Dappere kerels

[p. 1]

Dappere Kerels.

't Was een zwoele Juli-nacht. Max en Jo Dekkers woelden in hun ledikant heen en weer. Ze konden den slaap niet meer vatten. Door de geopende vensters van de slaapkamer waren tegen den avond heel wat muggen en nachtvlinders binnen gekomen, en die lieve diertjes maakten het de jongens erg lastig.

‘Hoe laat zou 't zijn, Max?’ vroeg Jo.

‘Weet ik het? 'k Wou, dat het dag was; dan stond ik op om te visschen. Ik kan toch niet meer slapen!’ Bom-bam, bom-bam! Daar sloeg de klok.

‘Een-twee-drie-vier’, telde Jo, ‘vijf-zes - Al zes uur, en nog donker? Zeven-acht-negen-tien, o, 't is eerst twaalf, geloof ik! Wat slaat die klok langzaam en raar! Elf-twaalf-dertien-veertien! Die klok is gek....’

‘Brand, brand!’ riep iemand op straat. In een ommezien waren de jongens het bed uit; zij staken het hoofd uit het venster. Beneden hoorden ze ook al gestommel. ‘Brand, brand aan het Koeveer!’ riepen de menschen op straat en ze schelden aan de deuren of bonsden op de ruiten. Aankleeden en naar beneden snellen was voor de jongens het werk van een minuut. Hun ouders waren al op. Alleen de logé, Oom Barend uit Amsterdam sliep nog rustig, ‘Oom, oom! Sta op! Er is brand!’

‘Waar?’ vroeg oom, slaapdronken.

‘Geen kwartier loopens van hier, Sta gauw op, dan wachten we!’

‘Ben je niet wijs. jongens! Moet je me daarvoor wakker roepen? Zoo lang de brand nog drie huizen ver is, laat je me met rust!’

De jongens hadden geen tijd zich te verwonderen. Ze waren al op weg naar den brand, en honderden uit het stadje, mannen en vrouwen, sommigen in zonderlinge kleeding, trokken met haastigen stap naar den kant, waar de hemel rood zag. In tien minuten waren ze bij het brandende huis. Twee hooibergen waren al afgebrand; de derde begon juist. Dwarrelend steeg het brandend hooi omhoog, een paar vonken vielen op het rieten dak

[p. 2]

De rook drong uit alle vensters... (blz. 4.)

van de woning en op de schuur, en in minder dan een half uur was ook daarvan niet veel meer te zien dan een hoop verkoolde balken en rookend puin. De menschen en koeien waren gered; alleen een varken was omgekomen. Het was recht in de vlammende schuur geloopen en zoo levend gebraden. Daar kwam de spuit aan, getrokken door een twintig mannen. Na heel veel gesukkel

Met ons drieën snelden we terug... (blz. 4.)

en geschreeuw kwam een dunne waterstraal voor den dag - nog juist bij tijds om het

Hij tilde hem met moeite op... (blz. 9.)

puin nat te houden en de laatste vonken te dooven.

Daarop trok de stroom van kijkers weer stadwaarts. Max en Jo vonden oom Barend op de bank voor de deur zitten. Hij rookte kalm een sigaar.

‘Zeg eens, jongens,’ zei hij, ‘ik hoop niet, dat er weer brand komt, zoo lang ik hier gelogeerd ben; maar gebeurt 't weer, laat me dan maar rustig liggen, als de brand ver af is. Nu kan ik door al dat gebombam en lawaai niet weer in slaap komen.’

‘Maar Oom, wie blijft er nu in bed, als er brand is?’

[p. 3]

[p. 4]

Beladen met twee bedwelmde kinderen... (blz. 11).
Nam hem vlug over den nek... (blz. 9).

‘Wie? Wel ieder, die er niets mee te maken heeft. Wie niet kan helpen blusschen, loopt de anderen maar in den weg. En nieuwsgierig naar een brandje ben ik niet meer. Die heb ik van mijn leven zoo vaak gezien; bovendien zou ik me maar ergeren over de slechte inrichting van de brandweer hier. Als je brand wilt zien blusschen, moet je in Amsterdam, den Haag, Parijs, Londen of een andere groote stad zijn. Mijn laatsten brand, en die me nog lang zal heugen, heb ik in Londen gezien. Ja, kom jelui maar even bij me op de bank zitten, dan zal ik je dat eens vertellen.’

