Schetsen. Deel 1 (onder ps. Samuel Falkland)

(1915)–Herman Heijermans– rechtenstatus



[pagina 99]
Fondant. ‘En breng nou nog 'n voetenbankie.’ De jongen sloft met z'n bloote voeten door het natte zand. ‘Wat een prachtige avond - vin u niet?’ ‘Héérlijk, mevrouw.’ ‘En wat 'n gladde zee -, geen rimpeltje.’ ‘Ja, 't is érg mooi.’ ‘Dank-ie, jongen.’ Met z'n vieren zitten ze an 't strand. Erg gezellig. Hij met z'n beenen gekruist, kijkt droomerig naar de zee. Z'n vrouw babbelt met de logées. ‘Oom, zit u niet op de tocht? Nee, Cor.’ ‘Zet toch liever je kraag op, Hendrik. Je ben zoo gevoelig.’ ‘Nee... Laat me maar rustig zitten. Ik zit heerlijk.’ ‘Corrie, hou je voeten op 't bankie. 't Zand is vrééselijk vochtig 's avonds.’ ‘Mag 'k 's presenteeren, mevrouw?’ Mevrouw grabbelt met de beringde vingers in het toetje.’ ‘Nee, u moet 'n fondant nemen. Die zijn lekker. Proef u wel? Ze zijn van Bensdorp. Cor, jij ook? Die moet je nemen in 't zilver papieretje.’
[pagina 100]
‘Wat ben jij toch 'n snoepster, Jet.’ ‘Net of jij ze niet lust. Meneer, mag ik u ook 's...?’ ‘Dank-ie, Jet.’ ‘Wat 'n heerlijke avond.’ ‘Goddelijk... goddelijk. Een oogenblik zwijgen ze. Hij rookt z'n sigaar, kijkt de bleeke wolkjes na, die door den avondwind worden stukgeslagen. Zijn vrouw wrijft met de punt van d'r tong de fondant fijn tegen d'r tanden. Corrie kauwt en tipt met d'r parasol zand weg, grijze spikjes, die in 't water vliegen - Jet frommelt 't toetje en kraakt 'n suikerboon. ‘Weet je wie daar gaat? Die dame met de shawl?’ ‘Nee, meer naar achter.’ ‘Nee, tante.’ ‘Da's de prinses die hier gelogeerd is.’ ‘Die daar, in 't zwart?’ ‘Ja.’ ‘Hoe eenvoudig, hè? Dat zou je nou heelemaal niet zeggen.’ ‘Wat zeg je d'r van? Ze komt 's middags an table d'hôte en heeft niks bizonders an zich. Gister zat ik naast d'r. Ze heeft van alles gegeten en toen ze opstond zei ze “Mahlzeit.” Hoe aardig.’ ‘Heb u niet met d'r gesproken?’ ‘Nee. Want ik ken niet zoo goed Duitsch en ik wist niet hoe ik d'r moest anspreken.’ ‘Prinzessin, natuurlijk.’ ‘Da's nog zoo natuurlijk niet. Je spreekt 'n koning toch ook niet met koning an. Nee, 't is niet zoo makkelijk.’ ‘Ze komt net onzen weg uit.’ ‘Hendrik neem je hoed af voor d'r.’ ‘Oom slaapt.’
