Monologus sub astra

II

Geef mij de sterren om te beminnen en alles wil ik laten,
de liefde der mensen, de aarde met de witte bloemen,
het zachte water en de wandelende, gaande wolken.
Ik wil opgaan in zomernachten, stijgen en stijgen,
tot ster worden en eeuwig cirkelen in de ruimte,
streng en bloesemend, flakkerend en brandend
en neerzien in groot waken over de sterflijken.