Nederduytsche poemata 1616

[p. 90]

43. Ni mesme la mort.

Het een is gans vergaen, het ander staet noch schoone,
En spreyt zijn rancken uyt seer rijckelick ten toone,

Altijdt sijnd' even groen: soo gaet het oock met dy,

O Venus lieflick kindt, die altijt woont in my.

De doodt neemt wech den mensch', maer laet de liefde leven,
Zy wordt noch door den doodt noch door den tijdt verdreven,

Zy blijft alst al vergaet, zy bloeyt oock in den noodt,

De doodt verwint het al, maer Venus oock de doodt.