[pagina 101]
‘Hendrik!’ ‘Wat is d'r?’ ‘Neem even de hoed af voor de prinses.’ ‘Moet je me dáárvoor wakker maken.’ ‘Wat groette ze lief terug, hè?’ ‘Ze ziet d'r voornaam uit.’ ‘Nou dat kan ik niet vinden. Is dat de prins?’ ‘Nee, de prins komt eerst morgen.’ ‘Wil u nog eens gebruik maken, mevrouw?’ ‘Zijn die bruine ook lekker? Dan zal ik d'r zoo een nemen.’ ‘Corrie, alsjeblief.’ ‘Hou 'n beetje dichter bij.’ ‘Mijnheer, 'n fondant? Toe neem u d'r nog een.’ ‘Oom slaapt, Jet.’ ‘Slaapt-ie àlweer! Hendrik! Hendrik!’ ‘Laat 'm nou slapen, tante. Hij zal moe zijn.’ ‘Hendrik, leg dan tenminste eerst je sigaar opzij. Kijk-die nou weer eens knoeien met de asch.’ Tante slaat met d'r zakdoek de asch van oom's broek. Oom blijft rustig ingedut met z'n hoofd schuin weggezakt tegen den zijwand van den badstoel. Ze ziet niets van 'm dan de punt van z'n bruinen baard, 'n glimmertje van de gouden lorgnet en 'n tip van z'n neus. ‘Zoo morst-ie nou altijd met z'n sigaren als-ie na den eten indut.’ ‘Gaat oom hier wat vooruit?’ ‘Vooruit? Hij 's zoo gezond als 'n visch. Hij beeldt zich alles in... Hij 's nog nooit ziek geweest.’ ‘Toch heeft-ie an pa geschreven, dat-ie zich zoo zwak voelde.’ ‘Malligheid. Hij is net zoo gezond als ik. Dan heeft-ie hartziekte, dàn weer leverziekte, dàn weer zegt-ie dat z'n ruggemerg... Allemaal verbeelding.’ ‘Hij ziet er ook héél goed uit.’
[pagina 102]
‘Nie-waar?’ ‘Nog een fondant, mevrouw?’ ‘Strakkies, Jet.’ ‘Cor, jij?’ ‘Nee, die niet.... Die ulevel.’ ‘Is d'r 'n vers bij?’ ‘Wacht even... Hier heb j't.’ ‘Laat 's lezen? “Bij 't slaan van elk lief hebbend hart, komt...” Hè hoe jammer... Daar waait 't weg.’ ‘Zou 't vloed zijn?’ ‘Dat kun je toch wel zien.’ ‘Dan kunnen we hier ook niet lang meer blijven zitten.’ ‘O, nog wel 'n tien minuten.’ ‘Prachtig is de zee, hè, als 't zoo donker wordt.’ ‘Zie je dat witte wolk-ie - daar is de zon ondergegaan.’ ‘In de verte heb je de vuurtoren.’ ‘Wat 'n licht! Je zou zweren dat 't vlak bij was.’ ‘Krijg u 't koud, tante?’ ‘Ja, 't is altijd koel an 't strand 's avonds.’ ‘Jongen, jongen, wat komt 't water opzetten!’ ‘Zou oom geen kou kunnen vatten?’ ‘Welnee. Die dut hier elken avond.’ ‘Zou z'n sigaar niet kwaad kunnen?’ ‘Z'n sigaar. Waar is z'n sigaar?’ ‘Hij heeft 'm laten vallen.’ ‘Nee, niet meer oprapen, Cor, nou rook-ie 'm toch niet meer.’ ‘Kijk's, daar gaat een jacht. Hoe eng om 's avonds te zeilen.’ ‘Hè! Háást met 't zeil in 't water. Vreeselijk angstig! Oe! Oe!’ ‘Oe, oe!’ ‘Oe!’ Tante en Cor en Jet springen met angstige gil-
[pagina 103]
letjes op. De vloed is in eens met zoo'n kracht op komen zetten, dat 't water tot aan de verlakte laarsjes spat. Maar 't loopt dadelijk weer terug. ‘Zouen we nou maar niet gaan verzitten?’ ‘Hè, nee, tante!’ ‘'t Is zoo dol mevrouw, om nog éven te blijven.’ ‘Jullie bent net kinderen.’ ‘Vanmiddag heb ik 'n mijnheer aan 't strand gezien en die bleef nog zitten toen 't water 'n heel eind ver was. Toen moest-ie z'n kousen en schoenen uittrekken. Nee, Jet, 't was om te gillen.’ ‘Was dat die met de roode snor?’ ‘Precies-die.’ ‘Neem u nog een fondant, mevrouw.’ ‘Nou nog ééntje.’ ‘Die in 't goudpapier is heel lekker. Daar zit geglaceerde kastanje in. Proef u wel?’ ‘Pas op de golf, Jet!’ ‘Nee, die komt niet zoo ver.... Jij nog, Corrie?’ ‘Zijn d'r nog van die ulevellen?’ ‘Nog een.’ ‘Nou zal ik beter oppassen. Hier heb je 't papieretje.’ ‘Waarom lach je zoo?’ ‘Nee maar, wat 'n onzin! Aa-a-a-a!.... Nee maar 't is om te gillen: ‘Hij die U minnen zal tot aan zijn dood Heeft wenkbrauwen en haren rood.’ ‘Da's de meneer uit den badstoel van vanmiddag!’ ‘Kom meisjes, doe toch niet zoo kinderachtig! Zouen we nou maar niet gaan verzitten? Kom Hendrik!’ ‘Toe tantetje, nog één golf!’ ‘'t Wordt zoo guur, kinderen.’
