|
| |
| |
| |
[Jan en Jansje in het Wonderland]
‘Als Jan en Jansje stout zijn,’
‘Dan gaan ze vroeg naar bed toe -
'k Verbied niet langer meer!’
De kinders bleven pruilen,
En bracht hen in een wipje
Het lag nog geen kwartiertje -
Of ziet, het sliep al heerlijk
| |
| |
| |
| |
Daar buiten klonk een voetstap,
Een stem vroeg: ‘geen belet?’
- ‘Nee, riepen Jan en Jansje,
Een schoone fee trad binnen,
Toen zijn ze met hun drieën
De schoone fee, heel zacht en vriendlijk,
Sprak beide kleuters aldus aan:
‘Wel Jan en Jansje, zeg eens eerlijk -,
Wat heb je toch voor stouts gedaan?
| |
| |
| |
| |
Naar buiten, door de velden
De maan scheen o, zoo vroolijk,
Waar kinders vroeg in bed gestopt zijn,
Daar is het nooit zoo héel erg pluis,
Vertel eens eerlijk, Jan en Jansje,
Wat je toch uitgevoerd hebt, thuis?’
Toen zei eerst Jansje: ‘Wel, ik snoepte
Van 't schaaltje al de koekjes af...’
En Jan zei: ‘ik was boos en knorrig
En daarom gaf mama mij straf.’
| |
| |
| |
| |
De fee loopt ernstig na te denken,
Daar komt men bij een groote poort,
‘Hier is het wonderland,’ zoo spreekt ze,
‘Daar hebt ge wel eens van gehoord!
Hier leeren kleine, stoute kleuters
Om wijs te wezen, wijs en zoet,
Ga maar naar binnen, Jan en Jansje
En kijk maar eens, wat men hier doet.’
Wat een allerdwaast tooneel -
Veel gekibbel, veel gespeel,
Veel gesnoep en veel getier,
Veel verdriet en veel plezier.
| |
| |
| |
| |
Elk hier ineen pakje gaat,
Dat juist hem het beste staat,
Snoepsters in een poesenvel,
Jansje ook, dat zie je wel!
Vechtersbazen van belang,
Zijn hier danig aan den gang,
Hanen, haantjes - pik, pik, pik,
Maken zich om 't minste dik.
Bokken, voorts, in groote schaar,
Jan wordt ook zoo'n bokje klein,
Zou dat niet het beste zijn?
| |
| |
| |
| |
Kindertjes, heel flauw en bang,
Zijn hier haasjes, maanden lang,
Huilebalkjes in het bruin
Loopen schreeuwend door den tuin.
Kijk die rakkers toch eens hier,
Heel den dag is 't maar plezier,
Onze twee zijn o, zoo blij,
't Is zoo vroolijk hier en vrij!
Niemand, niemand die verbiedt!
Niemand zegt, ‘toe, doe dat niet!’
Jantje vecht en Jansje snoept,
Tot de fee hen bij zich roept.
| |
| |
| |
| |
Komen er nog gansjes bij,
Kakelgansjes, dom en druk,
Al maar pratend, stuk voor stuk,
Jan en Jansje worden moe,
Jantje doet zijn oogen toe.
Jansje - foei, hoe durft ze toch -
Snoept zoowaar van alles nog...
Taartjes, koekjes, steeds maar meer,
Kersen ook al, keer op keer,
Tot het eind is: pijntjes hier,
Pijntjes daar en - géén plezier!
| |
| |
| |
| |
Als de fee haar bij zich roept,
Huilt ze: ‘'k Heb te veel gesnoept...’
En ook Jan bekent ronduit:
‘Met mijn pruilen is het uit.’
‘Ach’, zucht Jansje, lieve fee,
'k Wou naar huis - toe, neem ons mee,
Jan en ik, al zijn wij klein,
Wilden graag wat wijzer zijn.
Dàt is 't groote tooverwoord,
Dat de fee maar zelden hoort;
Elk die het naar waarheid spreekt,
Weer in 't oude pakje steekt;
Zijn verdwenen, zie je wel?
| |
| |
| |
| |
Ging het altijd maar zoo vlug!
Keerde elk zoo spoedig t'rug!
Ach, soms doet men zooveel kwaad,
Voor men 't Wonderland verlaat!
Huilebalkjes, ganzen, hanen,
Bokjes - allen storten tranen,
Als ze 't tweetal weg zien gaan.
Doch - 't verdriet is gauw gedaan,
Want er blijven nog zoovelen,
Om te kibb'len en te spelen.
Bij het afscheid geeft de fee
| |
| |
| |
| |
Is dat Jansje... is dat Jan...?
‘Kinders, waar vertel je van?
- Van een land, heel ver van hier...
Van verdriet en van plezier...
Droomden jullie alle twee
Van die wonderschoone fee?
En die rozen... zijn voor mij?
Dank je kinders, allebei!’
Uit het verre wonderland.
| |
| |
|
|
Auteursrecht onbekend