Max en Jo zaten al. - ‘Ik was 's avonds laat afgestapt aan een hotel in een tamelijk stille wijk, en was bezig me wat te vertreden, door heen en weer te loopen in de stille straat; want ik was moe van den langen zit in den trein. Toen ik eens opkeek, om aan de lucht te vragen, of er den volgenden dag ook kans was op mooi weer, zag ik uit een venster een rookwolkje te voorschijn komen. Eerst dacht ik, dat er iemand in 't donker achter de gordijnen een zware pijp zat te rooken, maar daar kwam al spoedig ook rook door de reten van de deur en uit het dakvenster. Er was brand! Ik op een draf naar den hoek, waar altijd een politieagent op post moet zijn. Een jongen, die den rook ook had opgemerkt, liep me uit alle macht vooruit, om de premie te verdienen, die elk krijgt, die het eerst bij een agent of aan 't bureau brand aangeeft. Met ons drieën snelden we terug; de rook steeg uit alle vensters. De agent floot het brandsignaal, en in ongelooflijk korten tijd kwamen van alle

[p. 5]

[p. 6]

Rust in den brandweerpost.

zijden agenten aanloopen, en drongen het brandende huis binnen. Onderweg hadden ze al om de brandweer geseind. Geen vijf minuten later hoorde ik al het doffe rollen van de stoomspuit. De brandmeesters renden te paard vooruit. Jagen dat ze deden op hun stevige paarden, als Bedoeïnen in de woestijn. Ze sprongen vóór het huis van het paard en meteen sloeg de eerste spuit den hoek om. De politie zette de straat af; ik moest weg, maar ik kon uit mijn hotel, schuin tegenover, alles op mijn gemak zien. Drie - vier spuiten kwamen met tusschenpoozen van enkele minuten opzetten. De spuitgasten wriemelden een oogenblik door elkaar, dat er geen oog op te houden was. De slangen werden op de brandputten geschroefd, de ladders opgericht, haken met touwen in de dakgoten geslagen. Overal zag men de koperen helmen blinken, aan alle vensters, tot op het dak toe. 't Is verwonderlijk, hoe goed die kerels in een vreemd huis den weg weten te vinden. De ruiten werden ingeslagen en toen sloeg de brand uit. Daar sisten de eerste krachtige stralen het vuur in. De oude huizen kraakten vreeselijk, de stoommachines stampten en dreunden; het was een verbazend geweld. Maar er bovenuit

Ze lieten hem langzaam zakken... (blz. 11).

[p. 7-8]

[p. 9]

Hij huilde erbarmelijk... (blz. 13).

hoorde men luide kommando's en het hinneken van de paarden, die weggevoerd werden. De hitte werd bijna ondraaglijk, maar gelukkig was de wind van mij af, zoodat ik niet door den rook te lijden had en alles duidelijk kon zien. De brand nam verschrikkelijk snel toe, doordat in het benedenhuis een winkel van brandstoffen werd gehouden. In minder tijd dan ik noodig heb om het te vertellen, stonden vier benedenhuizen in lichtelaaie, de bovenverdiepingen werden met rook gevuld. Nu werden in een ommezien een stuk of vier - vijf brandladders, aan de achterzij van netten voorzien, door de spuitgasten opgericht, en tien - twintig dappere kerels klauterden naar boven. Vlak tegenover me hakte een brandweerman de vensters van een bovenverdieping stuk. Ik kon bij den gloed van den brand naar binnen zien. Daar lag een man op den grond; bij het aankleeden

Ze lag rustig te slapen... (blz. 13).

was hij door den dikken rook overvallen en bedwelmd neergestort. De brandweerman tilde hem met moeite op, legde hem toen vlug over den nek, daalde achterwaarts den ladder

[p. 10]

Steeg hun angst, dat het kind dood zou zijn... (blz. 13.)