[pagina 104]
‘Oe! Oe! Hoera!’ ‘Hè, dat scheelde weinig!’ ‘Sta u maar op, tante - wij zullen uw stoel wel verzetten.’ ‘Roep oom nou ook. Z'n voeten zullen nat worden.’ ‘Hè, nee! Laat 'm nou eens in 't water zitten!’ ‘Nee, nee, nee.’ ‘Kijk, zóó. Met 'n voetenbank onder z'n voeten kan-ie nog wel een minuut blijven zitten. Als 't water ver om 'm heen is, zullen we 'm roepen!’ Lachend blijven ze op sterkere golven wachten. Oom zit nog heelemaal droog met z'n voeten op 't voetenbankje. Ze kunnen alleen maar z'n knieën, z'n opgeschorte broekspijpen, 'n afgezakte kous en z'n bottines zien. Scherp steekt de ronding van den gelen badstoel af tegen de holle, zwarte ruimte der zee. De witte schuimstrepen lijken er op aan te rennen Maar dichtbij glijden ze effen weg als een mes, dat over een plank slijpt. ‘Nou zitten d'r nog drie in 't zakje.’ ‘Nee, Jetje, ik wil d'r geen meer hebben.’ ‘Toe, mevrouw, 't is nog zoo'n lekkere.’ ‘Die is voor jou Cor. - Zoo, de boel is op.’ ‘Tante, daar is de prinses weer.’ ‘Wat blijft ze lang an 't strand, vin u niet?’ ‘Ze heeft u gegroet. Heb u gezien? Wat 'n lieve vrouw.’ ‘Ja, die is nou heelemaal niet trotsch.’ ‘Hoera! Hoera! Oom zit in 't water!’ ‘Hendrik!’ ‘Hen-de-rik!’ ‘Oome! Oo-mè! Oo-mè!’ ‘Hahaha!.... Hij zal niet weten wat-ie ziet als-ie wakker wordt!’ ‘Hen-de-rik! Hen-de-rik!’
[pagina 105]
‘Meneer Tas!.... Meneer!’ ‘Oome! Oo-mè!’ ‘Daar heb je 't nou! Nou hoor-ie ons niet door 't leven dat 't water maakt!’ ‘Nou maar ik durf d'r best heen te loopen.’ ‘Nee. Laat dat nou. Je krijgt natte voeten voor niks. Jongen! Jongen! Loop jij eens even naar mijnheer in den badstoel en zeg dat-ie wakker moet worden.’ ‘Best mevrouw.’ ‘Da's zoo'n goeie jongen, hè. Die doet alles voor je.’ ‘Wat staat-ie nou te kijken?’ ‘Meneér wak-ker ma-ke!’ schreeuwt Cor tegen den wind in. ‘Meneer - slaapt - zoo va-hast!’ schreeuwt de jongen terug. ‘Schud 'm maar!’ schreeuwt mevrouw, met de fondant in den mond. De jongen schudt. Ze zien in de schemering den gelen badstoel, de broekspijpen, de opgetrokken knieën en den jongen op z'n bloote voeten, die naar den badstoel buigt, schreeuwt en schudt. ‘Hen-de-rik! Hen-de-rik!!’ ‘Oo-mè!’ Toen kwam de jongen door het water plassen. ‘Meneer lijkt wel dood,’ zegt-ie: ‘hij leit heelemaal weggezakt en zoo koud.’ ‘Wat 's dat!’ zegt tante onrustig. Met d'r verlakte schoenen en nog zuigend op de taaie fondant, loopt ze door het laagje borrelend, schuimend water en begint d'r man te schudden, die met groote, dooie oogen naar de zee ligt te kijken. ‘Hen-de-rik! Hen-de-rik! Hein! Hein!’ Oom was stilletjes dood gegaan.

Vorige Volgende

Fondant.