kend en misbruikt door mensen die er persoonlijk een slaatje uit willen slaan, begint steeds meer te knagen. Dus zie je steeds dezelfde beweging, een ongeremde uitbarsting van mediageilheid die wordt gevolgd door een hoop mediaophef over mediageilheid. Het lijk van André Hazes op de middenstip van een voetbalveld, een avondje massaal rouwspektakel op de buis en dan een week lang een vloedgolf van mediabezorgdheid en mediaverontwaardiging over hoe het zo ver heeft kunnen komen met ons land - waar is onze bescheidenheid, onze nuchtere ingetogenheid, onze verinnerlijkte aandachtigheid gebleven? Het mooiste vond ik nog de heilige verontwaardiging van het stel oude wijven dat rtl Boulevard presenteert, toen bleek dat volkszangeres Renée de Haan (bekend van de megahit ‘Vuile huichelaar’) een graantje van de dood van Hazes had willen meepikken en een optreden in de Arena tijdens het rouwfeest had geëist. Wat een schaamteloos egoïsme in tijden van zo veel zuivere massarouw, de jongens hadden er gewoon geen woorden voor.
Zulke uitingen van verontwaardiging komen meestal uit de mond van mensen die naar voortdurende aanwezigheid in de media streven, die er hun beroep van gemaakt hebben om in iedere vijver of plas een zo groot mogelijke steen te gooien. De ene golf is nog niet tot bedaren gekomen, of de volgende dient zich alweer aan. Anne Frank moet alsnog Nederlander worden, anders wint ze postuum de prijsvraag van de kro niet! Mediageile Kamerleden schieten met strakke gezichten toe en worden vervolgens weer afgestraft vanwege hun mateloze ijdelheid, die hen over het lijk van Anne Frank heen het oog van de camera doet zoeken. Laat onze Anne met rust!
Aandacht is een levensvoorwaarde geworden. Vandaar de verbluffende vrijmoedigheid waarmee bekendheden hun persoonlijke ellende etaleren - depressies, eenzaamheid, kapotte liefdes, dodelijke ziektes, dode kinderen en hun exclu-
Auteursrechtelijk beschermd