[p. 11]

Een schip met olie raakte in brand.

af en droeg den man snel uit het gewoel naar de plaats, waar de gasthuiswagens en ziekenkarretjes stonden te wachten. Een dokter onderzocht, of de man ook brandwonden had en liet hem wegrijden. Een oogenblik later kwam van denzelfden ladder een andere brave kerel voorzichtig naar beneden. Hij had zich zoo knap met twee bedwelmde kinderen beladen, dat hij nog één arm vrij had, om zich vast te houden. Nog altijd kwamen er brandspuiten aanrollen. Schuin tegenover mij lieten vier spuitgasten, bij gebrek aan

Het brandend vocht stak een pakhuis aan... (blz. 14).

een ladder, een man aan een touw naar beneden. Ze hadden hem een dubbele lus onder de armen en beenen geslagen, en lieten hem langzaam zakken. De bovenste twee mannen hadden het touw om een schoorsteenpijp geslagen; zij zorgden, dat de lijn buiten het bereik van de vlam bleef. Een eind verder, waar de vlammen te ver uit het benedenvenster sloegen en de ladders dus gevaar liepen in brand te raken, hadden eenige mannen een deken uitgespreid. Op het kommando: een-twee-drie, sprong een half gekleed man uit de eerste verdieping in de deken en kwam zonder letsel beneden. Het was een menschenredderij in het groot. Ondanks

[p. 12]

[p. 13]

al die hitte liep me van tijd tot tijd een koude rilling over het lijf, en telkens als er een geredde op straat aankwam, riep ik met alle anderen zoo hard ik kon: ‘Bravo! hoera!’ of ‘hoezee!’

O ja, dat zou ik nog vergeten te vertellen. In het hoekhuis dat ook al begon te branden, lag over het kozijn van een der bovenvensters een hond, die erbarmelijk huilde.

Daar het huis een van de laatste was, die begonnen te branden, dacht men niet anders of alle menschen hadden tijd genoeg gehad om te vluchten. Men riep den hond toe, naar beneden in een deken te springen, maar hoe men lokte of dreigde, de hond bleef huilen, en sprong van tijd tot tijd terug in de kamer. Eindelijk besloot een brandweerman het beest te halen. Toen het dier den man den ladder zag opklimmen, hief het een vroolijk geblaf aan en verdween daarop weer



in de kamer. De brandweerman volgde en bemerkte tot zijn schrik, door den rook heen, een meisje van een jaar of acht, dat in haar ledikantje met brandende gordijnen, rustig lag te slapen. De moeder had in hare verbijstering gedacht, dat de vader het kind had medegenomen, en deze dacht dat de moeder het wel bij zich zou hebben; maar nu zij den brandweerman met hun kind uit het venster zagen klimmen, steeg hun angst, dat het kind dood zou zijn, en door hun eigen schuld, bijna tot razernij. Het meisje kwam nog half slapend beneden en snikkend drukte de moeder het kind aan haar borst. De hond evenwel was verdwenen, en ieder bejammerde het trouwe beest. Op eens steeg een daverend hoera uit de menigte op. Uit een benedenvenster sprong de hond door de vlammen heen naar buiten en droeg in zijn bek

[p. 14]

een poesje, dat hij kwispelstaartend bij zijne kleine meesteres bracht.

Dit was de verschrikkelijkste brand, die ik ooit gezien heb, maar niet de grootste. Die ontstond een paar jaar geleden in de haven. Toen raakte een schip met olie geladen in brand. Het brandend vocht verspreidde zich over het water, stak verscheidene schepen en eindelijk de pakhuizen, die aan 't water lagen, in brand. Bij zulke gelegenheden doen de drijvende brandspuiten, of eigenlijk stoomspuiten op havenbootjes, die je ook in Amsterdam en Rotterdam en Antwerpen kunt zien, goede diensten.

Nu jongens, begrijp je wel, dat ik niet nieuwsgierig ben naar een brand in een hooiberg. Maar ik raad je aan nog een paar uurtjes te gaan slapen, anders raken jullie morgen op de schoolbanken in den dut. Ik blijf mijn sigaar oprooken!’ ‘Nacht Oom! dank u.’ ‘Slaap wel, jongens!’