Maastrichtse sonnetten

[p. 6]

[p. 7]

Stad van mijn hart

IK wil wel heen, ik wil wel slapen
In deze stad voortaan, voor goed;
Ik voer mijn dromen mild als schapen
Mijn teder Bethlem tegemoet,

En strijk mijn handen langs de slapen
Van de beminde, die ik groet
Nu ik mijn handen weer ontwapen
Van trots en woede en overmoed.

Maastricht, gij maakt mij mild en zachter,
Gij sluimert aan mijn lichtste voet;
Gij voert mij, als een wijze wachter,

Tot naar het heil, dat mij behoedt.
Ik laat de wereld langzaam achter
En word weer rein en bijna goed.