Maastrichtse sonnetten

(1966)–Leo Herberghs– rechtenstatus



[pagina 12]


[pagina 13]
Helpoort GROOT en donker staat de doortocht open Naar 't grijze, binnenste Maastricht En men voelt zichzelve langzaam lopen, Dragend op zijn schouders dit gewicht. En men gaat als op zijn knie gekropen, Steunend en nog moeizaam opgericht Maar vervuld reeds van een zingend hopen Dat deze eeuwigheid al weldra zwicht. En daarachter liggen kleine straten Met wat gevels soms alleen gelaten, Met een poortje, dat al verder leidt Naar het stilste van voorbije tijd, Waar nog enkel oude stenen praten Met het water, dat voorbij hen glijdt.