Maastrichtse sonnetten

[p. 30]

[p. 31]

Ridderstraat

Zij telt de jaren aan de gevelstenen
Die zij vertederd in de muren vindt;
Zij loopt voorbij de huizen op haar tenen
En is van ouderdom haast doof en blind.

De vroegre jaren zijn haar niet verdwenen,
Zij weet hen allen als haar eigen kind,
Zij kent hun lachen en zij kent hun wenen
En allen zijn haar even welgezind.

Zij weet de mensen in de huizen leven
Zoals het vroeger, zo het eeuwen was;
Dezelfde droom houdt beiden saamgeweven,

Zacht overgroeit de dood hen met zijn gras
Dat tussen stenen zich heeft ingedreven
En zelve hard is als versteend gewas.