar hij zijn dagelijks brood moest verdienen, vond hij tijd om als voetbal-trainer te werken. Onder andere samen met Samsi bij zijn oude club Voorwaarts. Als assistent-trainer in Dienst van het Minov moest hij zijn voetbalkennis in de distnkten tot ver over de vallen aan de jeugd overbrengen. Hiervoor kreeg hij de geweldige som van 50 gulden per maand. Vanaf die tijd werd hij ook sportverslaggever en verzorgde programma's bij de Radio-stations SRS, Rapar en Radika.
In het maatschappelijk leven heeft Guno Hoen het ook ver geschopt. Begonnen als kantoor-assistent bij de overheid is hij opgeklommen tot de funktie van Hoofd-inspekteur bij Sociale Zaken. Hij heeft diverse ambtelijke diploma's behaald en liep stage in Nederland als maatschappelijk werker. Hij keerde terug met een diploma voor Algemene groepswerk en huisvesting.
‘De sport is mijn leven’, zegt Guno Hoen, ‘ik blijf gaan tot m'n laatste ademsnik’. Dat bewijst hij ook. Buiten zijn sportprogram bij Radika, blijft Hoen helpen organiseren en verslaan van andere
| |
| |
sporten zoals het dammen, het biljarten. Ook speelt hij nog mee bij de jaarlijkse wedstrijden van de oud-internationals.
| |
Overschot aan deskundigen
De enorme achteruigang van ons voetbal en andere takken van sport is een duidelijk bewijs dat personen die niet voor hun taak bekerend zijn de topplaatsen opeisen in de leiding.
Het zijn deze beunhazen die zich met geweld als leiders en deskundigen in het zadel plaatsen. Een vriend van Guno zei eens ‘Suriname heeft aan een ding gebrek en dat is ondeskundigen, terwijl de deskundigen elkaar in de weg lopen’.
| |
Advies voor de jeugd
Ondanks alle problemen moet je de moed niet opgeven. Probeer elke tak van sport die je beoefent zo goed en zo serieus mogelijk af te ronden. Bedenk dat je met volle inzet en discipline heel veel kan bereiken.
| |
Hobby's
Guno Hoen is nu 66 jaar en is lichamelijk en geestelijk nog vitaal. Hij pakt regelmatig een flinke borrel, is verzot op pindasoep met tom tom, bruine bonen met rijst en moksie alesie. Hij houdt van reizen, speelt graag domino en schrijft over het ‘grijze sportverleden’.
| |
Andere hoogtepunten
Guno Hoen werd geboren op 26 november 1922 in het hartje van Paramaribo. Het tweetal dat hiervoor verantwoordelijk was bestond uit Jacoba Carolina Zwakke en Adolf Hoen.
Zijn vader was agent van politie, terwijl zijn moeder zich als dienstmeid verdienstelijk maakte.
Samen met nog drie broers moest hij reeds op zeer jeugdige leeftijd zijn ouders naar hun laatste rustplaats begeleiden. Hun opvoeding werd nadien overgenomen door twee zusters van hun overleden moeder namelijk Juliana en Antoinette Zwakke. Daar deze beide
| |
| |
opvoedsters financieel minder draagkrachtig waren is het vanzelfsprekend dat de opvoeding van Guno en zijn broers op financieel en sociaal gebied heel wat te wensen overliet.
Verder dan een lagere schoolopleiding (Christelijke School) is het dan ook niet gekomen.
Op latere leeftijd heeft Guno de achterstand ruimschoots kunnen inlopen.
Zo slaagde hij er onder ander in om met goed gevolg de cursus Algemene Ontwikkeling van meneer Berchem te beëindigen. Hierna zag hij kans om de I.O.S.A.-cursus (Interne Opleiding Sociale en Arbeidszaken) van het Ministerie van Arbeid en Sociale Zaken op redelijke wijze af te ronden. Hij heeft bij de Overheid een veelzijdige staat van dienst gekend, die hij op 1 januari 1983 beëindigde als Hoofd Inspekteur van de Dienst Inspektie van Sociale Zaken. Sindsdien geniet hij van een welverdiend overheidspensioen.
