Const-thoonende juweel

Bij de loflijcke stadt Haerlem, ten versoecke van Trou moet blijcken, in't licht gebracht

[fol. Q2v]

Liedeken.

Op de wyse van den Lxviij. Psalm.

Ghy alle die daer Christum roemt,
Die door 'tgheloof u selven noemt
Te sijn sijn ledematen:
Al ist dat uwen mont uytspreect
Dat Godes lijefde in u steect,
Ten sal niet connen baeten,
Soe ghy aensiet ws broeders smert,
En sluytet voor hem toe het hert,
Soo dat hy blijft in rouwe.
Maer laet u roem niet ijdel sijn,
Sterckt u gheloof met daden fijn,
Soo blijncket uwe trouwe.

[fol. Q3r]

 

Denckt hoe u Christus heeft gherijft,

 

Siet aen sijn grondelose lijefd',

 

De schatten der genaden.

 

Die hy soe rijcklick heeft ghestort,

 

Op dat ghy (door sijn lijden) word

 

Van s'doots Verderf ontladen:

 

Merckt hoe hy met sijn dierbaer bloet,

 

V arme ziele heeft gevoet,

 

Bewasschen en herschepen:

 

Soe dat ghy blijft tot aller stont

 

In Godes heylsaem reyn verbont

 

Met lijf en zijel begrepen.

 

Als u ghemoet dit overleyt,

 

Ghedencket dan wat danckbaerheyt

 

Ghy weder sult betonen:

 

Laet hert en sin dan sijn beducht,

 

Hoe ghy (met weder-liefdes vrucht)

 

Sijn liefde sult belonen.

 

Hy will gheen reuck noch offer-werck,

 

Maer dat ghy sult (in liefde sterck)

 

Barmherticheyt bewijsen,

 

Dat ghy sult houden s' vryheyts wet,

 

Den armen (in sijn plaets' geset)

 

Hier cleeden ende spijsen.

 

Dat is hem lief en waerd ghedaen,

 

Gewis wil hy sulckx nemen aen

 

Als aen sijn selfs persone:

 

Want t' water datmen d'armen schenct

 

In sijnen naem, hy steeds gedenct

 

Selfs in des Hemels troone.

 

En die der liefden werck uytricht,

 

Diens licht sal hy het claer gesicht

 

Des daeg'raets sijn geleecken:

 

Gods liefd' hen van 'tverderf bevrijt,

 

Sijn zijel besprengtse t' aller tijt,

 

Als soete water-beecken.

[fol. Q3v]

 

Prince.

 

O Princen saijt u gaven dan

 

Hijer onder d'armen ouden man,

 

Soe ghy te doen sijt schuldich:

 

Wie op der armen acker sayt,

 

Voorwaer met vreucht hy weder mayt,

 

De vrucht sijns saets thien-vuldich.

 

Daerom uyt liefd' hun dorst doch laeft,

 

Hun leven in u kist niet graeft,

 

V pont wilt wel besteden,

 

Maeckt dat u hulp nijet langh vertooft:

 

Maer soo ghy lievet Christum 'thooft,

 

Soe troost dan oock sijn leden.

Aensiet de joncheyt.

Dwinght u selven.

I. Duinglo.