Snikken & smartlapjes

[p. 66]

Tekst van Kees Pruis Muziek van Willem Ciere

[p. 67]

‘Kindje's laatste wensch’

1

Je zult verwonderd zijn, als j' in dit schrijven
Het handschrift van je vroeg're vrouw herkent;
't Is nu zes naar na d' uitgesproken scheiding,
Je bent natuurlijk aan mijn schrift ontwend!
O! Schrik maar niet, ik schrijf niet voor mij zelve:
Ik doe een plicht als Moeder en als mensch;
Als 'k je nog ééns aan mijn bestaan herinner,
Vervul 'k ons beider kind zijn laatste wensch!

2

Zóó is 't gebeurd; hij is uit school gekomen
En klaagde: ‘Ma, 'k heb hoofdpijn, 'k ben zoo moe!’
'k Was ongerust, hij was nooit sterk, dat weet je,
En 'k bracht hem daad'lijk naar z'n bedje toe!
'k Heb wekenlang den dood z'n prooi bestreden
En handenwringend voor mijn kind gestaan!
'k Heb meer dan ik verdragen kon, geleden;
Helaas! hij is toch van mij heengegaan!

3

Hij kon zoo dikwijls droevig zitten peinzen,
Wanneer de jongens uit dezelfde klas
Hem zooveel liefs vertelden van hun Vaders;
Hij vroeg mij dan waar of zijn Vader was:
'k Heb jouwentwil dan altijd maar gelogen!
Hem zeggen dat jij slecht was, vond ik wreed!
Ik schaamde mij dan voor mijn eigen jongen
En zei hem, dat jij verre reizen deed!

4

Als ik hem van z'n Vader moest vertellen,
Heb ik, al deed ik dan mijzelf geweld
Om niet te dooden 't kind z'n mooi' illusies
Jou als een brave Vader voorgesteld!
Zoo hield ie dus z'n mooi' herinneringen
En op z'n sterfbed vroeg mijn kleine schat
Of ik je in een langen brief wou schrijven,
Dat hij je altijd zoo heeft liefgehad!

5

Hij zei me nog, dat hij voor jou zou bidden,
Wanneer hij kwam bij Onzen Lieven Heer;
Toen heeft ie zacht je naam nog uitgesproken,
Toen nog een kus... en 't kindje was niet meer.
Ik stuur je hierbij nog z'n laatst portretje
En nog een lokje van z'n blonde haar:
Ik deed mijn plicht en heb 'k je leed berokkend,
't Was toch ons kind! vergeef het mij dan maar!