Moet je horen!

[p. 63]

De wedstrijd

De grote klok hing aan de muur
en tikte heel bedaard.
Hij zei: Bim, bom, 't is zeven uur!
en zwaaide met zijn staart.
Toen moest het jongetje naar bed.
Z'n moeder zei: Pas op!
Ik heb een wekker neergezet.
Om acht uur moet je op.

De grote hangklok keek eens rond.
En ja hoor, het was waar.
Beneden op de tafel stond
een kleine wekker klaar.
Die tikte vlug van rikketik.
De klok werd boos en sloeg
van bom, bom, bom en vroeg: ben ik
alléén hier niet genoeg?

De wekker hoorde dit gebrom
en zei: wat ben je raar.
Noem jij jezelf een klok, ach kom,
schei uit, ik lach me naar!

[p. 64]

 

De grote klok zei toen heel kwaad:

 

je haalt me toch niet in.

 

We doen wie 't eerst acht uren slaat.

 

Pas op nu, ik begin.

 

 

 

De wekker riep: Ik kom al, hoor!

 

en tikte met een vaart.

 

Maar ook de klok ging er vandoor,

 

hij zwiepte met zijn staart.

 

Dat werd een felle klokkenstrijd

 

daar midden in de nacht.

 

En samen riepen ze: 't Is tijd!

 

Sta op, de klok heit acht!

 

 

 

Het jongetje is opgestaan,

 

want, dacht hij, 't is al laat.

 

Hij is op weg naar school gegaan,

 

maar zag geen mens op straat.

 

Hij zei: ik ga naar bed weer terug,

 

wat is dat voor een kuur!

 

Die domme klokken gaan te vlug.

 

Het is nog pas drie uur.

 

 

 

De wekker en de grote klok,

 

die schaamden zich toen zeer,

 

Ze liepen moe van sjok, sjok, sjok

 

en konden haast niet meer.

 

Hun wijzers draaiden traag en stram

 

heel langzaam op de plaat.

 

Ook dat was dom, want ja, toen kwam

 

dat jongetje te laat.