Monologus sub astra

X

Sterren, sterren, mijn wereld, mijn liefde, mijn leven,
eeuwige sterren, ik hunker naar U uit de diepte
en stug uit de woorden naar U als een ruisende stormwind.
Elke nacht kniel ik neer en aanschouw U allen
en beef van verrukking en ken mijzelve niet meer.
Gaarne laat ik de bloemen en het kussen van minnende monden
en de mensen, om wie ik nooit veel liefde gevoelde;
onder Uw zwijgen word ik de grootste van allen
en wordt mijn bestaan tot een bestaan van koningen.