Nederduytsche poemata 1616

[p. 53]

Het sterf-huys van Cupido.

GIsteren des avonts laet,
Eer de Son te bedde gaet,
Eer zy gaet, end' ons berooft
Van haer schoon vergulden hooft,
Eer de swarte nacht begint
Is gestorven Venus kint:
Venus kindt dat soete dier
Is gevallen in zijn vier.

Nu licht Venus arme vrou,

Iammerlick in grooten rou.
VVie sal blusschen dese pijn?
VVie sal Venus trooster sijn?
Morgen voor den dageraet
Eer de Son haer bedd' verlaet,
Dach vaert Venus altemael
Iupiters volck in haer sael.

Al ghy Goden over hoop,

Die wilt koopen goede koop,
Morgen voor het Sonneschijn
Salder eenen koopdach sijn.
Eenen booch, en neven dien
Eenen koker wel voorsien:
Pijlen sijnder ses of acht,
Alle van verscheyden kracht.

D'een heeft honich, d'ander gal,

D'ander lieflick ongeval:
D'een brengt groote blyschap aen,
D'ander doet die weer vergaen.

[p. 54]

 

Een van hoop, van vreese twee,

 

Een van vreucht, en dry van wee,

 

Twee doen haeten goeden raet.

 

Twee doen haeten middelmaet.

 

Dits den huysraet meen ick al,

 

Die men daer verkoopen sal.

 

Dits den huysraet allegaer,

 

Die hy heeft gelaten naer.

 

Komt ghy Goden al te mael

 

Morgen vroech in Venus sael:

 

Die best biedt, van Venus moet

 

Vinden noch twee soentjens goet.