Hij is gehuwd geweest met Ine Nita Vasilda uit welk huwelijk vijf jongens en drie meisjes geboren zijn.
Zijn echtgenote die hem sinds 1948 in lief en leed heeft bijgestaan, stierf op 3 juni 1984.
Ook na zijn actieve sportloopbaan heeft Guno zich op vele manieren ingezet om samen met anderen de sport in Suriname positief te doen ontwikkelen.
Als sportcommentator van de S.R.S., Rapar en later Radika ondervond hij van sportbladmakers en andere oneerlijke sportuitbuiters veel tegenwerking. Ervan overtuigd, dat hij een goede weg volgde om de sport in Suriname een gezonde groei te doen verkrijgen, liet hij zich daardoor niet afschrikken.
Sinds 1982 heeft hij vanwege onvoorziene omstandigheden zich teruggetrokken uit de radio sportomroep.
Vermeldenswaard is ook nog dat hij, ondanks alle tegenwerking van vele sportuitbuiters in Suriname, kans heeft gezien om officieel als sportcommentator drie keren de finale ronden van de W.K. voetbal bij te wonen en wel: 1974 in West Duitsland, 1978 in Argentinië en 1982 in Spanje. Guno heeft jarenlang op verschillende wijze medewerking verleend aan de damsport in Suriname en mocht tweemaal het genoegen en de eer smaken om als adviseur van de Surinaamse Dambond de vertegenwoordigers van Suriname
| |
| |
bij te staan, in 1976 tijdens het Scholten Hanig Damtournooi te Amsterdam en daarna in 1982 bij het W.K.-damtournooi in Sao Paulo - Brazilië.
Voor sportzaken van Suriname heeft hij reeds jaren geen enkele ambitie. Een van de redenen is dat de sport in ons land teveel wordt misbruikt door beunhazen die erop uit zijn om via de sport carrière te maken.
HET STERREN VOETBALTEAM VAN DE POLITIE DAT IN 1949 DE GROTE BEER (M.V.V.) MET 2-0 HUISWAARTS STUURDE.
Voorste rij v.l.n.r.: Soeters - A. Rack - R. De Meza - G. Hoen.
Staand v.l.n.r.: J. Terborg - J. Rack - L. Koolen - G. Ellis - E. Graanoogst - Vriendwijk - Trustfull.
| |
| |
SVB SELEKTIE OP ZANDERIJ KORT VOOR VERTREK NAAR ARUBA VOOR EEN VIER-LANDEN TOURNOOI TUSSEN ARUBA, SURINAME, LASAL (VENEZUELA) EN DEMERARA (1953)
Achterste rij v.l.n.r.: R. Nelom - C. Graanoogst - M. Kruin - Moll (manager) - E. de la Fuente (voorzitter SVB) - W. Bromet (manager) - A. Nijman - C. Buyne - G. Hoen - A. Kamperveen - J. Promes - A. Belgrave (trainer/coach).
Voorste rij v.l.n.r.: R. Degenaar - F. U A Sai - Amir-Ali - A. Deira - H. Mijnals - A. Babb - L. Mijnals - E. Zwakke - L. Mans.
50 TIGER JAREN
T.G.G. (The Goal Getters) jarenlang aan de top van de Moengo Voetbal Bond.
Achterste rij: L.n.R.I. Kros, R. Brons,? De Rijp, E. Asewijl, J. Ter Haar,? Dongen. Een voor de laatste rij L.n.R. Resort E. Robles (voorzitter), van Geene.
Twee voor de laatste rij: L.n.R.I. Vas, L. Rack, Biswane, W. Stein.
Drie voor de laatste rij: L.n.R.J. Kolf, A. Kilian, W. Zalmijn, G. Klooster, Henk en Arny Robles - met de vlag.
Voorste rij: L.n.R.? Asioe, Doelgame en zoon
|
|
Auteursrechtelijk beschermd