De glorende dag

[p. 33]

Regentijd.

Ruischen, ruischen doet de regen
als een witte wade neer,
en de bloempjes langs de wegen
breken, want ze zijn te teer.

Schreien, schreien doen de menschen
in hun harte als het weer...
't leven breekt hun schoonste wenschen
want ze zijn, ach, veel te teer.

[p. 34]

II

 

Het druipt op de daken

 

met klikjes en klakjes...

 

wat tikkelt de regen eentonig getak.

 

en 't druppelt omlaag

 

nu weer sterker, dan zwakjes.

 

of iedere tik een nieuw bloemetje brak...

 

 

 

Het snikt in mijn ziele

 

gefluisterde klachtjes...

 

de tranen ze tikk'len met teeder geluid....

 

en diep in mijn ziele

 

daar schreit het heel zachtjes...

 

ach, wist ik wat schreien-om-regen beduidt...

[p. 35]

III

 

De dag is zoo oud,

 

zoo oud wel als jaren...

 

de regen valt treuriglijk

 

sijpelend neer.

 

'k Wou dat weer de

 

dagen der lente er waren,

 

maar droef is de hoop,

 

dat ze ooit wederkeer'...

 

 

 

De dag is zoo nat

 

en zoo donker en droevig...

 

hier dringen de trieste

 

geluiden der straat...

 

En harten van menschen

 

zijn ach, zoo behoevig,

 

als dag ze niets meer

 

dan haar droefenis laat.

[p. 36]

IV

 

Treur om den uchtend van nevel en damp,

 

versmoord door traag-dreinende regen...

 

Grijsheid der luchten brengt weemoed om ramp

 

en treurnis over de wegen...

 

 

 

Dag heeft een lijkkleed, een sluier van mist

 

waarin de droevige morgen...

 

Draag haar ten grave, in droefheid gekist,

 

straks wordt ze in 't duister geborgen.

 

 

 

Schrei om den uchtend, zoo lang als een jaar...

 

- de boomen daarbuiten, ze treuren -

 

Liéfde is het lijk en mijn hart is de baar;

 

de dag, levens droeve gebeuren...